Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1998, Blaðsíða 28

lít spyrjandi yfir salinn, „hvemig eigum við þá að spyrjast fyrir um
hann ef hann heitir ekki neitt. Og þegar eitthvert okkar sér rándýr
í leynum eða kóbraslöngu læðast að svefnstað okkar eða ef
einhvern langar til að sýna öðrum stjörnuhrap á næturhimninum,
hvernig á hann að geta gert öðmm viðvart án þess að kalla nafn
hans? Og hvemig á ég að vekja ykkur ef ekki með því að kalla
nöfn ykkar.“
„Heiti maður mörgum nöfnum hlýtur að vera síður hætta á því
að týnast,“ segir lágróma maður á sviðinu áhyggjufullur við
sessunaut sinn til vinstri.
„Tvö nöfn em alveg lágmark til þess að hægt sé að tala við sjálf-
an sig villist maður og hafi engan annan að tala við,“ fullyrðir
sessunautur hans.
„Sá sem heitir mörgum nöfnum hlýtur að geta séð hlutina frá
mörgum hliðum án þess að þurfa að ganga í margar áttir,“ hvíslar
konan sem situr hægra megin við þann áhyggjufulla í eyra hans.
„Ég held að lífið verði fjölbreytilegt og framandi beri maður mörg
nöfn.“
„Ef maður sér ekkert framandi við það að sitja hér á stól þá
verður maður náttúrlega að breyta til og gera eitthvað annað,“
heyrist tautað á sviðinu.
„Þegar við emm búin að setja merkimiða á ferðatöskumar okkar
og merkja stígvélin þá leggjum við af stað. Er einhver með vatns-
ekta tússpenna?" spyr maðurinn sjálfsömggi sem situr við enda
borðsins.
„Ég er með kúlupenna," kallar ein kvennanna meðal áhorfenda
og opnar handtösku sína og byrjar að leita.
„En hvað á ég að heita?“ spyr einn mannanna á sviðinu eins og
úti á þekju og lítur í kringum sig.
Nú tek ég samanbrotin blöð úr vasa mínum og veifa þeim fyrir
framan persónurnar: „Hér er ég með lista með nöfnum á sem þið
megið velja úr af eigin vild, en bara eitt nafn á mann,“ og ég legg
blöðin á borðið.
26