Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1998, Blaðsíða 30

niður af stólnum og tel nöfnin sem ég hef merkt við og þá áttum
við okkur á því að stóllinn er auður og það vantar einn.
„Það vantar einhvem," er hrópað úr salnum.
En ég veit ekki hver það er sem hefur horfið af sviðinu, svo ég
tek upp listann og hef að lesa upp öll nöfnin frá upphafi.
„Agnes, Aldís, Alma, Andrés, Andri, Anna, Anton, Ari, Arnar,
Arnbjörg, Amfríður, Arngeir...“
Ég er ekki komin lengra en að Arngeiri þegar slagsmál heyrast
baksviðs og inn á sviðið koma tveir lögregluþjónar með mann í
handjárnum. Hann er auðsjáanlega ein af persónunum á sviðinu.
„Arngeir," kalla ég og merki við á listanum.
„Arngeir þó,“ hrópa persónurnar í öngum sínum, „hvað gerðir
þú af þér?“
„Ég sagðist heita Ólafur en skrifaði svo óvart Eggert undir
pappírana í Landsbankanum, gaf sjúkum manni blóð og kallaði
sjálfan mig Skúla en stökk síðan á fætur þegar þið kölluðuð
Amgeir og þá var ég tekinn höndum í misgripum fyrir Amodd
sem er misindismaður sem verið er að leita að,“ sagði Arngeir
óðamála.
Ég leit á lögreglumennina, kynnti mig og sagði: „Ég heiti Ást-
ríður, komið þið sælir. Ég er leiðsögumaður og hef það verkefni
að vísa þessum tíu manna hópi leiðina úr leikriti yfir í ferðasögu.
Þessi maður sem þið hafið handjámað er ein af persónum mínum.
Hann þekkti ekki sjálfan sig en segja má að nú séu kaflaskipti, því
nú vita allir hverjir þeir em. Við eigum aðeins eftir að ganga af
sviðinu og merkja töskurnar okkar og skrifa nafnið okkar með
vatnsekta tússpenna inn í stígvélin okkar áður en við höldum út í
óvissuna. Gefið honum frelsi til þess að koma með okkur og ég
skal ábyrgjast að hann skrifi sitt eina rétta nafn bæði á merki-
miðann á ferðatöskunni sinni og inn í stígvélin sín svo ekki verði
oftar um að villast hver hér er á ferð.“
28