Morgunblaðið - 10.09.2015, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. SEPTEMBER 2015
Sigurbjörn
Sveinsson, góður
vinur, fyrrverandi
tengdasonur og faðir okkar
elskulegu barnabarna, Karen-
ar, Ívars og Sveins, er látinn
langt um aldur fram.
Sibbi var gjarnan tengdur
við Veitingahúsið Greifann, þar
sem hann var yfirþjónn og síð-
an rekstrarstjóri.
Honum var margt til lista
lagt, kunni vel að fara með
veiðistöng enda alinn upp á
bökkum Fnjóskár, frábær
kokkur, húmoristi og sögumað-
ur góður. Þá var hann einnig
vel liðtækur með pensil á striga
og einlægur stuðningsmaður
Knattspyrnufélags Akureyrar,
KA.
Samstarf okkar hófst á
Greifanum, þar sem Sibbi var
sífellt með afþurrkunarklútinn
á lofti enda mikill snyrtipinni.
Við störfuðum einnig saman á
Hótel KEA, þar sem Sibbi var
hótelstjóri.
Þar komu bestu kostir hans í
ljós, en hann hafði gott lag á að
láta starfsfólkið vinna með sér
en ekki hjá sér, enda urðu
margir starfsmenn góðir vinir
hans.
Sibbi var ekki margmáll en
þegar hann sagði skoðanir sín-
ar á mönnum og málefnum var
hlustað og það vandlega.
Síðustu misserin á KEA voru
honum erfið, þá voru veikindi
hans farin að há honum, en
hann var harður af sér og alltaf
var stutt í húmorinn.
Nú er þessi góði drengur frá
okkur farinn og við hjónin vott-
um öllum ættingjum hans sam-
úð okkar í sorginni og þökkum
honum allar gleðistundirnar.
Ívar og Kristín.
Virðing er fyrsta orðið sem
kemur upp í hugann þegar við
hugsum um okkar kæra bróður
Sibba.
Hann bar virðingu fyrir
sjálfum sér, umhverfinu og
samferðafólki sínu. Sjálfsvirð-
ing hans birtist í stakri snyrti-
mennsku, vönduðum fötum, fal-
legu heimili og trú við eigin
sannfæringu.
Samferðafólki sínu mætti
hann af virðingu og þess nutu
þeir fjölmörgu sem hafa unnið
hjá honum.
Hann talaði varlega um fólk,
hafði einstaklega gaman af sér-
stökum karakterum og það
dýpsta sem hann tók í árinni
var „tja, hann er ekki beittasti
hnífurinn í skúfunni“ eða „hún
er kannski ekki bjartasta peran
í seríunni“.
Önnur orð sem upp í hugann
eru húmor, greind, hlýja, þol-
inmæði og svo blessaður þráinn
sem bókstaflega hélt honum
gangandi.
Sigurbjörn lifði ekki því lífi
sem hann hefði kosið. Helst
hefði hann vilja hlaupa á fjöll í
leit að rjúpu eða standa út í
straumharðri á og bíða þess
stóra.
Í lífinu þurfti hann vissulega
að standa í straumnum og með
gífurlegri þrautseigju, yfirveg-
un og einbeitingu tókst honum
að gera það besta úr aðstæðum,
vinna sína vinnu, vera sannur
vinur og það sem honum var
mikilvægast, vera umhyggju-
samur faðir.
Við systkinin höfum horft
Sigurbjörn
Sveinsson
✝ SigurbjörnSveinsson
fæddist 13. nóv-
ember 1969. Hann
varð bráðkvaddur
að kvöldi 31. ágúst
2015. Útför hans
fór fram 9. sept-
ember 2015.
upp á hvernig hann
smám saman
missti máttinn og
daglegt líf varð
erfiðara.
Umhyggja okkar
varð stundum að
forræðishyggju,
við stungum upp á
handföngum og
jafnvel hjólastól til
að létta lífið en við
það var ekki kom-
andi, allt hafði sinn tíma og
hann ákvað hvenær það yrði.
Það var ekki hægt annað en að
bera virðingu fyrir hvernig
hann ákvað að bæta frekar lífi
við árin en árum við lífið.
