Morgunblaðið - 15.08.2015, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. ÁGÚST 2015
✝ Einar SigurðurIngvarsson
fæddist í Reykjavík
5. júlí 1935. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 2. ágúst
2015.
Foreldrar hans
voru Sigfríð Gróa
Tómasdóttir mat-
ráðskona, f. á
Vestdalseyri við
Seyðisfjörð 31. maí 1907, d. 23.
október 1995, og Ingvar Guð-
jónsson, skipstjóri og útgerðar-
maður á Siglufirði, f. 17. júlí
1888, d. 8. desember 1943. Sig-
urður ólst upp í Reykjavík hjá
móður sinni, en Sigfríð hélt alla
tíð heimili með mágkonu sinni,
Oktavíu Sigurðardóttur, og eig-
inmanni hennar, Sigurði Bald-
vinssyni póstmeistara, sem jafn-
framt voru fósturforeldrar
Garðars, eldri sonar Sigfríðar.
Systkini Sigurðar voru sam-
mæðra Garðar Björgvin Ein-
arsson, f. 1929, samfeðra Björn,
f. 1917, Kristín, f. 1918, Helga,
f. 1924, Hulda, f. 1926, Gunnar,
f. 1930, Hjördís, f. 1932, og
Kári, f. 2002, og Daníel Örn, f.
2005.
Sigurður stundaði nám við
Bændaskólann á Hvanneyri,
Samvinnuskólann í Reykjavík
og Pitmans College í London.
Hann vann mestalla starfsævi
sína hjá Loftleiðum og Flug-
leiðum, fyrst á Reykjavík-
urflugvelli, síðan sem stöðv-
arstjóri Loftleiða í
Kaupmannahöfn og síðustu
þrjá áratugina sem sölustjóri
og deildarstjóri á söluskrif-
stofum Flugleiða í Reykjavík.
Sigurður var mikill garð-
yrkjumaður og var garður
þeirra hjóna í Safamýri ein-
stakur og rómaður fyrir feg-
urð. Fyrir utan garðrækt var
myndlist helsta áhugamál Sig-
urðar og lærði hann m.a. hjá
Valtý Péturssyni. Sigurður tók
þátt í nokkrum samsýningum
frístundamálara, bæði hér
heima og erlendis. Hann ferð-
aðist mikið alla ævi, bæði í
tengslum við starf sitt og með
fjölskyldunni, og hafði mikinn
áhuga á að kanna ólíka menn-
ingu og sögustaði. Í nokkur ár
eftir starfslok stundaði hann
golf meðan heilsa hans leyfði.
Sigurður missti heilsuna árið
2010 og var í blóðskilun á skil-
unardeild Landspítalans við
Hringbraut frá árinu 2011.
Jarðarförin hefur farið fram
í kyrrþey að ósk hins látna.
Inga, f. 1933. Öll
eru þau látin nema
Inga.
Þann 18. ágúst
1972 kvæntist Sig-
urður Kirsten Frið-
riksdóttur fram-
haldsskólakennara,
f. 8. maí 1942 í
Kaupmannahöfn.
Foreldrar Kir-
stenar voru Inge-
borg Korsbæk Ein-
arsson, f. 21. mars 1921, d. 24.
júlí 2014, og Friðrik Einarsson
yfirlæknir, f. 9. maí 1909, d. 27.
september 2001. Börn Sigurðar
og Kirstenar eru Sigrún Alba,
menningarfræðingur, f. 26.
febrúar 1973, og Örn (Valdi-
marsson, Hergeirssonar), hag-
fræðingur, f. 21. september
1968. Sigrún er gift Birni Þor-
steinssyni heimspekingi, f. 23.
maí 1967, og eru börn þeirra:
Snædís, f. 1999, Matthildur, f.
2003, og Lena Charlotta, f.
2009. Örn er kvæntur Aðalheiði
Ósk Guðbjörnsdóttur fé-
lagsráðgjafa, f. 4. janúar 1964.
Börn þeirra eru Guðbjörn, f.
1999, Ársól, f. 2000, Friðrik
Pabbi minn fæddist á Land-
spítalanum í Reykjavík í júlí
fyrir rétt rúmlega áttatíu árum.
Ég ímynda mér að það hafi
verið sólbjartur dagur. Pabbi
var glaðlegt lítið barn.
Um það vitna ófáar ljós-
myndir sem teknar voru af
honum. Fyrstu árin síbrosandi,
seinna bæði íbygginn og glett-
inn á svip.
Pabbi átti viðburðaríka ævi,
ferðaðist mikið og hafði
skemmtilegri reynslu að miðla.
