Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1998, Blaðsíða 74

stofunni. Þetta vom gamaldags myndir af löngu dánu fólki fannst
okkur. Við byrjuðum á yngstu börnunum og fikmðum okkur upp
eftir aldri. „Hver er þetta?“, spurðum við loks og bentum á mynd-
ina af elsta og virðulegasta manninum. „Þetta er hann Ólafur afi
ykkar“, svaraði amma samviskusamlega, og síðan endaði hún það
sem við héldum vera fjölskyldumyndasögu á því að benda á
spjátmngslega fígúm í innrömmuðum bæklingi og segja: „Og
þetta er hann Ólafur Thors.“
Linda Vilhjálmsdóttir
Óskar
Óskar er nafn á manni sem er rangt feðraður. Það vita allir nema
hann sjálfur. Þetta er ófeðrað nafn og ætti aldrei að vera á þeim
sem er skírður því. Bara með því að heyra nafnið veit maður að
hann á ekki réttan pabba. Óskar er felunafnið sem leitar undan
sannleikanum.
Á hverjum ætti það þá að vera fyrst enginn má heita því?
Óskar er ekki mannsnafn. Það er tengt óskhyggju konu sem
verður ekki ófrísk eftir draumaprinsinn heldur annan; en hún ber
barnið síðan upp á draumaprinsinn. í ljós kemur þá að hann
munar ekkert um það að eiga eitthvað sem hann á ekki. Óskar
ætti bara að vera nafn útaf fyrir sig.
Guðbergur Bergsson
72