Morgunblaðið - Sunnudagur - 23.08.2015, Síða 40

Viðtal
40 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 23.8. 2015
D
iddú bíður brosandi í hlaðinu
þegar ég kem akandi að
appelsínugula húsinu sem
stendur falið á fallegum
gróðurreit í Mosfellsdalnum.
Sólin fer einmitt að skína og lýsir upp
rauða hárið hennar sem fer vel við litinn á
húsinu. Í dag er hún í rósóttum kjól, rós-
óttri peysu og fjólubláum sokkabuxum. Það
þarf enga sól til að lýsa upp húsfreyjuna
því það geislar af Sigrúnu Hjálmtýsdóttur
og hún tekur á móti blaðamanni með sínu
einstaka brosi og býður inn í hlýlegt eld-
hús. Söngkonan sem ávallt er kölluð Diddú,
gæti flokkast sem þjóðargersemi en hún
hefur glatt landsmenn með söng og leik í
fjörtíu ár. Við eldhúsborðið hefjum við
spjall yfir kaffibolla og smákökum og tölum
um ævistarfið, sönginn. Þessi ástsæla söng-
kona stendur á sextugu en er enn á útopnu
við sönginn.
Var uppnefnd Carmen sem barn
Diddú man ekki öðruvísi eftir sér en syngj-
andi. Mamma hennar sagði víst að hún
hefði sungið áður en hún fór að tala. „Það
var eins og segir í Abba-textanum: She sa-
ys I began to sing long before I could
talk“, ég var víst alltaf syngjandi,“ segir
Diddú og brosir. „Þau uppnefndu mig Car-
men þegar ég var lítil.“ Foreldrar Sigrúnar
sungu bæði mikið og voru í kórum og faðir
hennar, Hjálmtýr Hjálmtýsson, söng stund-
um einsöng. Foreldrar hennar sungu gjarn-
an dúetta saman þegar fór að róast á heim-
ilinu. Hjálmtýr starfaði sem fulltrúi
bankastjóra í Útvegsbankanum. Móðir
hennar, Margrét Matthíasdóttir, var heima-
vinnandi, enda erilsamt á heimilinu með sjö
börn. Diddú er næstelst og segir æskuárin
hafa einkennst af lífi og fjöri á heimilinu.
„Það var mikill söngur og tónlist á mínu
heimili þótt við hefðum ekki eignast hljóð-
færi eða hljómflutningstæki fyrr en ég var
fimmtán ára. Þá virðist hagur hafa vænkast
svolítið,“ segir hún og hlær sínum smitandi
hlátri.
Frelsi að fá sitt eigið rúm
Diddú er Vesturbæingur og gekk í Mela-
skóla, Hagaskóla og Menntaskólann í
Reykjavík. „Við fæddumst sex í þéttri röð
og svo kom örverpið, Páll Óskar, sex árum
á eftir þeim næstyngsta,“ segir hún. Það
var þröng á þingi hjá þessari níu manna
fjölskyldu á Sólvallagötunni en allir voru
sáttir við sitt, að hennar sögn. Hún segir
að þau hafi ýmist sofið þrjú og fjögur sam-
an í gömlu hjónarúmi og önnur í kojum.
„Ég fékk mitt einkarúm og Ásdís systir
þegar við fermdumst saman 1968. Hún beið
eftir mér og ég fermdist á undan til að
hagræða hlutunum. Við fengum sitt rúmið
hvor í fermingargjöf, sem var þvílík frels-
istilfinning. Ég var fjórtan ára. Það voru
hirslur í rúminu sem var mikil umbreyt-
ing,“ segir hún og brosir að minningunni.
Systirin hljóp í skarðið
Diddú segir að öll systkinin hafi erft góðar
söngraddir og syngi öll en aðeins hún og
Páll Óskar hafi haft sönginn að atvinnu.
„Ég man þegar ég var að taka upp plötuna
Emil í Kattholti. Það var mikið söngálag á
mér við ýmis verkefni og ofþreytti ég mig í
röddinni. Ég fann að ég gat ekki lokið við
eitt lagið, en mikið lá á að ljúka plötunni.
Þá voru allar systurnar prófaðar til að
klára lagið. Og sú sem líktist mér mest var
látin syngja, það var Jóhanna Steinunn.
Það eru ekki margir sem vita af því!“ segir
hún og skellir uppúr.
