Morgunblaðið - 19.05.2016, Qupperneq 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. MAÍ 2016
✝ Jóna Gunn-arsdóttir fædd-
ist í Vinaminni í
Sandgerði 2. ágúst
1927. Hún lést á
hjúkrunarheimili
Hrafnistu í Reykja-
nesbæ 9. maí 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Gunnar J.
Jónsson, f. 28. júlí
1904, d. 9. nóv-
ember 1992, og
Rannveig G. Magnúsdóttir, f.
24. júní 1902, d 7. ágúst 1988.
Systur Jónu voru Margrét
Freyja Sigurlásdóttir, f. 29. júní
1921, d. 6. mars 1960, Lilja
Gunnarsdóttir, f. 11. janúar
1935, d 6. apríl 2013, og eftirlif-
andi bróðir er Óskar Gunn-
arsson, f. 26. maí 1945, búsettur
í Sandgerði. Jóna gekk í hjóna-
band 27. maí 1950 með Gunnari
V. Kristjánssyni frá Sólbakka,
Ytri Njarðvík, f. 22. mars 1928.
Jóna og Gunnar
eignuðust fjögur
börn: 1) Gunnveig
Hulda Gunn-
arsdóttir, f. 31.
mars 1946, maki
Thor Sverrisson. 2)
Einar Pálsson
Gunnarsson, f. 22.
september 1949,
maki Þorbjörg R.
Óskarsdóttir. 3)
Linda Gunn-
arsdóttir, f. 21. júní 1957, d. 21.
mars 1958. 4) Dagbjört Linda
Gunnarsdóttir, f. 22. nóvember
1959, maki Jón Kr. Magnússon.
Barnabörnin eru sjö og barna-
barnabörnin 16.
Jóna vann við fiskvinnslu og
barnapössun á unglingsárum en
helgaði síðan starfskrafta sína
heimilinu og fjölskyldu alla tíð.
Útför Jónu fer fram frá Ytri
Njarðvíkurkirkju í dag, 19. maí
2016, klukkan 13.
Nú ertu horfin, elsku mamma mín,
en móðurgleðin, tryggð og blíðan
þín
mér veittu þrek um veg hins snauða
manns,
þú vermdir mig við arin kærleikans.
Þú gafst mér fyrstu gleði mína og
trú,
það gaf mér enginn meiri auð en þú.
Sú auðlegð metin aldrei var til fjár,
því enginn vegur móðurbæn og tár.
Nú, þegar hjarta þitt er hætt að slá
og hendur dauðans lokað hafa brá,
þá skil ég fyrst, hver móðurmildin
var,
mátt þann, er ætíð mig í faðmi bar.
(Snæbjörn Egilsson)
Kveðjan mín til þín, takk fyr-
ir allt og allt. Þín dóttir,
Linda.
Elsku mamma mín.
Skrítið að hugsa til þess að
þú sem hafðir ferðast um allan
heiminn, gangandi, akandi,
fljúgandi og siglandi, skyldir
þurfa að hafa svona mikið fyrir
því að fara í þitt síðasta ferða-
lag, í undirbúninginn fóru
nokkur ár og brottförin var
löng og ströng, en hafðist að
lokum. Ég á bara gleðilegar
minningar um mína æsku og
uppeldi og þakklæti er mér efst
í huga núna þegar ég kveð þig,
mamma mín, þú varst frábær
mamma í alla staði, ekkert
skorti á ást og kærleika, svo ég
tali nú ekki um hversu frábær
húsmóðir þú varst, það bókstaf-
lega lék allt í höndunum á þér,
hvort sem það voru heimilis-
verkin, bakstur eða handa-
vinna. Ég verð þér líka enda-
laust þakklát fyrir að hafa tekið
að þér, 35 ára gömul amma, að
hugsa um Birnu Ýri dóttur
mína frá því hún fæddist og þar
til hún komst á skólaaldur, sex
ára gömul. Það var meira en að
segja það þar sem þú varst nú
sjálf með fjögurra ára dóttur á
þeim tíma, en það var ekki mál-
ið, þær voru bara aldar upp
eins og systur. Ekki var nú
vandamálið níu árum seinna
þegar Brynja
Eir fæddist, þá var bara
ekkert sjálfsagðara en að passa
hana líka sem þú gerðir í tvö
ár, eða þar til hún komst í leik-
skóla. Þú varst bara alltaf til
staðar, mamma mín. Ekki
varstu nú samt allskostar
ánægð með ráðahaginn hjá
mér, ég aðeins 17 ára og komin
í sambúð með Thor 19 ára sem
var á leiðinni í skóla á þeim
tíma, þú vildir að við myndum
bara fara að búa saman og
vinna eins og fólki sæmdi á
þeim tíma.
