Félagsbréf - 01.12.1963, Side 22

GUNNAR GUNNARSSON
Vetrar á ströngum
vökum löngum
vörn í móðurörmum fékk ég hafa;
þá hríðvindur
þaut um blindur,
þá var hún að kenna mér að stafa.
— Djúpt í foldu,
dimmri í moldu,
dýra móðir, ertu; sorg mig brennir.
Heiptarþrunginn,
höggormsslunginn
heimurinn mér stafróf sitt nú kennir.
MóSurminning (II) 1906.
Ljósrauða, sterkbláa, stórfagra hvel,
stafað með glitskrúði sólar,
gullklæddu þúfur á gráleitum mel,
grimmlega þoka, með rakasamt þel,
bleikgrænu hlíðar og blómskrýddu hólar,
björgin — þið jötnanna stólar.
Allt þetta kemur nú endurfætt — nýtt! —
á þessu blessaða vori.
Sumargjöf Drottins er sólskinið blítt,
sem hefur klakahjúp vetrarins þítt.
Sigurblóm gróa í sérhverju spori,
sigurinn tilheyrir vori.
VorljóS (VII) 1906.