Morgunblaðið - 08.07.2016, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. JÚLÍ 2016
✝ Vigfús FrímannJónsson fæddist
í Reykjavík 7. júní
1941. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 29. júní
2016.
Foreldrar hans
voru Kristjana Ein-
arsdóttir, f. 15. apríl
1918, á Fremri Þor-
steinsstöðum, d. 23.
desember 2014, og Jón Þor-
björnsson, f. 30. október 1905 á
Kleppi í Reykjavík, d. 30. desem-
ber 1971. Foreldrar Kristjönu
voru Einar Sigurðsson, f. 14.
Jónía, f. 1938, Þorbjörn Einar, f.
1939, og Erla, f. 1943.
Vigfús ólst upp í Reykjavík og
bjó að mestu þar fram að sextugu
en þá flutti hann í Kópavog og
þar var hann eftir það, seinustu
átta árin í Boðaþingi.
Á yngri árum vann Vigfús ým-
is störf. Hann byrjaði starfsferil
sinn í Málmsteypu Ámunda Sig-
urðssonar, síðan vann hann í fiski
hjá Fylki og þá aðallega sem
vörubílstjóri, síðan lá leiðin á sjó-
inn þar sem hann var bæði háseti
og kokkur. Aðalstarfsvettvangur
Vigfúsar var í Hegningarhúsinu
á Skólavörðustíg. Þar hóf hann
störf 1980 og var hann þar í um
30 ár, fyrstu 15 árin sem fanga-
vörður og seinni hluta tímans
sem varðstjóri eða þar til hann
lauk starfsferli sínum.
Útför hans fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag, 8. júlí 2016,
klukkan 13.
febrúar 1862, að
Ytri Skógum Kol-
beinsstaðahreppi, d.
20. janúar 1931, og
Herdís Oddsdóttir,
f. 8. ágúst 1873, að
Villingadal í Hauka-
dal, d. 2. október
1944. Foreldrar
Jóns voru Þorbjörn
Finnsson, f. 20. júní
1863, í Álftagróf
Mýrdal, d. 24. maí
1948, og Jónía Jónsdóttir, f. 17.
ágúst 1864, í Elliðakoti Mosfells-
sveit, d. 13. júní 1949.
Vigfús var næstyngstur fimm
systkina. Elst er Herdís, f. 1936,
Í dag kveð ég elskulegan bróð-
ur minn. Allt mitt líf hef ég haft
Vigga bróður en nú er hann farinn
og eftir er mikill söknuður.
Við ólumst upp inni í Vogum,
niðri við Keili, þar var bátanaust
og nóg við að bralla, svo sem klifra
í bátum, leika sér við sjóinn, mikið
var veitt, aflinn var aðallega koli,
stundum fékkst marhnútur og
þótti hálfgerð skömm að fá hann
en mátti þó nýta hann í beitu. Við
bjuggum dálítið út úr og var langt
í skólann. Á heimili okkar var allt-
af spilað mikið og gerum við það
öll systkinin ennþá. Við stunduð-
um stíft að spila brids í gegnum
árin og var Viggi minn makker og
spiluðum við aðallega við Jonný
systur og Hreiðar mág. Stundum
fór spilið ekki eins og ætlað var og
það þá „lítillega rætt“. Ég á eftir
að sakna bridskvöldanna. Viggi
spilaði líka í Boðanum og á fleiri
stöðum. Hann var góður skák-
maður og tefldi víða. Annað eft-
irminnilegt sem við gerðum með
foreldrum okkar voru ferðalög og
veiðitúrar.
Viggi hafði ánægju af að ferðast
innanlands, á heitari stöðum talaði
hann um að hann væri veður-
tepptur, kæmist ekki út vegna
hita. Við eldra liðið í fjölskyldunni
(gamla gengið) fórum í mörg ár í
frábærar ferðir innanlands og var
Viggi alltaf bílstjóri og naut hann
sín vel í því hlutverki enda var
hann sérlega góður bílstjóri.
Viggi fékk veiðibakteríuna
snemma og að vera við góð sil-
ungsvötn var hans uppáhald og
hann átti frábæra veiðifélaga.
Hann var nýkominn af Arnar-
vatnsheiði þegar hann veiktist.
Hann hafði fagnað 75 ára afmæli
sínu stuttu áður við vötnin hjá
Hrauni á Skaga ásamt veiðifélög-
unum.
Viggi stofnaði ekki fjölskyldu
og átti ekki börn. En hann átti
stórfjölskyldu og var hann fastur
punktur í henni og var öllum veru-
lega brugðið við andlát hans.
Hann hafði veikst áður, en alltaf
unnið og reiknuðu allir með því að
eins færi núna, en hans tími hér
var kominn.
Viggi var líka vinamargur og
ræktarlegur við vinina sem og
fjölskylduna. Gott var að eiga
hann að ef eitthvað vantaði, tölum
nú ekki um ef það var að keyra
eitthvað.
Ég kveð því kæran bróður sem
hefur fylgt mér alla ævi með sökn-
uði, kærleika og þakklæti í huga.
Blessuð sé minning hans.
Erla systir.