Ekki var nú tengdasonur
þinn alveg sammála því, en þið
áttuð ykkar samtal um það og
hann dreif sig í skólann sem
betur fer og úr okkur hefur
bara ræst í gegnum tíðina, sem
ég held að þú hafir bara verið
nokkuð sátt með.
Ég kveð þig með þessum
orðum, elsku hjartans mamma
mín:
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín
Hulda.
Mamma var mikil listakona.
Það var alveg sama hvað
mamma tók sér fyrir hendur,
hvort það var matseld, handa-
vinna, garðrækt eða ást og um-
hyggja sem hún veitti okkur
öllum, allt gerði hún vel. Það
voru forréttindi að alast upp og
vita að mamma var heima og
alltaf til staðar hvort sem það
var komið heim með beinbrot,
skurð eða bara í lok skóladags.
Mamma nýtti tímann sinn vel,
hélt fallegt og myndarlegt
heimili. Á vetrarmánuðum nýtti
hún tímann til hannyrða sem
prýða veggi og húsgögn á heim-
ili þeirra pabba. Þegar pabbi
nefndi það við hana hvort þau
ættu ekki að hafa sýningu á
handverki hennar á Ljósanótt
þá kom það aldrei til greina af
hennar hálfu því heimili þeirra
var hennar sýningarsalur. Á
sumarmánuðum naut hún þess
að vera í gróðurhúsinu sínu og
á lóðinni heima og í sveitarsæl-
unni þeirra, Hvammi í Gríms-
nesi, hún hafði græna fingur og
mikla natni og það óx allt hjá
henni.
Mér er minnisstætt þegar ég
var 10-12 ára og fór inn á Fitjar
eða Seltjörn á skauta, spenn-
ingurinn snérist ekki um hvort
ísinn væri traustur og sléttur,
heldur snérist það um hvað
væri gott í nestisboxinu, voru
það oft nokkrir munnar sem
borðuðu úr boxinu og það var
aldrei arða eftir þegar heim var
komið. Það reyndist oft erfitt
að fá uppskriftir hjá henni því
það var ekkert nema smá dass í
þeim.
Því var farið í leiðangur þeg-
ar vitað var að hún stóð í flat-
kökubakstri og var hún beðin
um að doka við því nú skyldi
mælt dassið af öllu sem í upp-
skriftina fór, og sú uppskrift
hefur farið víða. Þá eru það
flatkökurnar sem gera hana
ódauðlega. Hennar verður alltaf
minnst á afmælum og stórhátíð-
um vegna þeirra. Hún var
frumkvöðull í matargerð, hún
marineraði síldarflök og rúllaði
upp með fyllingu og seldi í
Fiskbúð Þórðar og var síldin
vinsæll réttum á borðum Njarð-
víkinga. Þegar hún fékk laufa-
brauðsuppskriftina frá tengda-
mömmu þá setti hún sitt mark
á hana og gerði það að snakki
sem allir elska og borða þar til
allt er búið. Smátt og smátt
hljóðnaði mamma, hún kláraði
síðustu myndina og sagði: „Nú
sauma ég ekki meir.“ Þá fann
hún að hún réð ekki lengur við
þetta eins og hún var vön. Mat-
seldin varð einfaldari og síðar
engin. Færnin fór og alzheim-
ers tók yfirhöndina og hún
hvarf inn í sjálfa sig. Hún var
lady og pabbi stóð þétt við hana
í veikindum hennar og ást
þeirra var falleg. Nú hefur hún
kvatt okkur og fengið hvíldina.
Guð blessi minningu hennar.
Einar Gunnarsson.
