Jökull - 01.12.1978, Qupperneq 89

Mynd 1. Innarlega á
Svínafellsjökli. Hrúta-
fjallstindar og falljökull-
inn í baksýn. Ljósm. Jón
Baldursson.
Við Arnór réttum okkur við og tókum að
fikra okkur niður. Ég átti í brösum, þvi á öðr-
um fætinum héngu mannbroddarnir aðeins á
aftari ólinni og voru þar með gagnslausir.
Þegar Arngrimur kom síðan niður, sáum við,
að línan hafði næstum skorist sundur á nibb-
únni og hékk ekki saman nema á sumum
þráðanna, sem mynda kjarna hennar.
Eftir nauðsynlegar lagfæringar héldum við
áfram. Veðurhæðin var ögn minni neðan
veggjarins, en þó þurfti á köflum að hafa sig
allan við til að fjúka ekki. Við reyndum að
lækka okkur sem örast í von um minnkandi
frost og vind. En nú var erfiðara um vik að
velja leiðina en kvöldið áður. ísklifur með yfir
20 kg grindarpoka er ekkert spaug og ferðin
sóttist seint. Við klifruðum fram í rökkur. Þá
fann Helgi lága hengju á sprungubrún u.þ.b.
1000 m yfir sjávarmáli. Þar grófum við holu og
höfðum munnann lægra en gólfið svo að hit-
inn héldist innifyrir. Arnór lá á bakpokanum,
því einangrunardýnan hans hafði fokið á
leiðinni niður. Svefnpokarnir blotnuðu óhjá-
kvæmilega og svo mennirnir allir í þeim. Eg
blundaði stund og stund, en hrökk upp á milli
skjálfandi af kulda. Arngrími kom ekki dúr á
auga alla nóttina. Vistin var þó illskárri en í
tjaldinu og gott snjóhús hefði verið munaður,
því þarna inni varð maður illviðrisins ekki var.
Að áliðnum morgni sparkaði ég snjónum úr
holumunnanum og skreið út. Veður var
dálítið skaplegra og ég ræsti hina. Við urðum
þess áskynja, að skammt væri ófarið niður
falljökulinn til að komast út i fjallshlíðina,
bjuggum okkur af stað og bröltum áfram
niður. Þegar út í hlíðina kom, óðum við snjó-
inn í klof, þar sem áður var tæplega hnédjúpt,
en samt þóttumst við nú óhultir. Framundan
voru engar alvarlegar torfærur og vandalaust
að rata. Einnig veittu fjöllin skjól fyrir vind-
inum. Hins vegar háði það Helga æ meira, að
hann hafði snúið sig á ökkla i fallinu daginn
áður. Við vorum staddir neðan undir allmiklu
gili, þegar Arnór kallaði ,,snjóflóð“. Það kom
æðandi niður gilið í stefnu á Helga, sem
fremstur fór. Hann hopaði snarlega og slapp.
Þetta reyndist til allrar hamingju aðeins smá-
gusa, en stórt flóð hefði hæglega sópað okkur
niður brattann.
Eftir því sem lægra dró, mildaðist veðrið og
á flötum daljöklinum var meinleysis logndrífa.
Arnór tók við forystunni og hélt stefnunni með
áttavita, uns þokunni létti og sást yfir í
Hafrafell. Þegar jökullinn varð úfnari, beygðum
við út af honum undir hliðum Hafrafells. Hit-
inn var kominn upp fyrir frostmark og úrkoman
orðin að slyddu. Lítið hafði farið fyrir næringu
og drykk siðasta sólarhringinn, því þegar til átti
að taka hafði Amór haldið að ég myndi taka
prímusinn. Við notuðum þess vegna tækifærið
til að maula kex og lepja vatn, sem sey tlaði niður
klettana við jökuljaðarinn.
JÖKULL 28. ÁR 87