Jökull - 01.12.1978, Qupperneq 87

Þá vorum við staddir í 1100 m hæð og
sprungusvæði framundan. Var ekki um annað
að ræða en að reyna að koma upp tjaldi. Tókst
að setja upp Blacks-Mountain-tjaldið við
jaðar sprungusvæðisins. Ekki gekk það þó
átakalaust. Svo mikið var rokið, að tjaldið varð
vart hamið meðan það var sett upp og stagað.
Gripum við til þess ráðs að láta tvo menn
skríða inn til að halda tjaldinu niðri meðan
hinir gengju frá súlum og stögum. Tryggilega
var því frá öllu gengið enda höfðu menn að
leiðarljósi nýja útgáfu á kunnum málshætti:
Vel þarf að vanda það sem nóttina á að
standa. Og inn í þetta tveggja manna tjald
fórum við fimm, dýnurnar og svefnpokarnir,
að ógleymdum álteppunum. Lá þar hver um
annan þveran og öll liðamót í líkamanum
notuð til að fylla upp í hin ýmsu holrúm, sem
jafnan myndast við venjulegar aðstæður í
tjaldi. Nóttin leið þrautalaust með góðum
vilja og jákvæðu hugarfari, og á páskadag var
veður bjart og þokulaust, en nokkuð hvasst
framan af. Við gátum því lagt af stað niður, og
bar ekkert frekar til tíðinda á niðurleiðinni.
Til Fagurhólsmýrar komum við kl. 3 síðdegis.
Þar var sól og hiti og nokkur gola. Tjölduðum
við á lækjarbakka við þjóðveginn. Þótti
mönnum það skemmtileg tilbreyting eftir
vistina í „Hnappagati“. Um kvöldið var
páskamaturinn snæddur, og var tekið hraust-
PÁSKAHRET
Árla á skírdagsmorgun 1978 skriðu fjórir
menn úr svefnpokum sínum undir túngarð-
inum að Svínafelli í Öræfum. Þarna höfðu
þeir sofið stundarkorn í heiðríkju og fögru
veðri eftir næturlangan akstur frá Reykjavík.
Mennirnir gleyptu árbít í snatri og höfðu fá
orð áður en þeir öxluðu hver sín 25 kíló og
þrömmuðu af stað inn að Svínafellsjökli.
Gönguskíði gnæfðu upp af bakpokunum eins
og siglutré á skipum.
Fjórmenningarnir voru félagar úr Hjálpar-
sveit skáta í Reykjavík: Arngrímur Blöndahl,
Arnór Guðbjartsson, Helgi Benediktsson og
lega til matar sins, enda hafði lítið næði gefist
til eldamennsku kvöldið og nóttina áður.
Um nóttina á þessum þægilega tjaldstað
urðu menn varir við að þrengingar undanfar-
inna sólarhringa höfðu haft nokkur áhrif á þá.
Var ekki laust við að sumir fengju martröð og
urðu tjaldfélagarnir þá allóþyrmilega varir við
það, t. a. m. þegar einhver rauk upp og opnaði
tjalddyrnar til að kafna nú ekki inni í tjaldinu!
Nóttin leið þó að mestu með friði og spekt og
enginn gekk í svefni út í lækinn að moka hann
þurran, enda hætt við að það verk hefði gengið
fremur seint.
Daginn eftir, mánudag 2. í páskum, 10. og
síðasta dag ferðarinnar, gengum við frá okkar
hafurtaski og bárum það síðasta spölinn, 100
m spotta úr tjaldstað að kaupfélaginu á
Fagurhólsmýri. Heim fórum við síðan með
áætlunarbílnum, baklúnir eftir endalausan
snjómokstur, lítils háttar kalnir og fullsaddir
af hríðarbyljum Öræfajökuls. En í höfðinu
voru þegar farnar að fæðast nýjar hugmyndir
um nýjar páskaferðir í Öræfi. Og snjóskóflan
verður víst alveg örugglega með í ferðum. Hún
er góð líftrygging í vetrarferðum á fjöll.
Magnús Guðmundsson.
ABSTRACT
The author describes a climbing tour to Örœfajök-
ull during Easter in 1978. The route was from Fag-
urhólsmýri to Hvannadalshnúkur.
Jón Baldursson, sem hér segir frá. Ætlunin var
að halda inn eftir Svínafellsjökli uppá Öræfa-
jökul við Hrútafjallstinda. Veður var með
ágætum sem fyrr greinir og horfur á óbreyttu
enn um sinn. Leiðin lá í fyrstu um hlíðina
sunnan skriðjökulsins en síðan yfir úfinn neðri
hluta hans. Innri hlutinn var rennisléttur og
þar var stigið á skíðin. Fjallasýnin var ægi-
fögur. Fyrir botni dalsins risu Hrútsfjalls-
tindar brattir og hrikalegir og handan við
falljökulinn efst í Svínafellsjökli gnæfði sjálf-
ur Hvannadalshnúkur.
Eftir síðbúinn hádegisverð var lagt í fall-
jökulinn. Fljótlega þurfti að stíga af skíðunum
á mannbrodda og binda sig í línu til að komast
JÖKULL 28. ÁR 85