Iðjuþjálfinn - 01.06.1996, Blaðsíða 21

19
grunnnám iðjuþjálfa í Bandaríkjunum
þannig að nemendur kynnist þessum
hugsunarhætti frá byrjun. Hann bað mig
um að skrifa kafla um kenningarnar og
hvernig sálræn einkenni af vefrænum toga
hafa áhrif á framkvæmdafæmi. Til að skrifa
annan kafla í bókinni sem fjallar um með-
ferð, valdi hann iðjuþjálfa sem hefur einnig
verið á námskeiði hjá mér. Sú heitir Kerry
Ruvid og byggði hún mastersverkefni sitt,
sem hún lauk frá Gainsville háskólanum í
Florida í fyrra, á A-ONE matinu. Meðferðar-
kafli bókarinnar verður því einnig skrifaður
í sama anda.
- Hefur pú hug á að halda áfram námi?
Það hefur verið ýtt á mig að fara í dokt-
orsnám og mér boðnir styrkir í tengslum við
slíkt. Vissulega hef ég áhuga á frekara námi,
en maður verður að velja og hafna. Frekara
nám eins og ég hugsa mér það, krefst þess
að ég flytjist erlendis eina ferðina enn. Það
yrði í fjórða skiptið og ég hef ekki mikinn
áhuga á því. Ég yrði auk þess að hætta
ferðalögum til kennslu um tíma og þar með
útbreiðslu á matinu. Það er ekki hægt að
samræma alla þessa hluti og því verður
maður að finna réttu áherslurnar hverju
sinni.
Gagnasöfnun og rannsóknir get ég hins
vegar stundað án þess að fara endilega út í
frekara nám og það er mjög brýnt verk. Hins
vegar skortir mig í augnablikinu bæði tíma
og fjármagn til að skipuleggja gagnasöfnun
til rannsókna og til að vinna úr gögnunum.
- Hver er pín framtíðarsýn varðandi náms-
braut í iðjupjálfun og próun iðjupjálfunar á
íslandi næstu 20 árin?
Varðandi kennslu á íslandi er nú fyrst að
sjá hvort námsbraut kemst á laggirnar. Ef
námsbrautin verður að veruleika, þá þarf að
leggja megin áherslu á að hún verði byggð á
traustum grunni frá upphafi, því framtíð
iðjuþjálfunar í landinu mun velta á þessu
námi. Námið þarf að byggja á því besta sem
völ er á varðandi grunnhugmyndir iðju-
þjálfunar og að mínu mati er nauðsynlegt að
leggja áherslu á að sjónarhorn iðjuþjálfans
miðar alltaf út frá iðju eða athöfnum, eins
og fram kemur í „Occupational Science" lík-
aninu frá Suður-Kaliforníu háskóla, því
maðurinn er athafnavera. Með slíku við-
horfi má koma í veg fyrir of mikla skörun
við aðrar stéttir.
Hvað varðar þróun iðjuþjálfunar á ís-
landi næstu tuttugu árin, fyndist mér æski-
legt að leysa eitthvað af þeim málum, sem
hafa verið til umræðu síðustu tuttugu árin.
Þar má nefna samninga við Tryggingastofn-
un ríkisins um greiðslur vegna iðjuþjálfunar
í heimahúsum og á göngudeildum. Mikil-
vægt er að iðjuþálfum fjölgi þannig að biðin
eftir iðjuþjálfun styttist og fólk fái þar með
þá tegund þjálfunar sem það þarf á að
halda, en ekki eitthvað annað í staðinn.
Fleiri iðjuþjálfa þarf til starfa í skólakerfinu
og víðar. Til að þessi fjölgun geti átt sér stað
er þörf á lausn í skólamálum.
Stórauka má rannsóknir á sviði iðjuþjálf-
unar og gæðakannanir ættu að verða sjálf-
sagður þáttur í starfi iðjuþjálfa.