Félagsbréf - 01.12.1963, Blaðsíða 60

sama. Og á sama hátt og þér lutuð
og þjónuðuð þeirri stefnu að vilja
ekki deila jörðinni með Gyðingum og
nokkrum þjóðum öðrum — eins og
þér og yfirboðarar yðar hefðuð nokk-
urn rétt til þess að ákvarða, hver
mætti byggja þennan heirn og hver
ekki — álítum við ógerlegt að ætlast
til þess af mannkyni, að það vilji
deila jörðinni með yður. Þetta er
ástæðan, og eina ástæðan til þess, að
yður verður að hengja.“
7 Síðustu orð Eichmanns.
Adolf Eichmann gekk að gálganum
með virðulegu fasi. Hann hafði beðið
um flösku af rauðvíni og drukkið
úr henni hálfri. Hann hafnaði fylgd
mótmælandaprestsins, séra Williains
Hull, sem bauðst til þess að lesa úr
ritningunni með honum: hann átti að-
eins tvær klukkustundir ólifaðar, og
því mátti „enginn tími fara til spillis.“
Hann gekk þessa 40 metra frá klefa
sínum til aftökuklefans, rólegur og
hnarreistur, með hendurnar bundnar
á bak aftur. Þegar verðirnir bundu
ökla lians og hné, bað hann þá að
losa um hnútana, þannig að hann gæti
staðið uppréttur. „Ég þarf hana ekki,
þessa,“ sagði hann, Jiegar honum var
boðin svarla hettan.
Hann hafði algera stjórn á sjálfum
sér, já, jafnvel meira en svo: hann var
fullkomlega með sjálfum sér. Ekkert
sýndi þetta skýrar en hin afkáralegu
og hjárænulegu lokaorð hans. Hann
byrjaði með að lýsa því hátíðlega
yfir, að hann væri Gottglaabiger, til
þess að tjá að hætti nazista, að hann
væri ekki kristinn maður og tryði ekki
á líf eftir dauðann. Síðan hélt hann
áfram: „Innan skamms, herrar mínir,
munum við allir sjást á ný. Slík eru
örlög allra manna. Lengi lifi Þýzka-
land, lengi lifi Argentína, lengi lifi
Austurríki. Ég mun aldrei gle.yma
þeim.“
Augliti til auglitis við dauðann
fann hann sér líkræðuglósu. Undir
gálganum gerði minnið honum síðasta
grikkinn: hann var „hrærður“ og
gleymdi, að Jretta var jarðarför sjálfs
hans.
Það var eins og hann væri á jiess-
um síðustu mínútum að draga saman
þær lexíur, sem þetta langa námskeið
í mannvonzku hafði kennt okkur —
lexíuna um hinn frámunalega sann-
leika, sem engin orð og engin hugsun
fékk hnekkt, sannleikann um lág-
kúru hins illa.
Gylfi Baldursson þýddi.
56 FÉLAGSBRÉF