Víkurfréttir - 18.12.1980, Blaðsíða 24

Fimmtudagur 18. desember 1980
JÓLABLAÐ
VIKUR-fréttir
GULLÚRIÐ
Jólasaga fyrir börn
Eiríkur litli var <luglegur drcngur,
seiu hjálpaði pabba og möniinu vel,
og þó að liann vœri ckki ncma 13
ára, gat hann bæði passað litlu syst-
kinin sín, mjólkað gcitina og lilaðið
brenni í kcsti. Pabbi hans var brcnni-
höggvari og barðist í bökkum mcð að
hafa ofan í sig og fólk sitt að borða.
Veturinn iagðist sncmma að og fyrstu
skiðagestirnir voru komnir á gisti-
húsið.
Það lá illa á Eiríki. Hann heyrði
nefnilega pabba og mömmu tala um,
að þetta árið yrðu engin ráð með að
lialda jólaliátíð, því að þau ættu ekki
einu sinni pcninga fyrir nauðsynleg-
asta fatnaði.
Eirikur fór nú að velta því fyrir
sér, livernig hann gæti unnið sér inn
peninga til að lialda jólin. Svo datt
honum nokkuð í hug. Án þess að láta
nokkurn heima hjá sér vita, fór hann
á gistihúsið og spurði hvort hann gæti
heim, til þess að foreldra hans skyidi
ekki gruna neitt.
Eiríkur varð fljótt vinsæll, hann
kynntist líka jafnöldrum sínum meðal
gestanna og kenndi þeim margt við-
vikjandi skiðagöngu, því að þar var
l'.ann þeim miklu fremri. Skankalangi
Jan, sem átti heimsins bestu skiði,
var alltaf að kútveltast i snjónum, en
átti hágt með að fara að ráðum fátæka
drengsins. Hann varð gulur af öfund,
þegar hann sá Eirík koma brunandi
i svigi niður lilíðarnar, að aflokinni
vinnu.
En nú varð Jan innkulsa af öllum
veltunum í snjónum og lá i nokkra
daga. Einn daginn var Eirikur send-
ur til hans með heitt vatn. Hann starði
á allt fallcga dótið, sem var kringum
Jan, og meðal annars guilúrið, sem
liann hafði fengið i jólagjöf, fyrir sig
fram. Meðan Jan var að þvo sér bjó
móðir hans um rúmið og Eirikur tók
ösku úr ofninum. Og siðan fór hann
heim, aiveg ringlaður af öllu þessu
dýrmæti, sem hann liafði séð.
Morguninn eftir, þegar Eirikur kom
á gistihúsið til morgunsnúninganna,
var lionum tekið með ónotum og
kulda. Honum var skipað að fara inn
til gistihússeigandans, sem hafði ver-
ið honum svo góður. En nú var liann
byrstur og bar það á hann, að hann
hefði stolið gullúri Jans. Það var horf-
ið. Og nú hótaði hann Eiriki lög-
reglunni, ef hann meðgengi ekki undir
eins. Eirikur var eins og þrumu lost-
inn og sór og sárt við lagði, með tár-
in i augunum, að Iiann væri saklaus.
Gistiluisleigandinn lét það ckki duga
og fór með honum heim, til pcss að
tala við foreldra hans. Þó að Eiríkur
hefði góða samvisku, var iiann í öng-
um sinum út af þessu, ekki síst vegna
þess að nú var búið með atvinnuna
á gistihúsinu. Og hvernig átti hann nú
að eignast peninga fyrir jólagjöfum.
Foreldrar Eiríks urðu lieldur döpur
þegar þau heyrðu að liann væri grun-
aður um þjófnað, — þau vildu ekki
trúa þvi, að liann gæti lagst svo lágt,
En hins vegar urðu þau hissa á því,
að hann skyldi hafa fengið sér at-
vinnu að þeim forspurðum. Gistihús-
eigandinn gaf þeim tveggja daga frest.
til jiess að fá drenginn til að með-
ganga, annars yrði hann að ieita á
náðir lögreglunnar og fá liana til að
skerast í málið. Hann vildi ógjarnan
láta óorð komast á gistihúsið sitt.
— Þetta urðu dapurlegir dagar hjá
Eiríki litla. Áform hans um að geta
keypt jólagjafir handa foreldrum sín-
um var að engu orðið, og liann hafði
verið brennimerktur sein þjófur,
sjálfum sér og foreldrum sínum til
óbærilegrar skapraunar.
Nú var aðfangadagurinn kominn,
frcsturinn var útrunninn. Og þegar
drcpið var á dvrnar hrökk Eirikur
við cins og fælinn licstur. — N'ú mimdi