Félagsbréf - 01.12.1963, Blaðsíða 43

starfsmanna sinna, þeir sem reka
verksmiðjur verða að láta sér skiljast
að velferð starfsfólksins ein er inn-
tak framleiðslunnar. Hávaxna, hvít-
leita stúlkan sem sat skáhallt gegnt
honum færði sig nær til að vernda
starfsmannastjórann, augnatillitið sem
hún sendi honum var strangt og hiit-
andi. Starfsmannastjórinn sjálfur hall-
aði sér ögn aftur á bak í stólnum,
bandaði með hendinni og sagði kulda-
lega úr miklum fjarska, nú jæja, það
eru nógir umsækjendur um starfið.
Þetta kom honum til að setjast, það
var ekki rétt að gefast upp í fyrstu
lotu. Starfsmannastjórinn laut áfram
með ofurlitlu brosi á vör og sagði sem
svo að fyrirtækið mundi alltaf virða
það að starfsmennirnir hefðu sjálf-
stæða skoðun og kæmu með hagnýtar
tillögur. Það varð stundarþögn og
hvíta stúlkan hélt áfram að einblína
reiðilega á hann, sjálfur tautaði hann
eitthvað um hnökralaust samstarf.
Starfsmannastjórinn hallaði sér aftur
fram í stólnum: Byrja eftir sumar-
leyfið, ef úr ráðningu yrði, og hann
svaraði að hann gæti byrjað fyrsta
ágúst eða september, ef hann yrði lát-
inn vita með fimm vikna fyrirvara.
Langar yður ekki til að sjá verkstæð-
in og birgðageymsluna, við erum að
hætta núna, það er hægast að fá yfir-
svn yfir hverja starfsemi þegar hún
er í þann veginn að stöðvast, sagði
starfsmannastjórinn og reis á fætur,
rétti honum meðmælabréfin aftur og
gaf ritara sínum til kynna að hún
mætti fara þegar hún væri tilbúin.
Hann stakk skjölunum niður hjá sér,
lokaði skjalatöskunni vendilega og
gekk á undan með hana í hendinni út
um litlar dyr í horni skrifstofunnar.
Starfsmannastjórinn sýndi honum
verksmiðjuna og spurði hann ráða
um margvísleg atriði, meðan starfs-
fólkið stöðvaði vélarnar og fór, hann
gerði sér ljóst að það var verið að
rannsaka hæfni hans og áform og var
varkár í svörum. Þeir komu í afgreiðsl-
una þegar allir voru á hak og hurt,
og starfsmannastjórinn spurði ýtarlega
um pökkun og útlit umbúðanna,
nefndi lauslega byrjunarlaun og þurfti
skyndilega að huga að einhverju á
skrifstofunni, benti á hvar hægt var
að komast beint út. í húsagarðinum
strunsaði hávaxna stúlkan hvíta hnar-
reist fram hjá honum og portgöngin
opnuðust stór og víð móti strætinu úti
fyrir. 1 gangdyrunum slógu kollhúfu-
strákurinn úr verksmiðjunni og sá síð-
hærði úr hans eigin fyrirtæki lófum
saman svo að small í, hlógu ofsalega,
fettu sig alla og brettu báðir tveir og
gengu fast saman út á götuna, þeir
þekktust þá og ætluðu að verða sam-
ferða heim eða til að sinna einhverju
sem þeir höfðu áhuga á. Rétt framan
við portgöngin gekk grannur maður
hæglátlega hjá, í snotrum jakkafötum
og með rólegan ánægjusvip á andlit-
inu. Húsin við langa götuna voru með
gamaldags byggingarlagi, neðstu hæð-
irnar háar og steintröppur skagandi út
á gangstéttina, það voru engir bílar
á ferð um götuna, alls staðar var fólk
á gangi eða stóð kyrrt í smáhópum og
stundum tvennt saman, óákveðið í
hreyfingum af því að það var í fríi,
menn ráfuðu áfram, viku til hliðar og
sneru við eins og þeir væru að leita
FÉLAGSBRÉF 39