Við vorum náin feðgin, pabbi
var uppátækjasamur, skemmti-
legur og kærleiksríkur faðir.
Hann var heldur ekki þjakaður
af hefðbundnum kynjaímyndum
eða hugmyndum um feðraveldi
og hikaði ekki við að taka sér
frí í vinnunni til að vera heima
hjá veikri dóttur eða baka
pönnukökur á sunnudögum.
Hann kenndi mér að finna ró
og frið í að hugsa um blóm og
garðrækt, hann kenndi mér að
mála og leyfði mér að koma
með sér á málaranámskeið hjá
Valtý Péturssyni. Þar áttum við
tvö saman ógleymanlegar
stundir.
Pabbi og mamma ferðuðust
líka mikið með okkur Örn þeg-
ar við vorum lítil. Þau lögðu sig
fram við að sýna okkur heiminn
og gera okkur þannig bæði
grein fyrir smæð okkar og
möguleikum.
Pabbi var óskaplega glaður
þegar fyrsta barnabarnið, Snæ-
dís, leit dagsins ljós fyrir rúm-
lega sextán árum. Hann var
góður afi og bæði Snædís og
Matthildur, sem fæddist árið
2003, nutu góðs af uppátækjum
hans og umönnun. Þrátt fyrir
að pabbi hafi bæði verið farinn
að eldast og heilsunni aðeins
farið að hraka þegar Lena litla
fæddist árið 2009 átti hún sér-
stakan stað í hjarta hans. Lena
minnir um margt á afa sinn
eins og hann var þegar hann
var lítill, hún er brosmild og
glaðleg lítil stúlka. Ógleyman-
legt er mér það augnablik þeg-
ar hún kvaddi hann í hinsta
sinn fyrir þremur vikum, skreið
upp í fangið á honum og strauk
honum um kinnina, vel með-
vituð um að ef allt færi á versta
veg myndi hún ekki sjá hann
aftur.
Pabbi var orðinn mjög veik-
ur þegar við fjölskyldan fórum
til Berlínar upp úr miðjum júlí.
Það var erfið ákvörðun að fara
en við vonuðum það besta. Tíu
dögum síðar hringdi mamma og
gerði mér grein fyrir því hvern-
ig veikindin hefðu orðið erfiðari
með hverjum deginum, mátt-
urinn minnkað og sársaukinn
aukist. Ég flaug heim strax
daginn eftir og er óendanlega
þakklát fyrir að hafa getað ver-
ið með pabba mínum þessa síð-
ustu daga og klukkustundir
sem hann lifði. Pabbi lést við
sólarupprás sunnudaginn 2.
ágúst.
Hann þjáðist mikið síðustu
sólarhringana, engin lækning
var framundan og dauðinn því
líkn. Það var mikil friðsæld yfir
andláti hans og mikill kærleik-
ur. Ég trúi því að nú taki eitt-
hvað nýtt og gott við hjá pabba.
Ég sakna hans mikið en á
margar góðar minningar sem
veita gleði og hlýju. Þrátt fyrir
veikindin átti pabbi nokkra
góða daga í sumar, 80 ára af-
mælisdeginum fögnuðum við í
sumaryl á Þingvöllum og
nokkru áður fórum við í
ógleymanlega lautarferð í
Borgarfirðinum. Pabbi var þá
keyrður um skógarstíga í hjóla-
stól, glaður og þakklátur fyrir
að eiga þessa stund með okkur.
Þannig minnist ég hans líka og
mun alla tíð gera, með þakklæti
og hlýju.
Sigrún Alba Sigurðardóttir.
Siggi kom inn í líf mitt þegar
ég var tæplega fjögra ára og
varð pabbi minn og hefur verið
alla tíð síðan. Fljótlega fluttum
við mamma í Safamýrina til
pabba og stuttu seinna kom
Sigrún systir í heiminn. Í Safa-
mýrinni bjuggum við fjölskyld-
an alltaf og minnast meira að
segja barnabörnin með mikilli
hlýju og söknuði garðsins sem
mamma og pabbi ræktuðu þar
upp.
Margar mínar bestu æsku-
minningar tengjast pabba með
einum eða öðrum hætti. Má þar
nefna ferðalög, allt frá ævin-
týraferðum til útlanda til
gönguferða á Esjuna. Þá eru
minnisstæðar stundir þar sem
pabbi kenndi mér að teikna, á
svipuðum tíma og hann lærði
sjálfur að mála.
