Víkurfréttir - 14.12.1995, Blaðsíða 20

JÓLABLAÐ 1995
VlffURPRÉTTIR
Sani1 kartnem.. emogaftir
Yið bræðurnir ösluðum þög-
ulir yfir mýrina í átt að
bflnum. í hverju skrefi sukkum
við upp undir klof í snjóinn og
élið og skafrenningurinn barði
andlitið. Stóri bróðir virtist lítið
farinn að lýjast en plægði sig
gegnum skaflana og ég sigldi í
kjölfarið og óskaði þess hálft í
hvoru að hafa ekki skotið alveg
svona mikið, því ólarnar á bak-
pokanum skárust orðið illilega
inn í axlirnar. þegar að bflnum
kom varð auðvitað að bera sig
vel, bursta af sér mesta snjóinn,
bryðja grýlukertin úr yfirskegg-
inu og umfram allt losa sig við
bakpokann.
Eftir að hafa hresst okkur um
stund á heitu kakó úr brúsa og
samlokum var haldið til byggða.
Jepplingurinn minn hegðaði sér
betur en á leiðinni uppeftir um
morguninn, enda var vegurinn
neðst á heiðinni ekki lengur sami
krapaelgurinn. Á leið til tjalla
þennan fyrsta veiðidag vetrarins
dansaði bíllinn tangó þvers og
kruss á veginum og gerði ítrekað-
ar tilraunir til að bregða sér út af.
Satt að segja var ég skíthræddur á
tímabili þó auðvitað sé það leynd-
armál.
Bíllinn þurfti bensín og auk
þess tilhlýðilegt að hringja heim
og láta vita af sér.Fleiri virtust í
sömu erindum auk þess að seðja
sárasta hungrið og jafna sig eftir
vosbúðina.Menn báiu sig illa yftr
veðri og veiði og þó við bræður
segðum fátt leyfðum við okkur að
brosa laumulega hvor til annars.
Allir viiiust komnir af tjalli og
ýmsir hætt snemma. En skyndi-
lega heyrðust díseldrunur endur-
kastast í hrauninu og stálgrár
skúffubfll renndi í hlaðið. I rökkr-
inu glytti í stærðar fjórhjól á pall-
inum. Út snaraðist bílstjórinn,
frernur stuttur til hnésins en sterk-
legur og þrekvaxinn.
Þegar hann hrinti upp hurðinni
þögnuðu samræður stundarkorn
og þegar þær hófust aftur voru
þær örugglega ögn lágværati.Við
vorum búnir með kaffibollana og í
raun að hugsa okkur til hreyfmgs
þegar hann snéri frá afgreiðslu-
borðinu með kúfaðan disk af
hamborgurum, eggjum, beikon og
risaskammti af frönskum með
kokteilsósu. ( Eg komst að því
síðar að eins og allir alvöru karl-
menn hefur hann ekki áhyggjur af
kólesterólinu ) Hann lagði af stað
til sætis, en miðja vegu kom hann
auga á okkur, þverventi og stefndi
til okkar. Á leiðinni plægði hann
sig gegnum hóp manna sem voru
svo óforsjálir að vera fyrir honunt
líkt og sovéskur ísbrjótur sigldi
gegnum krap.
Hann skellti bakkanum á borð-
ið svo bjór skettist úr krúsinni sett-
ist á bekkinn svo allar flóttaleiðir
mínar tepptust. „Þú ert þessi
væskill að sunnan sem er að skrifa
um alvöru karlmenn sagði hann
og gaf mér homauga, Hreggviður
eða eitthvað svoleiðis." Eg ákvað
að vera ekki að gera athugasemdir
við nafnbreytinguna enda orðinn
vanur ýmis konar nafnaklúðri og
jánkaði þvf bara.
Augnabliki síðar var búið að
reka vísifingur sveran eins og
gúrku upp í andlitið á mér og til-
kynna mér að ég hefði ekki
hundsvit á karlmennsku fremur en
aðrir ræflar á suðvesturhominu.
