Skólavarðan - 01.11.2001, Blaðsíða 23

um set. En krakkarnir voru vel gefnir og
þetta gekk ágætlega. Ég setti þeim alltaf
fyrir efni sem þau áttu að læra þangað til ég
kæmi aftur seinna um veturinn. Sumir
krakkanna fylgdu mér á milli bæja ef þeir
áttu ekki mjög langt að fara og fengu held-
ur meiri kennslu en hinir.“
Sumarið 1932 fór Þorgerður til Svíþjóð-
ar ásamt Svövu Stefánsdóttur Fells á nám-
skeið fyrir kennara sem haldið var í Nesi.
Þar voru kennarar frá öllum Norðurlönd-
um. „Á þessu námskeiði lærði ég að teikna
og vinna úr pappa. Frá Nesi fór ég til Sigt-
una á Norðurlandamót fyrir kennara. Þar
var líka Steindór Steindórsson frá Hlöðum
menntaskólakennari og síðar skólameistari
á Akureyri. Ég átti lengi ljósmynd sem tek-
in var af okkur á mótinu og birtist í Dagens
Nyheter.“
Haustið 1932 réðst Þorgerður til
kennslu við barnaskólann á Hellissandi.
„Það var mikil breyting og allt annað líf að
þurfa ekki að kenna mörgum árgöngum í
einu. Mér fannst miklu léttara að kenna í
bekkjarkennslu og ég kunni vel við Ing-
veldi Sigmundsdóttur sem var skólastjóri á
Sandi á þessum tíma. Hún var dugnaðar-
forkur og góður skólastjóri.“
Höfðu aldrei séð jólatré
Veturinn 1933 til 1934 var Þorgerður
aftur orðin farkennari og nú á Snæfjalla-
strönd við Ísafjarðardjúp. „Minnstu mun-
aði að ferðin vestur yrði söguleg. Ég sigldi
með Drottningunni og var ferðinni heitið
til Ísafjarðar. Ég var fegin að geta hvílt mig
og svaf mestalla leiðina og vaknaði við að
skipið þeytti flautur sínar. Ég taldi víst að
við værum komin til Ísafjarðar og flýtti mér
með farangurinn upp á bryggju. Í sömu
mund lagði skipið aftur frá.
Þetta reyndist ekki vera Ísafjörður heldur
Bolungarvík! En allt fór vel. Ég hitti þarna
tvo karla af Snæfjallaströnd. Þeir voru að
leggja af stað þangað á mótorbát og buðu
mér far. Það var afskaplega hvasst á leið-
inni og mikill sjógangur og ég var dauð-
hrædd, en karlarnir brostu í kampinn og
við komumst heilu og höldnu á áfanga-
stað.“
Kennslan fór fram á fjórum stöðum,
Bæjum, Unaðsdal, Skarði og Sandeyri, en
þessir bæir eru nú allir komnir í eyði. Lítið
skólahús var utan við Sandeyri, annars var
kennt heima á bæjunum.
„Ekki fór að snjóa að ráði fyrr en eftir
áramót,“ segir Þorgerður. „Jólin eru mér
minnisstæð, ekki síst vegna þess að krakk-
arnir sem ég var að kenna höfðu þá aldrei
séð jólatré. Við vildum bæta úr þessu og
fengum mann til þess að smíða jólatré úr
spýtum. Síðan tíndum við grænt sortulyng
og klæddum það á grindina. Kerti voru fest
á greinarnar með þvottaklemmum. Síðan
var haldin jólaskemmtun í Unaðsdal og all-
ir skemmtu sér vel.
Ég kunni vel við mig á Snæfjallaströnd-
inni og gleymi seint ferðalögunum milli
bæja. Stundum þurfti að fara á bát á milli
vegna þess að ekki var fært landleiðina. Það
var svo mikill snjór. Meðfram ströndinni
voru margra metra háir snjóbakkar sem
heimamenn kölluðu móður. Við gengum
ýmist fjöruna eða uppi á bökkunum en
urðum að varast að fara of nálægt brúninni
því að þá var voðinn vís.
Þarna var lítið til af kennsluáhöldum.
Mig minnir að til hafi verið eitt Íslandskort
sem ég hafði með mér á milli bæjanna. Ég
man að þegar ég var á Sandeyri byrjaði ég
alltaf á því á morgnana að kveikja upp í
ofninum í litla skólahúsinu. Þetta var af-
skaplega skemmtilegt og notalegt fólk
þarna á Snæfjallaströndinni og mér leið vel
hjá því. Eitt sinn kom sr. Þorsteinn prestur
í Reykjanesi og messaði í kirkjunni í Un-
aðsdal og ég var fengin til að spila á orgel-
ið.“ Þorgerður segist ekki hafa kunnað
mikið fyrir sér í orgelleik en árið eftir
fermingu hafi hún verið stuttan tíma hjá
Þórdísi frænku sinni á Fellsenda til þess
m.a. að læra dönsku, spila á orgel og sauma
út.
Engin virðing borin fyrir „aukafög-
um“
Frá Snæfjallaströnd lá leið Þorgerðar til
Önundarfjarðar. Hún kenndi við barna-
skólann á Flateyri veturna 1934 til 1936.
Hún gerði ráð fyrir að halda áfram að
kenna við skólann á Flateyri haustið 1936
en ekkert varð úr því. Þó að henni hefði
aldrei verið sagt upp stöðunni var annar
kennari ráðinn í hana og var engin skýring
gefin á þeirri ákvörðun. Þorgerður taldi
sig beitta misrétti og enn þann dag í dag er
hún ósátt við hvernig komið var fram við
hana í þessu máli.
Viðta l
26
Ég fann fljótt að
kennsla í handavinnu
ætti best við mig og mér
rann til rifja að greinar
eins og handavinna,
teikning og tónlist væru
látnar sitja á hakanum
og kallaðar aukafög.
Það var engin virðing
borin fyrir þessum
greinum hér á landi.
Útskriftarhópurinn vorið 1931.