Þegar barnabörnin komu til
sögunnar öðluðust þau strax
stóran sess í lífi pabba – og
hann að sama skapi hjá þeim.
Saman eigum við öll fallegar
minningar um ánægjulegar
samverustundir og má sérstak-
lega geta um einstaklega
skemmtilegt sumarfrí stórfjöl-
skyldunnar í Danmörku fyrir
fáeinum árum.
Veikindi settu nokkurn svip
á síðustu árin hjá pabba. Að
geta ekki tekið fullan þátt, með
allri fjölskyldunni í leik og
starfi olli honum vaxandi hug-
arangri. Pabbi vildi ekki láta
mikið fyrir sér hafa og hann
gat ekki hugsað til þess að tak-
markanir hans yrðu til þess að
takmarka valkosti annarra í
fjölskyldunni varðandi frístund-
ir eða afþreyingu.
Á sama tíma hafði hann
sterkar skoðanir á því hvað
væri skemmtilegt að gera og
það var því sérlega ánægjulegt
hversu vel tókst til við að halda
upp á áttræðisafmælið hans í
byrjun júlí.
Elsku pabbi, hvíl þú í friði og
takk fyrir allt.
Örn.
Afi og amma áttu stórkost-
legan garð í Safamýrinni sem
þau ræktuðu af alúð. Í hill-
ingum barnæskunnar virtist
mér blómstrandi garðurinn
töfrum þrunginn.
Ég sé afa ennþá fyrir mér
við garðverkin: alúðin skín úr
svip hans á meðan hendur
hans, sem gjörþekkja hverja
jurt og hverja trjágrein, grafa
upp mold fyrir ný blóm og búa
til ný beð.
Ég fékk oft að hjálpa til við
garðvinnuna. Ég man að eitt
sinn, á hlýjum haustdegi, vor-
um við afi að vökva blómin og
heyrðum þá ókunnar raddir.
Nokkrir drengir á aldur við
mig höfðu stolist inn í garðinn
og lágu á beit í rifsberjunum
hans afa.
Afi hrópaði upp fyrir sig og
skýrði fyrir piltunum að berin
væru eitruð og að þeirra biði
hræðilega magapína. Það er
kannski óþarfi að segja frá því
en hinir djörfu drengir drögn-
uðust burt með skottið á milli
lappanna. Ég efast um að
drengirnir hafi fengið magap-
ínu en ég sá þá aldrei aftur, og
vonandi hafa þeir bara lært
sína lexíu.
Þannig var afi, hlýr og ljúfur
en einnig svolítill grallari, og
þannig mun ég ávallt minnast
hans.
Snædís Björnsdóttir.
Látinn er ljúfur vinur, hóg-
vær og hlýr, glöggur og glett-
inn. Honum eigum við margt að
þakka.
Við áttum því láni að fagna
að kynnast Sigurði sem tengda-
föður Björns okkar og föður
Sigrúnar Ölbu. Þau kynni urðu
fljótt náin og notaleg, sem er
ekki sjálfgefið í tengdafjöl-
skyldum.
Margar og skýrar myndir frá
liðnum stundum leita á hugann:
Siggi að segja okkur frá trján-
um og garðræktinni í Safamýr-
inni, miðla okkur reynslu og
tegundagreina trén við bústað-
inn okkar í Steinaholti. Siggi og
Kirsten með okkur að reyta
arfa og mosa úr grasflötinni;
aufúsugestir komnir til að njóta
og samgleðjast okkur með þann
sælureit.
Tengdirnar þróuðust í sjálf-
stæða vináttu, meðal annars
með fjörugum samræðum og
gagnkvæmum matarboðum þar
sem Siggi naut sín vel sem
elskulegur og örlátur gestgjafi
– alltaf við hlið Kirstenar.
Heimili þeirra stóð líka okkar
fólki opið, og þau voru samhent
sem afi og amma, sem skilar
miklu til barna og barnabarna.
Síðasta minningin er nálæg
og einstök: Sigurður á áttræð-
isafmælinu í hjólastólnum með
glimt í auga við veisluborð á
Valhallarreitnum á Þingvöllum
með þeim sem honum voru
kærastir.
Það var okkur gleðiefni og
heiður að fá að tylla okkur við
það borð. Sannkölluð sólskins-
stund á sumardegi.
Sigurðar verður sárt saknað
en minningin um hann lifir og
vermir. Við sendum Kirsten og
öllum afkomendum þeirra
hjóna einlægar samúðarkveðj-
ur.
Sigrún Júlíusdóttir
og Þorsteinn Vilhjálmsson.