Mig langar að minnast
tengdamóður minnar, Jónu
Gunnarsdóttur, með nokkrum
orðum. Mamma, eða amma
Jóna eins og hún var ávallt
nefnd á okkar heimili lést þann
9. maí á hjúkrunarheimilinu
Hrafnistu í Reykjanesbæ eftir
langvarandi veikindi. Efst í
huga er mér þakklæti til
tengdaforeldra minna fyrir þá
þolinmæði og velvilja sem þau
hjón Jóna og Gunnar, tengda-
faðir minn, sýndu okkur alla
tíð. Við Hulda, sem er frum-
burður þeirra hjóna, höfðum
„lent í því“ eins og Íslendingar
gjarnan segja, að verða ást-
fangin ekki orðin tvítug og
verða foreldrar. Jóna og Gunn-
ar orðin amma og afi að þeim
forspurðum og ég að ljúka iðn-
námi og vildi gjarnan mennta
mig meira. Ég var örugglega
ekki sá draumaprins sem for-
eldrar óska dóttur sinni, en
ekki frekar hér en annars stað-
ar, eins og sagan geymir, er
spurt um það, tilfinningar
stjórna öllum okkar gerðum.
Við Hulda ung og fátæk að fara
út í lífið með barn í farteskinu,
litla menntum og lágar tekjur.
Við Jóna gerðum samning, sem
ég held að okkur hafi báðum
þótt góður þegar fram liðu
stundir.
Frábært og jákvætt viðhorf
til lífsins væntumþykja til
barna, barnabarna og barna-
barnabarna er í hugum okkar
sem eftir stöndum góð minning
um góða konu.
Þinn tengdasonur,
Thor.
Ég skrifa hér nokkur orð til
að kveðja ömmu mína. Amma
mín, sveitastúlkan úr Sand-
gerði, varð heimskona og ferð-
aðist um heimsins höf með afa
mínum sem var forsprakki
ferðaklúbbsins Eddu. Ég man
það eins og gerst hafði í gær
þegar þau fóru í fyrstu sigl-
inguna, þá með skemmtiferða-
skipinu Regínu Maris. Sigl-
inguna sem þau höfðu safnað
fyrir með kartöflurækt.
Amma Jóna var aðeins 35
ára þegar hún varð amma mín.
En í dag þykir ekkert óvenju-
legt að verða mamma á þeim
aldri.
Þegar ég fæddist var amma
með Lindu dóttur sína rúmlega
þriggja ára. Ófá jólin voru
saumuð á okkur eins jólaföt.
Enda voru við Linda aldar upp
eins og systur. Héldu margir að
við værum systur og sumir
halda það enn. Þannig var
amma. Ég var henni sem dóttir
og hún var mér mamma.
Amma mín var alla tíð
heimavinnandi, hún var sannur
félagi og vinur sem gott var að
leita til. Við barnabörnin vorum
mikið hjá henni í pössun. Öll
áttum við athvarf hjá þeim
ömmu og afa eftir skóla, feng-
um í svanginn, eitthvað heima-
bakað og Sodastream með djús.
Svo sinnti afi skutlinu heim,
óþreytandi.
Amma var mikill fagurkeri
og handavinnukona. Hún skilur
eftir sig mörg listaverk sem
prýða heimili þeirra afa á
Baugholtinu. Á hverju sumri
naut hún þess að rækta garðinn
sinn og öll fallegu blómin í
gróðurhúsinu sínu.
Hvammur í Þrastarskógi var
sælustaður ömmu og afa. Þar
elskuðu þau að rækta landið
sitt og njóta sumarsins, hlusta
á skógarþröstinn syngja. Hann
kom aftur í hreiðrið sitt ár eftir
ár.
Ég minnist ferða í Hvamm.
Ég minnist kríueggjaleitar á
Miðnesheiði. Ég minnist flat-
bökubaksturs með ömmu,
laufabrauðsgerðar og randalín-
unnar sem alltaf var til með
kaffinu.
Árið 1988 varð amma Jóna
langamma þegar ég eignaðist
mitt fyrsta barn. Mæðgurnar í
ættinni voru þá orðnar fimm í
beinan kvenlegg. Seinna eign-
aðist ég mitt annað barn, sem
ég missti. Við amma ræddum
um sorgina sem því fylgdi, því
við áttum það sameiginlegt að
syrgja barn.
Amma greindist með alz-
heimers-sjúkdóminn fyrir
nokkrum árum. Hún var alla tíð
heima. Afi hugsaði vel um hana,
hlúði að henni og var áfram
traustasta ankerið í hennar lífi.
Þegar ég heimsótti hana í árs-
byrjun var dásamlegt að finna
að allt í einu rofaði aðeins til.
Hún strauk mér um vangann
og sagði: „Mikið þykir mér
vænt um þig, elskan.“ Þar var
amma komin aftur. En ömmu
hrakaði hratt undir það síðasta.
