Víkurfréttir - 18.12.1980, Blaðsíða 25

JÓLABLAÐ
VÍKUR-fréttir
Fimmtudagur 18. desember 1980
gistihúseigandinn auðvitað vera kom-
inn nieð lögregluna til að sækja liann.
Jú, þetta var gistihúseigandinn, en
með honuni var Jan, sem brosti vand-
ræðalega. Eirik langaði mcst til þess
að leggja á flótta, en Jan hljóp til
hans, tók í höndina á honum og með
tárin i augunum bað liann Eirik að
fyrirgefa sér, að hann skyldi hafa
grunað hann um þjófnað. „Líttu á,
Eirikur," sagði liann, „úrið mitt, sem
ég hafði lagt frá mér, hvarf meðan
])ú varst inni hjá mér, og ég gat hvcrgi
fundið það, — þess vegna hélt ég að
þú hlytir að hafa tekið það. En í dag
þegar ég ætlaði á skíði i fyrsta sinn
eftir leguna og var að fara i skiða-
stigvélin, fann ég það þar. Þá skild-
um við að mamma hefði ýtt við þvi
þegar hún var að húa um rúmið og
það hafði dottið ofan i stigvélið. Eg
veit ekki hvernig ég á að geta bætt
fyrir þetta, Eirikur, en nú htngar mig
til þess að þú viljir taka við úrinu sem
gjöf frá mér. Eirikur kinkaði bara
kolli, hann var svo hrærður að hann
kom ekki upp nokkru orði.
Gistihúseigandinn, sem hafði rétt
mömmu Eiriks körfu með ýmsu góð-
gæti í, kom nú til drengjanna. „Það
var gott að þetta komst upp, Eirikur,"
sagði liann, „og mér er óskiljanlegt
að mér skyldi nokkurn tima detta i
hug að það gæti verið þú, sem hefðir
tekið úrið. Eg vona að þú fyrirgefir
mér að ég skuli nokkurn tima liafa
grunað þig, og að þú komir nú aftur
til okkar og hjálpir okkur, þvi að jafn
lipran og duglegan dreng hefi ég
aldrei haft, Og hérna er kaupið þitt
fyrir þann tima, sem þú hefir verið
hjá mér,“ bætti hann við og rétti Eiríki
umslag með 100 krónum. Eirikur ljóm-
aði af ánægju. Hann þakkaði gistihús-
eigandaum og um leið og hann kvaddi
Jan livíslaði liann að honum: „Eg
tek ekki við úrinu nema með því skil-
yrði að ég megi kenna þér að ganga
almcnnilega á skíðum. Við skulum
byrja á morgun." Og Jan féllst á það
allshugar feginn.
Jólasveinamir voru synir Grýlu
og Leppa-Lúða. Raunar er það
sumra manna mál, að Grýla
hafi átt þá, áður en hún giftist
Leppa-Lúða, og greinir þó ekki
frá faðerni þeirra.
Jólasveinar heita svo eigin-
legum nöfnum: I. Stekkjar-
staur. 2. Giljagaur, 3. Stúfur, 4.
Þvörusleikir, 5. Pottasleikir, 6.
Askasleikir, 7. Faldafeykir, 8.
Skyrgámur, 9. Bjúgnakrækir,
10. Gluggagægir, 11. Gáttaþef-
ur, 12. Ketkrókur og 13. Kerta-
snikir.
En því eru þeir þrettán að
tölu, að hinn fyrsti kemur
þrettán dögum fyrir jól, síðan
einn á hverjum degi og sá síðasti
á aðfangadag jóla. Á jóladaginn
fer hinn fyrsti burt aftur, og svo
hver af öðrum. en hinn síðasti á
þrettánda dag jóla.
Jólasveinar hafa verið, eíns
og foreldrarnir, hafðir til að
hræða börn með, en einkum um
jólaleytið. Áttu þeir þá að koma
af fjöllum ofan til manna-
JÓLASVEINARNIR
byggða til að fremja þá iðn, er
hver þeirra tamdi sér og flest
nöfn þeirra eru við kennd. En
allir voru þeir eins vísir til að
taka börn þau, er hrinu mjög
eða voru á annan hátt óstýrilát.
Þó það virðist eftir áður
sögðu engum efa bundið, að
jólasveinar hafi verið þrettán að
tölu. hefur þó ekki öllum borið
saman um það atriði, heldur en
um faðemi þeirra. Segja sumir,
að þeir hafi ekki verið fleiri en
níu, og bera fyrir sig þulu þessa:
Jólasveinar einn og átta
ofan koniu af fjöllunum.
í fyrrakveld, þá fór ég að hátta.
þeir fundu hann Jón á Völlunum.
En Andrés stóð þar utan gátta.
þeir ætluðu að færa hann tröllunum:
en hann beiddist af þeim sátta.
óhyrustu köllunum.
og þá var hringt öllum jólabjöllunum.
Jón A rnason.