Sigurður Ingvarsson eða
Siggi frændi eins og ég kallaði
hann ávallt var jarðsunginn
hinn 11.8. síðastliðinn. Ég vil
votta fjölskyldu hans og eink-
um þeim Kirsten, Sigrúnu og
Arnari mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Sigurður var hálfbróðir föður
míns og erum við frændurnir
báðir skírðir í höfuðið á sama
manninum honum Sigurði
Baldvinssyni.
Við vorum alltaf kallaðir
Siggi litli og Siggi stóri til að-
greiningar. Fjölskyldan okkar
var mjög samheldin, eins konar
samyrkjubú.
Allir tóku þátt í öllu. For-
eldrar mínir unnu báðir fulla
vinnu, þannig að uppeldið
dæmdist að hluta á ömmurnar
og Sigga frænda.
Siggi frændi hefur séð að
Sigga litla veitti ekki af upp-
örvun og hughreystingu í lífs-
ins ólgusjó og var hann mér
ætíð ofurgóður. Við vorum á ei-
lífum þeytingi á Þingvöllum, í
Hveragerði upp í Borgarfjörð
eða bara niður á höfn að fá
okkur ís. Hann hafði svo gott
lag á að láta manni líða vel.
Seinna þegar Sigurður var
farinn að vinna fyrir Loftleiðir
og fluttur með mömmu sinni til
Köben, þá varð nú heldur dauft
í Safamýrarkotinu. En hann
bætti það upp með því að bjóða
mér til sín á sumrum. Þær eru
ógleymanlegar stundirnar sem
við áttum saman úti í Dan-
mörku. Tívolí er ævintýraheim-
ur fyrir tólf ára gutta; við
frændurnir í rússíbananum og
ömmurnar að glíma við ill-
skeytta spilakassa.
Nú eru dagarnir teknir stytt-
ast, haustið sækir á og laufin
fölna.
Bjástur okkar mannanna
virkar lítilfjörlegt í hinu stóra
samhengi hlutanna. Þá verður
okkur ljóst að ástin og vænt-
umþykjan eru kannski það eina
sem skiptir verulegu máli.
Siggi frændi var svo sannar-
lega ríkur að því leyti og kunni
að gefa, og örva. Hann sagði
gjarnan; „blessaður þetta er
ekkert mál, þú ferð létt með
það, haltu bara áfram og ekki
gefast upp“.
Sæll frændi minn, takk fyrir
allt. Siggi litli.
Sigurður Garðarsson.
Sigurður
Ingvarsson
Elsku mamma
okkar.
Við kveðjum þig
með trega og sorg í hjarta, þú
munt alltaf lifa í hugum okkar,
fyrst og fremst verðum að ei-
lífu þakklátar fyrir að hafa átt
þig sem mömmu og allt sem
þú kenndir okkur, æðruleysið
Hafdís
Ingvarsdóttir
✝ Hafdís Ingv-arsdóttir fædd-
ist 4. mars 1947.
Hún lést 18. júlí
2015.
Hafdís var jarð-
sungin 28. júlí
2015.
þitt, gleðina, um-
hyggju þína og
hversu góð fyrir-
mynd þú varst
okkur. Við munum
reyna að tileinka
okkur þína visku
um lífsgildi, um
hvað það er sem
skiptir máli í lífinu
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Svana og Birna.
✝ Ásdís Jóns-dóttir fæddist á
Granastöðum í
Köldu-Kinn 8. nóv-
ember 1937. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Norður-
lands, Húsavík, 5.
ágúst 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Pálsson
bóndi á Granastöð-
um, f. 9. desember
1903, d. 10. mars 1990, og Björg
Kristjánsdóttir frá Bergsstöð-
um, Aðaldal, f. 8. september
1904, og d. 2. maí 1973. Hún var
fjórða af sex systrum, Hólmfríð-
ur, f. 5. janúar 1930, Ólína, f. 17.
janúar 1931, Guðrún, f. 21. októ-
ber 1933, d. 3. júní 2011, Arn-
heiður, f. 16. maí 1942, og
Guðný, f. 11. febrúar 1947.
Ásdís giftist 18. júlí 1964 Sig-
tryggi Vagnssyni frá Hriflu.
Foreldrar hans voru Birna Sig-
urgeirsdóttir húsmóðir, f. 21.
febrúar 1907, d. 8. maí 2002, og
Vagn Sigtryggsson, bóndi, f. 28.
júlí 1900, d. 28 júní 1966. Börn
Ásdísar og Sigtryggs eru, 1)
Hávar Örn, f. 1. apríl 1965, maki
Guðbjörg Kristín Jónsdóttir, f.
