Félagsbréf - 01.12.1963, Síða 45

varð að ýta sér fast fram hjá honum
til að rekast ekki á snotran mann með
gerviliðað hár. Hrindir óþokkinn!
hrópaði sá þrekni og kom snörpu
olnbogaskoti í síðu hans, hann riðaði
til falls og baðaði út handleggjunum
til að halda jafnvægi, skjalataskan
hékk stíf og ögrandi þvert á göngu-
stefnuna, snotri granni maðurinn spark-
aði löngum fæti fast og snöggt í skjala-
töskuna, hún flögraði út á hlið og
þversum gegnum loftið í háum boga.
Skjalataskan hafði að geyma pönt-
unarseðlana sem áttu að gefa sölu-
laun lianda þeim að lifa á, og með-
mælabréfin sem áttu að tryggja áfram-
haldandi velgengni, kannski frama.
Hann kastaði sér hömlulaust á eftir
skjalatöskunni, gætinn beinstefnumað-
ur í hinni meinlausu forgöngusveit
þyrpingarinnar rak í góðlátlegri gam-
ansemi láréttan og stífan fót í veg
fyrir hann, hann hrasaði og endasent-
ist á höfuðið á hvasst steinþrepshorn.
Hann spriklaði tvisvar með báðum fót-
um og lá svo kyrr. Gatan tæmdist þeg-
ar að allri mannaferð og hélt áfram
að vera auð, fólk hvarf úr útidyrun-
um og andlitin hurfu smám saman af
gluggarúðunum. Skjalataskan hafði
staðnæmzt reist á rönd upp við næstu
útidyratröppur og stóð þar snyrtilega
lokuð með handfangið í uppréttum
hoga, viðbúið næsta handtaki. Hand-
leggir hans sem höfðu verið teygðir
eftir skjalatöskunni voru framréttir til
gagnslausrar varnar höfðinu, jakkinn
hafði kippzt upp og vildi líka verja
höfuðið, fæturnir voru að þarflausu
teygðir ótrúlega langt út og ávalur
afturhlutinn seig hægt saman, hattur-
inn hafði þeytzt upp í loftið og hékk
á handriðshnúðnum hinum megin á
tröppunum, úr mölbrotinni höfuðkúp-
unni hafði ollið blóðþykkni sem
breiddi ekki mjög mikið úr sér. Lif-
andi maður var horfinn aftur til þess
sem kallað er lífvana efni.
Árni Gunnarsson þýddi.
FÉLAGSBRÉF 41