Hún eyddi síðustu dögunum á
Nesvöllum í umönnun frábærs
starfsfólks sem er barmafullt af
blíðu, gæsku og endalausri
elsku. Eiga þau hugheilar þakk-
ir fyrir að gera allt til að létta
síðustu spor ömmu og láta okk-
ur hin finna að hún var á besta
stað í heimi.
Amma mín kvaddi þennan
heim í faðmi fjölskyldunnar.
Við fylgdum henni síðasta spöl-
inn eins og hún hafði fylgt okk-
ur í gegnum allt okkar líf.
Amma var alltaf trygg. Hún var
kona sem hvorki kvartaði né
varð veik. Þannig man ég hana.
Ég á fallegar minningar um
góða ömmu sem ég kveð nú
með tárum og trega í brjósti.
Birna Ýr Thorsdóttir.
Margar eru minningarnar
sem þú hefur gefið okkur, elsku
amma Jóna, og fyrir það erum
við mjög þakklát. Alltaf hlökk-
uðum við til að koma í pössun
hjá ykkur afa og gista í holunni
á milli ykkar og fá bestu köku í
heimi og Sodastream í kaffinu.
Sumarbústaðaferðirnar í
Hvamm eru ríkar af minning-
um, þar sem við fengum oft að
fljóta með á sumrin og það var
alltaf jafn skemmtilegt. Alltaf
voru þið afi tilbúin að hjálpa til
við það sem þurfti og stuðning-
inn þinn vantaði aldrei.
Það sem við viljum segja þér
amma, er að þótt þú sért farin
frá okkur í bili og komin á betri
stað, þá ert þú samt ennþá með
okkur í öllum þeim minningum
sem við eigum um þig og verð-
ur alltaf í hjarta okkar allra.
Þeim minningum munum við
halda á lofti við börnin okkar
og segja þeim frá ömmu Jónu.
Þú varst yndisleg amma sem
gerðir allt fyrir okkur barna-
börnin og fyrir það erum við
ævinlega þakklát. Nú verður þú
okkar verndarengill og við vit-
um að þú heldur áfram að fylgj-
ast með okkur öllum eins og þú
varst vön að gera.
Þangað til við hittumst að
nýju elsku amma, viljum við
segja þér að við munum alltaf
elska þig.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju
sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn
stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín barnabörn,
Arnar Már, Birkir Már
og Marín Hrund.
Kveðja til langömmu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Mist, Blær, Gnýr og Gná.
Í dag er borin til grafar
elskuleg frænka mín, hún Jóna
Gunnarsdóttir, eftir allnokkurn
aðdraganda þar sem hinn ill-
ræmdi alzheimersjúkdómur
hafði hreiðrað um sig hjá henni.
Jóna bar sig eins vel og hægt
var í baráttunni við þennan vá-
gest en allar varnir gefa sig að
lokum.
Minningar mínar um elsku
frænku ná aftur í bernsku en
ég fékk að vera hjá þeim eð-
alhjónum henni og Gunna í
pössun á Brekkustígnum, þar
sem þau bjuggu þá, á meðan
foreldrar mínir fóru í siglingu
með Gullfossi. Þá koma minn-
ingar úr heyskaparferðum í
túnið hjá afa og ömmu á Reyn-
isstað í Sandgerði sterkt inn en
þangað mætti fjölskyldan öll í
góðviðrum til að snúa og hirða
heyin.
Og áfram mætti telja minn-
ingarbrotin, m.a. heimsóknir til
þeirra hjóna í Hvamm, sum-
arbústaðinn þeirra, og svo síð-
ustu misseri morgunkaffi í
Baugholtinu en þá hafði sjúk-
dómurinn gert vart við sig og
maður ekki alltaf viss um að
frænka fylgdist með í um-
ræðunni eða meðtæki þó maður
beindi máli sínu beint að henni.
Frænka var yndisleg kona og
sannur vinur, í hvert sinn sem
maður kom var heilsað og kvatt
með faðmlagi og að minnsta
kosti einum kossi og hún var
ekkert fyrir svona kinnkossa,
maður var kysstur beint á
munninn.
Það er erfitt til þess að
hugsa að leiðir okkar liggi ekki
aftur saman, allavega ekki hér í
þessari tilveru, en gott að
hugsa til þess að henni hefur
eflaust verið mætt fagnandi af
þeim foreldrum hennar og
henni móður minni, systur
hennar, og ekki síst litlu stúlk-
unni hennar, henni Lindu, sem
líkami hennar leggst nú hjá.