17. júlí 1965, börn þeirra eru a)
Ísey Dísa, f. 4. október 1993, b)
Þorgeir Atli, f. 12. apríl 1996.
Sonur Guðbjargar, Jón Kjart-
ansson, f. 1. mars 1989, maki
Steinunn Laufey Skjóldal, f. 9.
mars 1989, börn þeirra Bjartur
Ingi, f. 21. september 2012 og
dóttir, f. 10. ágúst
2015. 2) Sigrún
Birna, f. 19. nóv-
ember 1967, maki
Sigvaldi Óskar
Jónsson, f. 21. febr-
úar 1965, börn
þeirra a) Sóley
Ásta, f. 20. maí
1996, b) Sunna Dís,
f. 14. janúar 2003,
og c) Dagur Smári,
f. 22. ágúst 2004. 3)
Vagn Haukur, f. 18. september
1970, maki Margrét Sólveig
Snorradóttir, f. 4. ágúst 1969,
börn þeirra a) Sigríður Diljá, f.
3. janúar 1995, b) Sigtryggur
Andri, f. 23. september 1997, og
c) Snorri Már, f. 21. september
2001. 4) Björg Jóna, f. 4. mars
1974, maki Ari Rúnar Sigurðs-
son, f. 16. september 1970, dæt-
ur a) Ásdís Fanney, f. 23. októ-
ber 2005, b) Bryndís Birta, f. 29.
júní 2009.
Ásdís stundaði nám við Hér-
aðsskólann á Laugum 1954-1955
og Húsmæðraskólann á Laugum
1958-1959. Hún starfaði meðal
annars á Saumastofunni Heklu á
Akureyri og sinnti einnig ýms-
um störfum á Landspítalanum.
1966 fluttist hún með Sigtryggi í
Hriflu. Þar stunduðu þau bú-
skap allt til ársins 1997 er þau
fluttust í Halldórsstaði í Kinn.
Ásdís verður jarðsungin frá
Þorgeirskirkju við Ljósavatn í
dag, 15. ágúst 2015, og hefst at-
höfnin kl. 11.
Móðir mín.
Hví skyldi ég yrkja um önnur fljóð,
en ekkert um þig, ó, móðir góð? –
Upp, þú minn hjartans óður!
Því hvað er ástar og hróðrar dís,
og hvað er engill úr paradís
hjá góðri og göfugri móður?
---
Ég hef þekkt marga háa sál,
ég hef lært bækur og tungumál
og setið við lista lindir.
En enginn kenndi mér eins og þú
hið eilífa og stóra, kraft og trú,
né gaf mér svo guðlegar myndir.
(Matthías Jochumsson)
Hvíl í friði mamma mín – mín
góða og göfuga móðir.
Sigrún Birna.
Hlýja, umhyggja og kærleik-
ur eru orð sem koma mér fyrst í
hug, þegar ég sest niður við eld-
húsborðið til að skrifa kveðjuorð
um tengdamóður mína, Ásdísi
Jónsdóttur. Og það á vel við að
skrifa þessi orð í eldhúsinu í
Hriflu því að það var líka eld-
húsið hennar. Dísa tók á móti
mér á þessum stað þegar ég
kom fyrst í Hriflu og strax við
fyrstu kynni varð mér ljóst að
yndislegri tengdamömmu er
vart hægt að hugsa sér. Allt
vildi hún gera til að mér liði vel í
nýju umhverfi og var alltaf boð-
in og búin til að passa börnin
okkar og hugsa um allt og alla.
Umburðarlyndi er líka orð sem
á vel við, enda var hún ákaflega
umburðarlynd og fórnfús kona.
Eldhúsið hennar varð eldhúsið
mitt fyrir rúmum 18 árum, þeg-
ar við Vaggi fluttum úr Hall-
dórsstöðum í Hriflu. Það hefur
sjálfsagt ekki verið sársauka-
laust fyrir þau Sigtrygg að fara
úr Hriflu og flytja í gamla húsið
á Halldórsstöðum en aldrei lét
Dísa mig finna fyrir því. Það
skipti hana öllu að fólkinu henn-
ar liði vel. Og okkur hefur svo
sannarlega liðið vel í Hriflu
enda var þar fyrir góður andi og
eldhúsið hennar Dísu fullt af
hlýju.
Takk fyrir samfylgdina, elsku
Dísa mín. Hvíl þú í friði.
Margrét Sólveig
Snorradóttir.
Ásdís Jónsdóttir
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum.
Minningargreinar