Svona minnist ég Vigga úr
æsku minni: frændi, stór og svolít-
ið feitur, stríðnispúki, faldi Sævar
bróður einu sinni uppi í efri skáp,
fannst við systurnar ekki nógu
góðar við hann, við urðum mjög
skelkaðar þegar við vorum búnar
að týna Sævari.
Borðaði smjör með brauði, ekki
brauð með smjöri, sturtaði í sig
hráum eggjum, þetta fannst okk-
ur systkinum ekki girnilegt. Nef-
tóbak í miklu magni sett í nefið og
okkur krökkunum boðið að prófa,
og seinna okkar börnum, sumir
vildu prófa tvisvar en flestum
dugði eitt skipti.
Frændinn sem var á sjó, spilaði
brids og fór í marga veiðitúra, gaf
okkur bækur í jólagjöf. Svona
minnist ég Vigga undanfarin ár.
Hann var frændinn sem kom í all-
ar veislur, var oft í heimsókn hjá
ömmu, spilaði oft við mömmu og
pabba, keyrði um á jeppa, við vor-
um einu sinni samferða til Kanarí,
vann í fangelsi, strákarnir mínir
fóru með honum í veiðitúr. Nef-
tóbak í kringum sætið sem Viggi
sat í, alltaf.
Kveðja í sumarlandið.
Þín frænka,
Selma.
Fallinn er frá góður vinur og fé-
lagi til fjölda ára, Vigfús Jónsson
fangavörður.
Þetta andlát kom mjög á óvart
og er mikill harmur í huga okkar
bræðra, Þorgeirs og Sveins Jóns-
sona.
Vigfús sem hefur verið okkur
samferða í svo mörgum veiðitúr-
um og ferðalögum í áratugi. Vig-
fús var alltaf kletturinn í okkar
veiðitúrum, sá um öll atriði, smá
og stór. Hann sá um bókanir á
veiðitúrum, sá um allt sem til þarf
í slíkar ferðir hvaða félagar voru
hverju sinni með, sá um hvaða bíla
þyrfti í ferðir eftir aðstæðum
hverju sinni. Sá um beituna, ísinn
kassana undir fisk og svo margt
fleira. Það verður erfitt að hugsa
um svona ferðir án Vigga.
Veiðiferðir hófust á ferð á
Skagaheiði í byrjun júní hvert ár
og voru kenndar við afmælisdag
Vigga og í ár var tilefnið 75 ára af-
mæli hans
Alltaf sami hópurinn, sex
manns og Viggi sá um allt sem til
þurfti og nutum við sérstakrar
umhyggju heiðursfólksins, ábú-
enda á Hrauni. Þarna fiskaðist
oftast mjög vel.
Síðan Arnarvatnsheiði, yfirleitt
í lok júní þar sem mest sami hópur
hefur farið í áratugi. Án Vigga
verður erfitt að skipuleggja þess-
ar ferðir.
Um miðjan júlí er svo komið að
Veiðivötnum. Sami hópur og fór á
Skagaheiði. Þarna gerðust mikil
og eftirminnileg ævintýri. Nú allt í
einu er Viggi ekki með í næstu
ferð sem ákveðin var hinn 15. júlí.
Minningarnar hrannast upp.
Það verður mikill missir að öllum
þeim símtölum og samtölum sem
við áttum við Vigga, en hann þótt-
ist alltaf vera mjög „vinstri“ sinn-
aður. Var unun að spjalla við hann
um mismuninn á vinstri og hægri
stefnum, en alltaf á svo skemmti-
legum nótum. Hann var orðhepp-
inn og glettinn í samskiptum
Við bræður þökkum fyrir ynd-
islega samveru með Vigga, og
sendum fjölskyldu hans okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Þorgeir og Sveinn.
Góður vinur minn, Vigfús F.
Jónsson, lést hinn 29. júní eftir
skamma sjúkrahúslegu. Seinni
partinn í júní var ég ásamt Þor-
birni bróður Vigga og fleiri góðum
félögum við veiðar á Arnarvatns-
heiði. Allt lék þá í lyndi en líf
mannlegt getur endað skjótt.
Viggi starfaði lengst af sem
fangavörður og varðstjóri í Hegn-
ingarhúsinu við Skólavörðustíg.
Sjálfur starfaði ég hjá Skilorðseft-
irliti ríkisins og seinna Fangelsis-
málastofnun. Samskiptin voru því
tíð í sambandi við vinnuna. Hann
leitaðist ætíð við að leysa mál með
lagni og velvilja en gat líka verið
fastur fyrir þegar á þurfti að
halda. Upp úr 1990 var mér svo
boðið að taka þátt í veiðitúrum
með Vigga og félögum en þar naut
hann sín vel og var yfirleitt hrókur
alls fagnaðar. Síðasta ferðin var
engin undantekning þar á.
Hann var vel metinn af vinnufé-
lögum og öðrum vinum en einnig
föngum sem hann hafði gott lag á.
Handtakið var þétt og hjartalagið
hlýtt. Það er sjónarsviptir að góð-
um dreng. Ég sendi Þorbirni,
systrunum og öðrum ættingjum
innilegar samúðarkveðjur. Minn-
ingin mun lifa.