Það var líka margt að gleðj-
ast yfir og hann hafði næmt
auga fyrir spaugilegum hliðum
mannlífsins. Sibbi naut þess að
elda dýrindis mat, vera í góðra
vina hópi og hlusta á sögur af
skemmtilegum uppákomum. Þá
gat hann ískrað af smitandi
hlátri og gert grín að sjálfum
sér.
Sibbi átti trausta og góða
vini. Hann hélt góðum
tengslum við Örnu, sína fyrri
konu, og samstarf þeirra um
uppeldi barnanna var til fyr-
irmyndar.
Síðustu árin var hann í sam-
bandi við Svölu og það var
aðdáunarvert að sjá hve
áreynslulaust og eðlilega hún
studdi hann í lífinu. Öll þessi
fallegu tengsl Sibba við sam-
ferðafólk sitt segja meira en
mörg orð. Hans verður sárt
saknað.
Við kveðjum kæran bróður
með virðingu og þakklæti.
Una, Þórhildur og
Benedikt Sveinsbörn.
Minn elskulegi frændi/bróð-
ir, á þessari erfiðu stundu í
gegnum endalaus tár rifjast
upp svo margt.
Ég man að þegar við vorum
lítil gerði ég í því að pirra þig
bara svo að þú yrðir leiðinlegur
við mig og ég gæti klagað og
amma myndi skamma þig.
Ég man eftir að þú lékst með
mér ýmis leikrit bara af því að
þú vissir að mér fannst það svo
skemmtilegt, þér fannst það
ekki eins skemmtilegt.
Ég man eftir veiðiferðinni
frægu þegar þú fékkst „kastið“.
Ég man eftir að hafa verið
sjúklega afbrýðisöm út í Örnu
þegar mér fannst ég vera að
missa þig til hennar.
Ég man eftir því þegar þú
varst að stelast til að leyfa mér
að keyra.
Ég man þegar þú leyfðir mér
að fara með þér í partí.
Ég man eftir því þegar við
næstum kveiktum í bílnum
hans pabba þegar við vorum að
rembast við að grilla í roki.
Ég man að við áttum alltaf
óþægustu krakkana sem þurfti
að skamma og okkur fannst
það bara mjög fyndið.
Ég man eftir vídeókvöldum,
spilakvöldum, öllum KA-um-
ræðunum og hvað við gátum
skotið óvægum skotum hvort á
annað.
Og ég man þegar ég hitti þig
nokkrum dögum fyrir andlát
þitt, ó hvað ég hefði viljað vita
að það yrði í síðasta skipti sem
við hlógum saman.
Já, ég man svo endalaust
margt og ég mun engu gleyma.
Elsku yndislegi Sibbi minn,
nú ertu kominn til ömmu, þú
varst nú alltaf litla uppáhaldið
hennar, ætli hún flysji ekki of-
an í þig kartöflurnar þarna
uppi?
Ég elska þig og sakna svo
sárt.
Þín frænka/systir,
Gígja.
Kveðja frá Knattspyrnu-
félagi Akureyrar
Mikið finnst manni lífið
ósanngjarnt þegar manni á
besta aldri er skyndilega kippt
í burtu. Þá verður dagurinn
dimmur.
Kær vinur og félagi, Sigur-
björn Sveinsson, varð bráð-
kvaddur þann 31. ágúst síðast-
liðinn, aðeins 45 ára að aldri.
Sibbi, eins og við kölluðum
hann alltaf, var varaformaður
KA frá 2010-2014. Þar á undan
var hann í stjórn knattspyrnu-
deildar KA og einnig í ungling-
aráði þess.
Sibbi var KA-maður fram í
fingurgóma og var alltaf boðinn
og búinn að leggja sitt af mörk-
um fyrir félagið, hvort sem það
var við stjórnarstörf eða önnur
störf eða þá að elda dýrindis
kjötsúpu ofan í svanga stjórn-
armenn.
Til Sibba var alltaf hægt að
leita og tók hann öllu af sinni
einstöku ljúfmennsku.
Við Sibbi áttum afar gott
samstarf á meðan hann var
varaformaður. Ýmis verkefni
biðu okkar og þótti mér mjög
gott að hafa hann mér við hlið.
Sibbi var klár og fljótur að átta
sig á hlutunum, traustur og úr-
ræðagóður, maður sem mjög
gott var að vinna með. Okkar
góða samstarf og vinátta var
mér afar mikils virði. Sibbi var
þannig maður að það var ekki
annað hægt en að láta sér
þykja vænt um hann.
