Iðjuþjálfinn - 01.06.1996, Blaðsíða 14

12
fleira. Einu sinni í viku höfðum við hóp-
virkni og var þá tekið upp á ýmsu til dæmis
fengum okkur kaffi, ræddum saman, spil-
uðum á spil eða jafnvel þrykktum. Hug-
myndin með dagdeildinni var sú, að ef
aðstæður leyfðu var sjúklingur útskrifaður
fyrr af endurhæfingadeildinni. Hann kom
síðan í þjálfun tvo eða þrjá hálfa daga í viku
á dagdeildina. Þetta reyndist mjög vel. Á
dagdeildinni starfaði einn iðjuþjálfi og einn
sjúkraþjálfari með sinn hvorn aðstoðar-
manninn og að auki einn sjúkraliði.
Algengustu hjálpartækin voru til á lager á
sjúkrahúsinu og voru þau afhent sjúkling-
um við útskrift. Ef hins vegar var þörf á sér-
tækari hjálpatækjum var skrifuð beiðni til
tryggingastofnunar sem úrskurðaði um
hvort þörf var á slíku eða ekki.
Við útskrift sjúklings var minni ábyrgð
lokið. Sendi ég þá allar upplýsingar, bæði
skriflega og jafnvel símleiðis, til iðjuþjálfa á
heilsugæslustöðinni í umdæmi sjúklingsins
sem þar með yfirtók ábyrgðina. Samskipti
mín og heilsugæsluiðjuþjálfa höfðu oft byrj-
að fyrr sérstaklega ef um heimilisbreytingar
var að ræða og ef einstaklingurinn gat ekki
útskrifast fyrr en að þeim loknum. Félags-
lega kerfið fannst mér virka ágætleg, það
voru til lausnir fyrir einstaklingana og þær
virkuðu og tel ég ástæðuna meðal annars
vera góða samvinnu ólíkra fagaðila þar sem
markmiðin voru skoðuð. Svíar eru komnir
langt á veg hvað varðar útbreiðslu iðjuþjálf-
unar í þjóðfélaginu. Möguleikar til breyt-
inga á heimili fatlaðs einstaklings eru miklir
og er góð samvinna við þá aðila sem halda
utan um bæði skipulag og framkvæmd.
Vorið 1995 flutti ég síðan til íslands. Það
var ekki sjálfsagt að fá starf sem iðjuþjálfi
þegar ég kom heim sólgin í að byrja að
vinna eftir barnseignafrí, þar sem ráðninga-
stopp ríkti á stærri sjúkrahúsunum. Ég hafði
hug á að starfa með reyndum iðjuþjálfum.
Ég fékk þó snemma um sumarið ráðningu
við Borgaspítalann á þeim forsendum að ég
færi á Landakot þegar þar yrði opnuð öldr-
unarendurhæfingardeild þá um haustið.
Tímann fram að því ætlaði ég að nota til
þess að kynnast vinnubrögðum hér á landi.
í október 1995 pakkaði ég niður til flutnings.
Eina griptöng, eina sokkaífæru og skóhorn
setti ég í bakpoka ásamt ýmsu fleiru sem
komst fyrir og lagði af stað á Landakot. Ég
hafði nú ekki alveg gert mér grein fyrir því
hvað ég var að fara út í. Aðstæðurnar voru
frumlegar og hálf einmannalegar, þar sem
engin iðjuþjálfun hafði verið til staðar í hús-
inu áður. Ég fékk til umráða tvö tóm bráða-
birgðaherbergi og ekki um annað að ræða
en að bretta upp ermar. Ég fékk leyfi til að
fara yfir á lokaða deild uppi á 5. hæð sem
var full af gömlum húsgögnum og taka það
nauðsynlegasta. Þar fann ég meðal annars
tvær gamlar sessur og uppblásna klósett-
upphækkun sem ég tók traustataki, ekki
veitti af því. Ég fékk síðan sitt lítið af hverju,
bæði frá Borgarspítala og Grensás. Mér var
tekið opnum örmum á Landakoti þar sem
lengi hafði verið beðið eftir iðjuþjálfa í hús-
ið. Skyldi ég nú standa undir væntingum?
Ég uppgötvaði fljótt að ég hafði nóg að gera,
því nú skildi nota iðjuþjálfann, loksins þeg-
ar hann var kominn. Ég upplifði mig því
mjög ófullnægjandi. Þetta var eins og að
brjóta saman tau upp úr bala og halda að ég
væri að ná botninum en svo fylltist hann
óðar aftur. Ég veit ekki hvernig ég hefði far-
ið að ef ég hefði ekki getað hringt upp á
Borgarspítala eða Grensás og talað við iðju-
þjálfana þar. Sagt er það sem við iðjuþjálfar
eigum við að geta bjargað okkur við ólíkleg-
ustu aðstæður. Til að mynda með það í huga
hef ég því reynt að vinna eins skipulega og
markvisst og hægt er. Vegna aðstæðna er sú