Jökull - 01.12.1978, Qupperneq 88

yfir jaðarsprungur upp í brattar undirhlíðar
Hrútafellstinda. Heitt var í veðri, logn og sól-
skin, og svefnleysið sagði nú til sín í djúpum
snjónum. Um kaffileytið var áð. Við höfðum
samband við félaga okkar niðri í byggð með
labb-rabb stöð, fengum enn sömu veðurspá og
lögðumst síðan til svefns í blíðunni.
Um kvöldið var haldið áfram og sóttist nú
betur, enda færið orðið léttara. Fullt tungl
kom fljótlega upp með slíkri birtu, að Helgi
taldi okkur verða „tunglgræna“ af. I á að
giska 1000 m hæð fórum við aftur út á fall-
jökulinn en fylgdum hlíðinni áfram. Línan var
tekin fram á ný vegna hættu á sprungum.
Annars gátum við þrætt léttustu leið framhjá
ísveggjum og öðrum tálmunum og um mið-
nætti komum við upp á jökulinn undir tind-
unum. Við fundum geil, sem virtist ákjósan-
legur tjaldstaður, og komum okkur fyrir
nálægt 1600 m yfir sjó. Utsýnið yfir falljökul-
inn og hjarnsléttuna ofan hans var hrífandi í
tunglsljósinu. Hvassbrýnt jökulsker, sem nefnt
er Kirkjan, klauf ísbreiðuna undir Hvanna-
dalshnúki, þar sem hann drottnaði yfir
sjónarsviðinu handan við sléttuna. Vestur af
honum bar Dyrhamar við himin. Og með það
gengum við sælir til náða.
Norðanátt og skafrenningur vöktu okkur
morguninn eftir. Enginn kippti sér upp við
það. Vistir höfðum við nógar til a.m.k. fimm
daga, mest þurran mat og léttan, og þarna
gætum við hafst við meðan þetta gengi yfir.
En veðrið versnaði jafnt og þétt. Bráðlega sá
ekki nema spölkorn frá tjöldunum og stuttu
eftir að við höfðum snætt morgunverð fór
annað tjaldið að losna upp. Við vöðluðum því
saman með herkjum og tróðum okkur allir í
hitt. Snjórinn smaug inn í það og settist á
svefnpokana. Bleytan, sá hættulegi óvinur,
var skammt undan. Talstöðvarsambandi
höfðum við ekki náð frá því kvöldið áður og
vissum því ekki, að skyndilega höfðu veður-
horfur versnað til muna.
Veðrið herti enn. Svo virtist, sem okkur væri
lítið skjól í skriðjökulsgeilinni og vindinn legði
eftir henni endilangri. Tjaldið, sem var með
bogum úr trefjaplasti, lagðist næstum flatt í
verstu hrinunum. Það var kirfilega njörvað
niður með löngum hælum, ísöxum o.þ.h., en
þegar snjórinn fór að fjúka frá þeim, bogarnir
að bresta og rennilásinn í dyrunum að láta
undan, var okkur ekki til setunnar boðið.
Við urðum að taka til það, sem með mátti
komast, en skilja eftir skíðin, tjöldin og sitt-
hvað smálegt. Eg sá, að Arnór tók saman
prímusinn og hugði, að hann myndi taka
hann með sér. Mannbroddana spenntum við á
okkur inni í tjaldinu til að geta fótað okkur á
hjarninu í veðurofsanum. Þess gættum við þó,
að reima skóna ekki þéttar en nauðsyn bar til.
Uti urðum við að hjálpa hver öðrum við að
binda okkur i línuna, því frostið var —11°C
og ógerlegt að taka af sér vettlinga, auk þess,
sem við sáum stundum ekki handa okkar skil.
Síðan af stað, Helgi fyrstur, þá Arnór, ég og
Arngrímur. I sortanum greindi maður stund-
um ekki næstu menn í línunni. Til allrar
hamingju var undan veðri að fara. Stutt var
fram á brún falljökulsins og dálítið byrjað að
halla undan fæti, þegar ægileg vindhviða reið
yfir. Andartaki síðar kippti línan mér um koll
og af stað niður hallann. Arngrimur hafði
hreinlega tekist á loft í látunum og storm-
gnýrinn yfirgnæfði öll aðvörunaróp. Ég
reyndi strax að bremsa með ísöxinni, en bak-
pokinn gerði allar hreyfingar silalegar og
snöggir rykkir í línunni komu mér tvisvar úr
jafnvægi. Svipað var ástatt um hina. Ég varð
þess óljóst var, að einhver þaut framúr mér.
Mér hafði næstum tekist að koma öxinni
almennilega fyrir mig, þegar ég flaug fram af
brún og útí loftið. ,Jæja“, hugsaði ég. „Þá er
það allt búið . .
Helgi hentist niður a.m.k. 20 m háan ísvegg.
Það stóð heima, að um leið og hann lenti í
bröttum skafli fyrir neðan vegginn, tók línan í.
Fyrstu viðbrögð hans voru ósjálfráð, árangur
drjúgrarreynslu og þjálfunar; að keyra sköftin
á íshamrinum og öxinni á kaf í snjóinn. Fyrir
ofan hann héngum við Arnór í línunni utan í
veggnum, með höfuð niður og fætur upp, en
ómeiddir með öllu. Við höfðum sloppið fyrir
kraftaverk. Steinnibba stóð uppúr hjarninu
skammt ofan við ísvegginn. Við höfðum allir
runnið sömu megin við hana nema Arngrím-
ur, og línan til hans krækst á nibbuna.
86 JÖKULL 28. ÁR