Lék í kvikmynd sextán ára
Söngferillinn byrjaði snemma. „Þetta byrj-
aði allt í Melaskóla en ég var í kór hjá
Magnúsi Péturssyni og hann heyrði greini-
lega að ég hafði eitthvað í þetta og hann
bauð mér að syngja einsöng í söngleik eftir
sig, Grámann í Garðshorni. Þar með byrjaði
söngævintýrið,“ segir hún og boltinn fór að
rúlla. Henni var boðið að syngja víða en
fyrsta stóra leikhlutverk sem henni hlotn-
aðist sem unglingur var að leika í sjón-
varpskvikmyndinni Brekkukotsannál, þá
sextán ára gömul. „Það var ærið verkefni.
Ég var óreynd leikkona en var treyst fyrir
þessu stóra hlutverki. Þetta var sumarið
’72. Það var mikið fjölmiðlafár í kringum
þetta og þótti mjög merkilegt. Þarna
stimplaði maður sig fyrst inn.“ Ég spyr
hvort myndin hafi verið í lit. „Jú, hún var
einmitt í lit,“ segir hún hlæjandi og rifjar
upp þegar litasjónvarpið kom fyrst. „Ég
man þegar pabbi sat og horfði á sjónvarpið
á kvöldin og mamma var kannski að ganga
frá eftir matinn. Þá kallaði hann stundum,
Magga! Komdu! Það er í lit!,“ segir hún og
við skellihlæjum báðar.
Spilverkið algjör straumhvörf
Diddú kynntist strákunum í Spilverkinu
þegar hún var í Leiklistarskólanum SÁL.
„Þar með var ég alfarið toguð úr leiklist-
inni í tónlistina og hef verið þar síðan, þá
varð ekki aftur snúið,“ segir hún. Strák-
arnir sem um ræðir eru Egill Ólafsson,
Valgeir Guðjónsson og Sigurður Bjóla Garð-
arsson. „Þeir buðu mér upp í dans. Það
voru þá algjör straumhvörf. Við áttum mjög
farsælt og gjöfult samstarf í fjögur ár.
Sömdum og tókum upp sex hljómplötur.
Við æfðum stíft frá morgni til kvölds og
svo héldum við líka tónleika um víðan völl
og tókum þátt í alls kyns öðrum verk-
efnum. Þetta var mjög blómlegt og fjöl-
breytilegt. Eftir fjögur ár fór fólk að hugsa
sér til hreyfings. Egill stofnaði Þursaflokk-
inn og Valgeir fór utan til náms og kærasti
minn þáverandi, og núverandi eiginmaður,
Þorkell Jóelsson, hélt utan til tónlistarnáms.
Áður en ég ákvað að fylgja honum út, fékk
ég hlutverk Lóu í Silfurtunglinu og var
upptekin við önnur söngstörf þannig að ég
var heima þann vetur en fór svo utan 1979.
Ég komst inn í sama skóla og hann, Guild-
hall School of Music and Drama. Ég var
ekkert sannfærð að ég yrði endilega klass-
ísk söngkona, þó svo að ég hefði komist að
í skólanum. Ég var orðin 25 ára að stíga
mín fyrstu skref í alvöru tónlistarnámi,“
segir hún og útskýrir að það þyki gamalt í
þessum bransa.
„Mér fannst ég ekki komin nógu langt í
tónlistinni,“ segir hún, því hún hafði ekki
almennan bakgrunn í klassíkinni. „Það var
að vísu mjög gjöfult að hafa verið í popp-
inu, því strákarnir í Spilverkinu sömdu alla
tónlistina og ég leit á mig sem eitt af hljóð-
færunum í hljómsveitinni. Þeir eru flottir
Syngur með
hjartanu
SIGRÚN HJÁLMTÝSDÓTTIR, ÆVINLEGA KÖLLUÐ DIDDÚ,
HEFUR SUNGIÐ SIG INN Í HJÖRTU LANDSMANNA Í FJÖRUTÍU
ÁR. HÚN HEFUR ÁTT FARSÆLAN SÖNGFERIL SEM HÓFST
Í DÆGURTÓNLISTINNI EN ÓPERAN ER ÞAÐ SEM Á HUG
HENNAR OG HJARTA. NÝORÐIN SEXTUG FAGNAR HÚN
TÍMAMÓTUM MEÐ STÓRTÓNLEIKUM Í HÖRPU Í HAUST.
HÚN RIFJAR UPP FERILINN OG TALAR UM LÍFIÐ MEÐ SÖNGNUM
SEM HÚN SEGIR BÆÐI LÍKNANDI OG NÆRANDI.
Myndir og texti: Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is