Víkurfréttir - 14.12.1995, Blaðsíða 16

14
JÓLABLAÐ 1995
VlfCUUFRÉTTIR
Útkall íslenska neyðarlínan:
Magnaðar íslenskar
björgunarsögur
-skráðar af Óttari Sveinssyni
Björgunarbókin Útkall ís-
lenska neyðarlínan eftir Óttar
Sveinsson er koinin út hjá ís-
lensku bókaútgáfuni, en hann
skrifaði metsölubók síðasta
árs, þyrlubókina Útkall Alfa
TF-SIF. í bókinni Útkall ís-
lenska neyðarlínan segja
björgunarmenn og þeir sem
bjargað var úr lífsháska á
áhrifaríkan hátt frá reynslu
sinni. Fiöfundurinn hefur að
mestu leyti spunnið frásagn-
irnar saman í fyrstu persónu
af nákvæmndi og á afar gríp-
andi hátt.
Víkurfréttir hafa fengið
leyfi hjá Óttari og útgáfunni
til að birta hluta af einni frá-
sögn bókarinnar, en þar er
um að ræða örlagaríka för tíu
þyrluflugmanna varnarliðsins
til að bjarga sex aðfram-
komnum skipbrotsmönnum
af björgunarskipinu Goðan-
um sem fórst í Vöðlavík
þann 10. janúar 1994.
♦ Óttnr Sveinsson, höfundar bókarinnar með þyrlu-
flugstjóranum John Blumentritt. Mynd: Gunnar V. Andrésson.
Óskurn Suðurnesjamönnum
gíetttlegttt jóla
með þökkfyrir viðskiptin á árinu
sem er að líða.
David Pitt og Co.
Reykjavík
Oskum starfsmönnum okkar
og viðskiptavinum
gletHlegra jóln,
árs ogfriðar og þökkum samstarfið
og viðskiptin á árinu.
SKIPAAFGREIÐSLA
SUÐURNESJA
♦ Fyrsta hífingin. I björgunarstólnum sitja Ómar Sigtryggson, Níels Hansen og Jesse Goerz sigmaður.
Mynd: Gísli Guðjónsson.
Þyrlusveit á ystu
mörkum við spennu-
þrungna björgun
Klukkan sex, þegar áhöfn
Goðans var sambands-
laus við umheiminn að berj-
ast fyrir lífi sínu í myrkri og
ágjöf í brú skipsins, vaknaði
Jim Sills, flugforingi í þyrlu-
sveit varnarliðsins, á heimili
sínu á Keflavíkurflugvelli.
Fram undan hjá honum var
æfingaflug með félögum
hans.
„Þegar ég vaknaði varð mér
hugsað til fyrri eiginkonu
minnar. Dagurinn sem var að
renna upp, 10. janúar, var af-
mælisdagurinn hennar. Eg
kynntist henni fyrst þegar við
vorum í gagnfræðaskóla en eft-
ir menntaskóla giftum við okk-
ur. Við bjuggum síðan saman í
mörg ár en svo skildi dauðinn
okkur að.
Ég hafði þó eitthvað að
hlakka til um daginn. Við vor-
um að fara að fljúga. Ég leit út
um gluggann. Uti var þungbú-
inn himinn og dæmigert vetrar-
veður á Islandi. Mér fannst lík-
legt að stormur væri í aðsigi.
Þegar ég mætti út í flugskýli
var klukkan orðin sjö og þyrlu-
áhafnirnar að setjast niður til að
fara yfir flugáætlun dagsins.
Við vorum að fara í æfingaflug
... Ég var orðinn vanur vélun-
um, veðurfarinu á Islandi og
eldsneytistöku frá Herkúlesvél-
um á fiugi....
A fundinum gekk allt sam-
kvæmt venju og við ræddum
um veðrið þegar við klæddum
okkur í fluggallana og björgun-
arvestin o^ settum á okkur
hjálmana. Utlitið var ekki gott
fyrir flug við suðurströndina en
spáin var þó ekki það slæm að
hún kæmi í veg fyrir að við
færum af stað. ... Þegar öllu er
á botninn hvolft er mjög góð
æfing að fljúga í slæmu veðri.
Ég vissi að áhafnirnar fengju
góða reynslu af flugi í hvass-
viðrinu þennan dag. ... Eftir-
væntingin lá í loftinu enda er
alltaf spennandi að takast á við
íslenskt veðurfar....“
Klukkan var orðin rúmlega
hálfníu þegar Gísli Guðjónsson
vaknaði í sumarbústaðnum í
Vöðlavík. Gísli heyrði fótatak
þegar Sigurður frá Trygginga-
miðstöðinni kom fram:
„Ég vaknaði við fuglasöng í
nótt,“ sagði Sigurður.
„Hvaða vitleysa er þetta?“
sagði ég. „Það eru engin fuglar
hér í vitlausu veðri um hánótt.“
Við ræddum þetta ekki frek-
ar og fórum að kalla í talstöð-
ina til að fá fregnir frá þeim á
Goðanum. Það komu engin
svör. Ég hélt að rafhlöðurnar í
stöðinni væru búnar. Jón
Trausti, bróðir minni, var með
farsíma í bíl sínum við bústað-
inn og hringdi í Goðann. Það
var sama sagan. Enginn svar-
aði. Þá hringdi Jón Trausti í
Nesradíó til að spyrjast fyrir
um hvort vaktin þar hefði heyrt
eitthvað frá Goðanum ... Hjá
Nesradíói höfðu menn ekkert
heyrt frá Goðanum.
Við vorum farnir að ókyrr-
ast. ... Klukkan var að ganga
tíu. Okkur fannst óþægilegt að
vera ekki í sambandi við skip-
ið. Við ókum af stað á tveimur
jeppum. Þegar við vorum
komnir langleiðina út víkina
sáum við skyndilega skært ljós.
Við áttuðum okkur ekki strax á
hvað þetta var en sáum svo að
þetta var neyðarblys.
Þetta var óvænt og ógnvekj-
andi augnablik.
Ég gerði mér grein fyrir að
eitthvað mjög alvarlegt hafði
gerst. Neyðarblysið bar svo
lágt yfir að ég áttaði mig ekki á
hvort það kom utan af sjó eða
frá landi. Þegar við komum út á
sandinn sást að ljósið kom frá
Goðanum úti í brimgarðinum,
um þrjú hundruð metra frá
landi. Það var örlítið farið að
birta af degi og við greindum
einhverja tíru þarna úti f brim-
inu. Þegar slokknaði á blysinu
beindum við bílljósunum út að
skipinu. Ekki var mann að sjá
þarna úti í skipinu. Okkur rann
kalt vatn milli skinns og hör-
unds ...
Jim Sills fékk fyrirmæli frá
yfirstjórninni í gegnum talstöð:
„Við viljum að þið búið ykk-
ur undir að fljúga til Aust-
fjarða. Við ætlum að kanna