Félagsbréf - 01.12.1963, Blaðsíða 37

ALBERT DAM
Rótlaus
Gættu nú að hvað þú segir og gerir,
þú ættir helzt ekki að vera að þvælast
jætta út um land lengur, sagði konan
hans þar sem hún stóð og sneri við
honum baki og hreyfði hendurnar
lítið eitt fram og aftur á eldhúsborð-
inu, fastmótaður líkami hennar reis
stöðugur upp frá gólfinu, álútur, með
jjokkafullum ávala undir bláleitum
kjól og hnýttri svuntu. Hún var engin
fegurðardís, frábægjandi og ósnortin
ró gæddi liana staðföstum virðuleik.
Hann stóð og lét skjalatöskuna dingla
á handfanginu sem hann hafði brugðið
yfir fingur annarrar handar, fingur
hinnar léku um andlit telpnanna hans
þriggja til skiptis. Hann hafði skipað
þeim í röð eftir hæð, og vísifingur
hans snart nef þeirra, enni, augu eða
kinnar, j)að var spennandi að vita
hvað hann veldi, og hann breytti ekki
vali sínu röðina á enda. Þegar þær
heyrðu viðvörunarhreiminn í rödd
inóður sinnar hurfu þær saraan í hnapp
og þokuðust til hennar. Hann stóð
eftir einn, hún var sjálf utan af landi,
hann sveiflaði skjalatöskunni frjáls-
lega til beggja hliða, svo veifaði hann
hinni hendinni, kastaði á þau kveðju
og hvarf út um dyrnar.
Hann gekk út á götuna vingsandi
skjalatöskunni, það var ekki vegna
barnanna að hún varaði hann við,
telpurnar lians þrjár mundu verða
formæður fjölmennrar kynkvíslar sem
héldi sína götu og gerði ætíð hið
rétta. Hann þrýsti skjalatöskunni fast
að sér og liélt áfram, það var verið
að slétta grunninn þar sem nýja ráð-
húsið átti að standa, jarðýta ýtti mold
á undan sér og skildi hana eftir í
slakka, náði sér í nýja mold, vélskófla
með nötrandi húsi gróf upp sand af
mikilli þolinmæði, lét hann falla í
uppmjóan haug, maður stóð við
gryfjuna og ruddi lausri möl niður til
hennar, að baki drundu steypuhræri-
vélar með búkana fulla, hjólbörur
óku með marrandi hjólum eftir plönk-
um, steypublanda með steinum í slett-
ist ofan í timburmót, hjólblakkir ískr-
uðu og lyftugólf skriðu upp á milli
vinnupalla úr timbri, þungir vöru-
bílar hvolfdu hlassi sínu með mars:-
rödduðum skruðningi. Hann stóð með
skjalatöskuna fast að sér og fylgdist
með óþreytandi jarðýtunni, jiolinmóðri
vélskóflunni, hann skyldi vinna óþreyt-
andi og þolinmóður til þess að tryggja
telpunum sínum hinn rétta grundvöll
menntunar og uppeldis. Stór strákur
sem hann þekkti í sjón úr nágranna-
FÉLAGSBRÉF 33