Þetta voru fyrst kynni mín af
Hauk Harðann, verktaka, útilífs-
manni, piparsvein og sönnum
karlmanni. Haukur vinnur fyrir sér
með því að moka útbrunnum
óþarfa eldfjöllum á bíl og selja.
Með því tjármagnai' hann pallbfl-
inn, rauða sportbflinn og eltinga-
leik við fugla, fiska og Ijóshærðar
stúlkur.
Karlmennskan er að deyja út
sagði hann með þunga og leit um
leið ógnandi yfir á næsta borð þar
sein þrír rindilslegir náungar frá
Ríkisendurskoðun sátu. þeir höfðu
gerst fullháværir í gagnkvæmri
aðdáun á því hversu mjög þeir
hefðu saumað að sýslumanns-
embættinu á Kmmmavík. Augna-
ráðið dugði til að þeir hrukku í kút
og einum svelgdist svo á diet kók-
inu að hann blánaði upp. Haukur
glotti illyrmislega út í annað en
snéri sér aftur að mér og máli mál-
anna.
Tökum tattóver-
ingar sem dæmi
sagði hann ákveð-
inn. Hér áður
þýddi tattó það, að
þú varst sjóari með
seltu í blóðinu,
hafðir komið í St.
Pauli þurrdrukkið
heilu hverfin í
Grimsby og Hull
og áttir vinkonur í
Kaupmannahöfn.
Þegar þú komst í höfn þyddi það
framandi vaming, fatnað, áfengi
og kínvetja og áramótasprengjur
fyrir krakkana. Konumai' biðu eft-
ir hetjunum sínum á bryggjunni
[tegai' þeir komu heim með pening
eins og sand. Hvað þyðir tattó í
dag? Ekki neitt, trúlega búið til í
Hafnarfirði og oftar en ekki er það
á kvenmanni. Strákarnir í dag,
vöðvalausir aumingjar með eyma-
lokka..
Ja ég veit það ekki sagði ég við
eigum nú góða og karlmannlega
íþróttamenn í það minnsta... Hah!
sagði hann, karlmannlega ?
Kanntu fleiri ? Horfðu bara á
handboltann , hér áður áttum við
sterkar skyttur sem skutu mark-
manninn beinlínis inn í markið,
eins og þegai- islensku fallbyssum-
ar fóm út með einn línumann, tvo
markmenn og 10 stórskyttur.
Núna ef þú horfir á handboltaleik
þá fagna þeir hveiju marki svo óg-
urlega að maður heldur að þeir
séu að skora sigurmark á síðustu
sekúndu en eru svo kannske 5
mörkum undir. Þeir em kannske
svona hissa á að hafa komið tuðr-
unni í netið ? Nei, alvöm karl-
menn líta á það sem eðlilegan hlut
að skora þegar þeir skjóta og em
ekkert að gera veður út af því.
Og fótboltinn , Itoppa hver upp
á annan og faðmast og kyssast.
Þegar ég var í þessu hefðum við
steinrotað hvem þann karlmann,
sem hefði reynt eitthvað svoleiðis
og hann hefði aldrei fengið að fara
með okkur hinum í sturtu.Meðan
hann talaði innbyiti hann matinn
af ótrúlegum hraða, en tókst jafn-
ffamt að pota í mig með flestum
frönsku kartöflunum til að leggja
áherslu á oið sín.
Á næsta borði Itöfðu endur-
skoðaramir gleymt sér augnablik
og vom famir að smjatta óþarflega
hátt á grænmetissalati með “dress-
ing". Þegar Haukur bretti skyrtu-
ermamar upp massífa framhand-
leggina og gekk yfir til þeirra til
að „ræða málin “ nýttum við tæki-
færið að laumast út í myrkiið og
mugguna.
Með kveðju
Hregg....ég rneina Hrafnkell.