Elsku Gunni, Hulda, Einar,
Linda og fjölskyldur, við Dóra
sendum ykkur hugheilar sam-
úðarkveðjur á þessum erfiðu
tímum, megi hinn hæsti höf-
uðsmiður styrkja ykkur. Minn-
ingin um góða konu lifir.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(Bjarni Jónsson frá Gröf)
Valþór.
Ég var 10 ára gamall í sendi-
ferð fyrir föður minn þegar ég
sá Jónu fyrst. Ég var á hesti og
reiddi með mér það sem ég
þurfti að flytja, en hún var
komin til Magnúsar afa síns í
Traðhúsum í Kirkjuvogshverf-
inu. Hún sagðist vera frá Sand-
gerði og verða í Höfnunum í
sumar. Hún hafði mikinn áhuga
á hestinum sem ég var með og
vildi endilega fá að teyma og
fara á bak, sem var sjálfsagt.
Eftir þetta töluðum við Jóna
alltaf saman þegar við hittumst,
sem var nokkuð oft. Ég vissi
ekki hvar Sandgerði var en
hafði hugmynd um að það væri
einhvers staðar í námunda við
þar sem sólin settist á kvöldin
og það hlyti að vera fallegt þar.
Svo vildi til þegar ég var 19 ára
að ég fór að vinna með föður
mínum við húsbyggingu í Sand-
gerði og hitti Jónu oft þar og
alltaf fór vel á með okkur. Eftir
þennan tíma fór ég af landi
brott til náms og kom ekki
heim fyrr en að vori til að tveim
árum liðnum. Ég fór sem aðrir
á 17. júní skemmtun í Krossinn
í Njarðvíkum, stóð fyrir utan
og virti fyrir mér umhverfið og
fólkið þegar ég sá par koma
gangandi til mín. Það urðu
fagnaðarfundir þegar þau komu
nær mér því þar voru komin
Jóna og maðurinn hennar,
Gunnar Kristjánsson, sem mér
var að góðu kunnur. Síðan leið
nokkur tími þar til ég flutti með
konu minni Guðrúnu í Ytri-
Njarðvík og alltaf var sama
góða sambandið við Jónu og
Gunnar.
Við hjón fluttumst til
Reykjavíkur en alltaf héldum
við okkar góða sambandi þrátt
fyrir fjarlægð og lélegan veg á
milli. Um þetta leyti keyptum
við okkur spildu undir sum-
arbústað í Grímsnesi, og Gunn-
ar og Jóna líka. Það var mjög
dýrmætur tími fyrir okkur öll
því ekki var langt á milli. Tím-
inn leið við leik og störf og
Jóna hafði yndi af fallegum
blómum og jurtum. Gunnar var
iðinn við að setja niður, þar
sem hann kallaði Jónulund, en
sumarbústað þeirra og yndis-
land nefndu þau Hvamm. Þar
var alltaf gott að koma, góður
andi og vinátta réð þar ríkjum.
Þau hjón byggðu sér hús í
Keflavík. Það var yndislegt
heimili, sem sýndi listhneigð
Jónu á allan hátt, sérstaklega
margvíslegar útsaumaðar
myndir með ótrúlegu hand-
bragði. Hún hafði lag á að
skapa stórkostlegar myndir úr
þræði á stóra og smáa fleti og
þau hjón komu listinni fyrir á
heimilinu öllum sem þar komu
til mikillar ánægju og gleði.
Starfsgleðin skein út úr hverju
handverkinu á fætur öðru, svo
unun var á að líta.
En eftir sumarið kom haust
og dimmari dagar. Hún greind-
ist með hægfara heilasjúkdóm,
sem erfitt var að eiga við. Hún
tók þessum tíðindum með jafn-
aðargeði og gerði sitt til að
létta fjölskyldunni erfiðleikana
sem óhjákvæmilega kæmu í
kjölfarið. Það gefur augaleið að
starfsöm kona eins og hún hef-
ur átt erfitt með að sitja verk-
laus. Hún lét þó hvorki kvíða né
leiðindi í ljós, en heilsaði okkur
alltaf með brosi á vör meðan
hún gat tjáð sig. Hún var ein af
þessum þöglu hetjum, sem taka
æðrulaust á móti því sem for-
sjónin lætur í té hverju sinni.
Blessuð sé minning hennar.
Gunnari og allri fjölskyld-
unni flyt ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Sigurjón
Vilhjálmsson.
Jóna
Gunnarsdóttir