Iðjuþjálfinn - 01.06.1996, Blaðsíða 30

28
er sá eini í Danmörku sem notar þessa að-
ferð að fullu.
Námið lýsir sér þannig að allt frá upphafi
eru nemendur látnir fást við viðfangsefni
eða „case" úr raunveruleikanum. Notaðar
eru lýsingar á sjúkdómstilfellum o. fl. sem
tengist einstaklingum, hlutum sem iðju-
þjálfinn þarf að takast á við í sínu starfi. Við
sem nemendur höfum ekki nauðsynlegan
bakgrunn til að leysa málin. Dæmin úr
raunveruleikanum virka sem hvatning til að
afla og tileinka okkur vitneskju svo við get-
um unnið faglega með viðfangsefnin eða
þann hluta þeirra sem tengjast námsefninu.
Þetta er unnið með í svokölluðum PBL-hóp-
um. 44 nemendum bekkjarins er skipt í 7-8
manna hópa sem vinna saman 1 ár í senn og
oft 10-25 tíma á viku. Að lokinni PBL-hóp-
vinnu sem getur tekið tvo daga og allt upp í
nokkrar vikur, miðla allir hóparnir því sem
þeir hafa fengist við, til hinna í bekknum.
Takmarkið er að allir í bekknum fái eins
breiða vitneskju um efnið og hægt er. Allan
tímann höfum við kennara sem gefa ráð,
handleiða og eru okkur til trausts og halds.
Þess á milli fáum við kennslu í fyrirlestra-
formi í því efni sem tengist hópvinnunni.
Hópvinna er einkennandi fyrir námið.
Það gerir meiri kröfur til okkar útlending-
anna um fæmi í dönsku, þar sem tjáning og
gagnkvæmur skilningur eru alfa og omega í
samvinnunni. Það er erfitt að vinna í hópum
en það verður eflaust ekki auðveldara sem
starfandi iðjuþjálfi. Þetta er því ómetanleg
reynsla sem nýtist okkur á mörgum sviðum.
Af hverju PBL?
Markmiðið með PBl-aðferð er að nemendur
verði þjálfaðir í samvinnu og að þeir „læri
að læra" Áður fyrr var reynslan sú að það
sem kennt var úreltist á skömmum tíma.
Nemendur áttu erfitt með að yfirfæra það
sem þeir lærðu yfir á raunveruleg tilfelli.
Einnig var námsefnið orðið það mikið að
það var erfitt að komast yfir það á tilætluð-
um tíma. Námið varð yfirborðskennt þar
sem það einkenndist af utanbókarlærdómi
og vantaði tengsl við hið raunverulega starf
iðjuþjálfa. Reynslan að PBL-aðferð sýnir að
nemendur verða sjálfstæðari, þjálfaðari í
samvinnu og ábyrgðarmeiri. Jafnvel þó að
hin fræðilega þekking okkar sé minni vegna
aukinnar hópavinnu á kostnað fyrirlestra þá
vitum við hvar og hvernig við öflum henn-
ar. Það er gott vegarnesti fyrir starf í velferð-
arkerfi sem tekur stöðugum breytingum og
gerir sífellt meiri kröfur um auka faglega
kunnáttu. Eða, eins og WHO orðar það:
„.... að geta lært það sem maður á að vita á
morgun."
\