Genginn er góður drengur
og traustur félagi. Hans verður
sárt saknað.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Blessuð sé minning þín.
Ég vil fyrir hönd Knatt-
spyrnufélags Akureyrar senda
ástvinum Sibba innilegustu
samúðarkveðjur.
Hrefna Gunnhildur Torfa-
dóttir, formaður KA.
Skarpgreindur mannvinur.
Húmoristi fram í fingurgóma.
Alltaf boðinn og búinn að rétta
hjálparhönd. Glaður á góðri
stundu og fáir skemmtilegri að
umgangast. Sigurbjörn Sveins-
son – Sibbi á Greifanum.
Óraunverulegar voru fréttirnar
um andlát þessa góða drengs.
Aðeins 45 ára gamall. Lífið er
hverfult og sígild eru sannindin
um að enginn viti hvað morg-
undagurinn beri með sér.
Sibbi lýsti sjálfum sér sem
þrjóskum. Sem má til sanns
vegar færa því hann barðist ár-
um saman gegn þeim hrörn-
unarsjúkdómi sem herjaði á
hann frá unga aldri. Þrjóskur í
þeim skilningi að hann neitaði
staðfastlega að játa sig sigr-
aðan.
Afar sjaldgæf hrörnun og
líklega var Sibbi eini Íslending-
urinn sem barðist við þennan
sjúkdóm. Aldrei heyrðum við
hann kvarta þótt augljóst væri
að smám saman hallaði undan.
Í viðtali við Vikudag í mars
sl. ræddi Sibbi um sjúkdóminn
og hvernig hann tókst á við
hann: „Blessunarlega er ég
hrikalega kærulaus og er ekki
að velta framtíðinni mikið fyrir
mér. Sem betur fer kannski,
því það er ekki gott þegar mað-
ur dettur í þann gír. Ég tek
nýju vandamáli hverju sinni og
reyni að tækla það,“ segir hann
í viðtalinu.
En þrátt fyrir allt var sem
endranær stutt í húmorinn:
„Ég tel með nokkurri vissu að
ég sé eini Íslendingurinn sem
greinst hefur með þennan sjúk-
dóm, en hann er víst algeng-
astur í Japan. Ég held samt að
ég sé ekki af japönskum ætt-
um, nema þá kannski að hæð-
inni til.“
Sibba þekktum við best í
gegnum störf hans fyrir KA.
Félagið var honum mikils virði
og ófáar voru þær stundir sem
hann lagði því lið sem foreldri
eða fulltrúi í ýmsum ráðum og
stjórnum.
Eins og gengur var brautin
ekki alltaf bein og breið og
ýmsar ójöfnur á veginum fram
undan. Menn sáu því ekki alltaf
til lands.
Nema Sibbi. Með rólyndis-
legu yfirbragði og með glettn-
ina að vopni sá hann oftar en
ekki lausnirnar. Og fékk okkur
hin til þess að brosa.
Það er vont að vera í þeim
sporum að skrifa minningarorð
um félaga og góðan vin sem
fellur frá svo langt um aldur
fram.
En minningarnar veita yl.
Gott er að minnast góðra og
gefandi stunda og brosa í gegn-
um tárin. Mætum dreng er
þökkuð samfylgdin. Fjölskyldu
hans og ástvinum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Óskar Þór Halldórsson
og Gunnar Níelsson.
Kveðja frá veiðifélögunum
„Hinum vammlausu“
Sibbi var einn af okkur „Hin-
um vammlausu“. Í tæp 20 ár
höfum við félagarnir farið í
veiðiferð í Blöndu. Yfir vetur-
inn höldum við reglulega fé-
lagsvist til að fjármagna veiði-
ferðina og skal spilamennska
hefjast kl. 20.15 stundvíslega.
Komi menn ekki á réttum
tíma eru þeir sektaðir og var
sérstakur hagur af því fyrir fé-
lagsskapinn að hafa Sibba, en
hann kom sjaldan á réttum
tíma. Greiddi hann undantekn-
ingalaust sektina með bros á
vör.
Þegar hann var kominn upp-
hófst mikið glens og gaman og
áttu menn jafnvel til að fá sér í
glas. Sibbi var hrókur alls fagn-
aðar hvar sem hann var og
gleðimaður.
