Iðjuþjálfinn - 01.06.1996, Blaðsíða 35

33
kennslufræðum og hinn í hugmyndafræði,
með áherslu á þróun hugmyndafræði iðju-
þjálfunar. Sumarleyfið notuðum við síðan til
að skrifa ritgerðina „birtingarhæfu hvar sem
væri", eins og prófessor Gail sagði að
minnsta kosti. Haustið 1995 fórum við í töl-
og aðferðafræði með væntanlegum sjúkra-
þjálfaranemum, en þeirri reynslu er best lýst
með orðum Kristjönu: „Ég taldi mig vera að
læra spænsku en lenti síðan í ítölskuprófi".
A sama tíma vorum við í fjarnámi hjá Gail
með öldrunaráfangann „Assessment for the
Elderly". Eins og endranær fylgdu honum
engin smáverkefni og nú í mars eru enn
nokkrir nemar að ljúka lokaritgerð í þeim
áfanga.
Þetta sama haust lenti Ingibjörg tvisvar í
bakaðgerð og var ekki öfundsverð af sínu
hlutskipti, rúmliggjandi og á miklum
verkjalyfjum. Áætluð fæðing hjá mér var
um 20. nóvember, en ég var ósköp sátt við
að fara framyfir. Oft talaði ég við ófæddan
son minn um það hvort ekki væri t.d. í lagi
hans vegna að ég færi á „Clinical Reason-
ing" námskeiðið og fengi að ná öllum fyrir-
lestrunum í töl- og aðferðafræði. í stuttu
máli, að gott væri nú að geta klárað þetta
verkefnið og hitt. Að endingu fæddist okkur
nemunum sjö (ekki dvergunum sjö) og eig-
inmanni mínum, sveinbarn þann 2. desem-
ber 1995. Snorri, en svo heitir drengurinn,
var búinn að vera svo tillitssamur við móð-
ur sína að hann ákvað að koma í heiminn
þegar pabbinn þurfti að skreppa frá í tvo
tíma, -bara svona til að minna á að mamma
stjórnar sko ekki öllu. Þá var bara að fá ritar-
ann til að hlaupa í skarðið til að „editera"
gang fæðingarinnar og það var gert með
sama faglega yfirbragði og við var að búast.
Eg tók að sjálfsögðu öll námsgögnin með
mér á fæðingardeildina en hélt reyndar að
ég kæmist yfir miklu meira, miðað við þá
góðu þjónustu sem ég þar fékk. Eftir heim-
komuna náði ég að brynna músum í fjóra
daga og fjórar nætur og undirbjó mig svo
undir spænska „ítölskuprófið" eða öfugt,
næstu fjóra daga og fjórar nætur.
Við Ingibjörg tókum prófið í einangrun.
Ástæða þess var sú að við þurftum báðar að
standa upp með reglulegu millibili. Hún
hafði jú verið bakveik og afturendinn á mér
hafði gefið sig í meðgöngunni, svo ekki þótti
ráðlegt að við trufluðum með sífelldu
„uppistandi", enda var ég orðin svo vön að
standa upp þegar þörfin kallaði að í fyrsta
líkindafræðitíma hjá Þorláki Karlssyni stóð
ég upp í miðjum tíma og gerði mér enga
grein fyrir því að það gæti truflað kennsl-
una.
Aðlögunartækni iðjuþjálfa hefur nýst mér
vel síðan Snorri fæddist; ritgerðasmíði með
bam á brjósti eða í vöggu, færni í annarrar
handar ritvinnslu, brjóstagjöf með tölfræði-
útreikningum (gildir aðeins um hægra
brjóst af því að ég er örvhent), - og geri aðr-
ir betur, reyndar er spurning hvenær slag-
síða kemur á, - stjórnborðsmegin.
Eftir jól höfum við numið líkindafræði og
marktækni rannsókna, svo nú ættum við að
skilja það sem við vorum að læra í sumar!
Tveir fjarnámsáfangar erum einhvers staðar
á hafi úti og hafa ekki borist enn þegar þessi
pistill er skrifaður. Við erum í netsambandi
við Gail, en það nægir engan veginn til að fá
þann stuðning sem við þörfnumst á erfiðum
stundum.
Það sem við mastersnáms-nemarnir eig-
um sameiginlegt er það að við höfum dembt
okkur út í eitthvað sem við vissum hvorki
hvernig myndi þróast námslega né fjárhags-
lega, en á þessum tíma höfum við lært mik-
ið, enda lagt hart að okkur.
í náminu er lögð áhersla á að fagið búi
yfir sinni eigin hugmyndafræði sem með-