Mikil spenna er hjá veiði-
félögunum fyrir hverja veiði-
ferð og var Sibbi þar engin
undantekning, enda átti veiði-
skapur hug hans allan allt frá
barnsaldri.
Komið gat fyrir að Sibbi
gerði lítið úr veiðifélögunum,
t.d. með því að mæta í striga-
skónum á bakkann og taka lax
fyrir framan nefið á félögum
sínum sem stóðu þar útataðir í
veiðigræjum.
Félagsskapurinn fór í fleiri
ferðir en veiðiferðir, m.a. fjalla-
ferðir og ferð til Berlínar á síð-
asta ári sem okkur öllum er
ógleymanleg og ýmsum Berl-
ínarbúum líka.
Sibbi fór ávallt með og dró
hvergi af sér þrátt fyrir sínar
aðstæður.
Margar ógleymanlegar
stundir höfum við átt saman.
Sumar hverjar þola síður dags-
ljósið.
Er kallið kom var Sigurbjörn
með okkur veiðifélögunum við
bakka Blöndu og erum við
þakklátir fyrir að hafa átt
þennan dag með honum.
Síðustu árin fór hann ekki
hratt yfir en þarna þykir okkur
sem hann hafi verið heldur
snar í snúningum en treystum
því að hann verði búinn að
redda okkur veiðiá, veiðileyfum
og veiðihöll þegar við hittumst
á ný.
Við skulum koma með maðk-
inn og „nestið“.
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við félagarnir börnum
hans, unnustu, föður og öllum
ættingjum hans og vinum. Guð
gefi ykkur styrk á þessum erf-
iða tíma.
Hjörleifur, Vilhjálmur,
Brynjar, Björn og Páll.
Þann 13. ágúst
síðastliðinn fékk ég
þá sorgarfrétt að
elsku Erla mín
væri dáin. Að leið-
arlokum langar mig til að
minnast hennar.
Mín fyrsta hugsun var að
það er rétt sem sagt er, að það
sé stutt á milli gráts og hlát-
urs, hjá mér og Erlu minni er
þetta svo rétt.
Ég og maðurinn minn, son-
ur og fjölskylda fórum til
Stokkseyrar eftir yfir 40 ár og
ætluðum við að heimsækja son
Erlu, Matta, og fjölskyldu. Ég
var bílstjóri með mann minn
mér við hlið.
Ekki hafði ég hugsað um að
allt væri breytt og ég rataði
ekki um bæinn en heppnin var
með mér þegar ég sé einn
mann hlaupandi í rigningunni
á einni götunni og maðurinn
minn segir mér að stoppa
hann og spyrja til vegar.
Ég stoppa, rúðan niður, en
þegar mér er litið á manninn
verð ég bara kjaftstopp og
kem ekki upp orði, sem bróðir
minn segir að það sé krafta-
verk og sá sem geti það eigi
hrós skilið.
En hvað, jú eiginmaðurinn
potar mörgum sinnum í lærið
á mér og segir mér að spyrja
til vegar.
Æ, já, getur þú sagt mér
hvar Marteinn Arilíusson,
Matti, á heima segi ég við
manninn, hann horfir á mig og
segir „Það er pabbi minn“ og
auðvitað varð hlátur af þessu
og hann sagði hvert við ættum
að fara sem var rétt hjá þar
sem við vorum.
Fyrir utan eitt hús stendur
maður og ég öskra upp í bíln-
um, þetta er Matti, ég þekki
hann af mynd á Facebook. Öll
hlýjan sem við mættum hjá
Matta og fjölskyldu er
ógleymanleg.
Við sögðum sögu okkar og
að ég varð kjaftstopp af því
mér fannst ég sjá föður Matta,
sem dó af slysförum 1970.
Svo þegar við erum hjá
Matta og fjölskyldu koma
Erla mín, Steingrímur minn,
Óskar bróðir Matta og synir
Matta.
Þegar ég sé svo manninn
koma inn sem ég spurði til
vegar gátum við ekki annað en
skellihlegið og það varð mikill
hlátur út af okkar fyrstu
kynnum milli mín og frænda
míns, sonar Matta sem ég
fékk að vita að heitir Birgir.
Ekki datt mér í hug þá að
það væri rétt líka að þeir fari
fyrst sem guðirnir elska mest.
Góð og elskuleg kona er geng-
in sem tók á móti mér og for-
eldrum mínum þegar ég var
barn og alltaf mættum við
hlýju og kærleik frá henni.
Erla hafði þann einstaka hæfi-
leika að smita aðra með sinni
léttu lund svo öllum leið vel í
návist hennar.
Fyrir allar samverustund-
irnar sem ég fékk að eiga með
henni sem barn og stundina í
maí erum við þakklát.
Erla mín fékk svo sannar-
lega að kynnast því að lífið er
ekki ein gleðiganga en þá
komu hinir stórkostlegu
mannkostir hennar best í ljós.
Þótt syrti í álinn skal sótt á
brattann og lífinu skal haldið
áfram.
Erla var snillingur þegar
handavinna var annars vegar
Jóhanna Erla
Sigurþórsdóttir
✝ Jóhanna ErlaSigurþórs-
dóttir fæddist 5.
apríl 1944. Hún lést
13. ágúst 2015. Út-
förin hefur farið
fram í kyrrþey.
og á ég nokkrar
uppskriftir frá
henni sem ég varð-
veiti vel og mínar
hugsanir verða hjá
henni þegar ég
geri þær.
Ég þakka af
heilum hug að hafa
fengið að kynnast
heiðurskonunni Jó-
hönnu Erlu Sigur-
þórsdóttur.
Við vottum elsku börnum
Erlu og fjölskyldum, elsku eft-
irlifandi eiginmanni hennar-
,Steingrími Jónssyni, börnum
Steingríms og fjölskyldum
þeirra innilega samúð og biðj-
um Guð að styrkja þau í sorg
þeirra.
Blessuð sé minning hennar.
Hólmfríður Benedikts-
dóttir og fjölskylda.
Þann 13 ágúst síðastliðinn
fékk ég þá sorgarfrétt að Erla
mín væri látin. Góð og elsku-
leg kona er gengin.Með fátæk-
legum orðum langar mig að
minnast hennar.
Elsku Erla mín, nú kveð ég
þig með trega og sorg í hjarta.
Ég er búin að þekkja þig í
meira en hálfa öld, 55 ár, og
alltaf varst þú sama góða kon-
an, við vorum svilkonur en þú
varst mér alltaf eins og systir.
Sorgin kom til þín eftir fárra
ára hjónaband með 3 ung börn
þegar eiginmaður þinn, Arilíus
Óskarsson, drukknaði af slys-
förum árið 1970. Þú stóðst þig
eins og hetja, Erla mín. Mér
fannst gæfan koma til þín þeg-
ar þú kynntist eftirlifandi eig-
inmanni þínum, Steingrími
Jónssyni.
Erla mín var snillingur þeg-
ar handavinna var annars veg-
ar, hlutirnir hreinlega göldr-
uðust fram í höndunum
hennar. Heiðarleiki, snyrti-
mennska, traust og trú voru
einkenni hennar ásamt ein-
lægni og elsku. Heimili þitt og
Steingríms var öllum opið og
öllum tókuð þið með opnum
örmum. Alltaf var svo gott að
koma til ykkar og mæta hlýj-
unni í minn garð.
Ég þakka af heilum hug að
hafa fengið að kynnast heið-
urskonunni, einni bestu vin-
konu minni öll árin. Nú að
leiðarlokum vil ég þakka henni
fyrir það sem hún var mér og
handavinnuna sem hún gaf
mér varðveiti ég mikið. Bless-
uð sé minning yndislegu og
góðu Erlu minnar og ég kveð
hana með textanum sem kem-
ur upp í huga minn þegar ég
hugsa til hennar.
Horfið er nú sumarið og sólin,
í sálu minni hefur gríma völd.
Í æsku léttu ís og myrkur jólin,
nú ein ég sit um vetrarkvöld.
Því eitt sinn verða allir menn að
deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að
segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Ég gái út um gluggann minn.
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Ég rýni út um rifurnar,
ég reyndar sé þig alls staðar,
þá napurt er.
það næðir hér
og nístir mig.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson)
Elskulegum börnum Erlu
og fjölskyldum þeirra, Stein-
grími og börnum hans og fjöl-
skyldum, öðrum ættingjum og
vinum votta ég mína dýpstu
samúð og bið þeim Guðs bless-
unar á ókomnum æviárum.
Sigríður Hauksdóttir.