Erlendur S. Baldursson.
Vigfús F. Jónsson, fyrrverandi
varðstjóri í Hegningarhúsinu, lést
á sjúkrahúsi eftir skammvinn
veikindi 29. júní sl. Mig langar til
að minnast hans fyrir hönd starfs-
manna fangelsa á höfuðborgar-
svæðinu. Vigfús var ekki bara
samstarfsmaður, hann var góður
félagi og vinur og fljótur að bjóða
fram aðstoð ef með þurfti. Hann
byrjaði sem fangavörður í Hegn-
ingarhúsinu árið 1980, þá á besta
aldri, stór og stæðilegur, léttur í
lund og sérlega viðkunnanlegur.
Vigfús lét af störfum árið 2008 og
hafði þá gegnt stöðu varðstjóra
um margra ára skeið.
Fangavarðarstarfið er vanda-
samt starf og mikilvægt að geta
fetað hinn gullna meðalveg sem í
starfinu felst. Vigfúsi tókst þetta
vel, hann hafði lag á að leysa málin
enda góður í mannlegum sam-
skiptum, reglufastur þegar á
þurfti að halda og reyndi ávallt að
hjálpa þeim sem minna máttu sín.
Hann var ætíð stoltur af starfi
sínu. Að geta verið ákveðinn og
fastur fyrir en jafnframt sann-
gjarn, viðfeldinn og raungóður er
mikill kostur. Fangaverðir voru
sammála um að Vigfús væri góður
vaktafélagi og eftir að hann tók við
varðstjórastöðu í Hegningarhús-
inu var eftirtektarvert hve hann
lagði sig oft fram um að aðstoða
einstaklinga sem sátu inni.
Viggi eins og hann var jafnan
kallaður, hafði þann hæfileika að
„ná til“ samferðamanna sinna í
mismunandi skilningi. Mönnum
líkaði vel við hann, frjálsum sem
ófrjálsum. Viggi var trúr vinur
vina sinna, ræktaði vinskapinn og
lagði oft mikið á sig til að hjálpa
öðrum.
Hann var vel liðtækur bæði í
brids og skák, í minningunni lifa
ófá skipti frá árum áður þegar tek-
ið var í tafl á löngum vöktum í
Hegningarhúsinu. Það segir sína
sögu að það þótti tíðindum sæta ef
Vigfús tapaði. Áður fyrr spiluðum
við líka brids þegar færi gafst, oft-
ast heima hjá starfsfélaga sem
einnig er látinn. Ekki var spilað af
keppnishörku heldur fyrst og
fremst til gamans og aldrei minn-
ist ég þess að Viggi hafi skipt
skapi eða orðið tapsár í spilum.
Viggi hafði gaman af stangveiði
og ferðaðist vítt um land með ýms-
um veiðifélögum. Frægar voru
ferðir á Hraun á Skaga og Arn-
arvatnsheiði. Á vöktum og í dag-
legu amstri í Hegningarhúsinu
voru síðan sagðar veiðisögur,
mistrúverðugar eins og gengur.
Viggi var fiskinn en nennti ekki
alltaf að standa lengi og berja
vatnið, heldur sneri sér að ein-
hverju öðru, þannig að oft voru
skemmtilegustu veiðisögurnar um
allt annað en veiðiskap. Við sögu-
lok var sett í brýrnar, starað með
alvörusvip á viðmælanda og full-
yrt að þetta væri dagsatt. En síð-
an hlegið dátt og mikið tekið í nef-
ið.
Ég veit að ég tala fyrir hönd
samstarfsmanna til lengri og
skemmri tíma, einnig margra
skjólstæðinga, aðstandenda
þeirra sem og annarra sem að
starfsemi í Hegningarhúsinu
komu: Takk, góði vinur, og hvíl í
friði. Þú varst stétt þinni til sóma
sem fangavörður og varðstjóri á
Níunni. Hegningarhúsið hefur
lokið sínu hlutverki og þitt hlut-
verk meðal okkar er líka á enda.
Blessuð sé minning Vigfúsar F.
Jónssonar. Aðstandendum eru
sendar innilegar samúðarkveðjur.
Guðmundur Gíslason,
forstöðumaður.
Vigfús Frímann
Jónsson
✝ Ólafur BragiJónasson fædd-
ist á Eskifirði 5.
maí 1928. Hann
andaðist á Land-
spítalanum 25. júní
2016.
Foreldrar hans
voru Jónas
Magnússon, raf-
virkjameistari, f.
1895, d. 1972, og
Oddný P. Eiríks-
dóttir, f. 1900, d. 1986. Ólafur
var fjórði í röð fimm systkina.
Þau voru: Björg Magnea, f.
1921, d. 2001; Ásta Dagmar, f.
1924, d. 2001; Eiríkur, f. 1923, d.
2005 og Stefán, f. 1929, d. 2001.
dís Ella Finnsdóttir, tölvunar-
fræðingur, synir þeirra eru
Ólafur Jónasson, eðlisfræðing-
ur, giftur Brittany Keiser, kenn-
ara, og Finnur Jónasson, verk-
fræðingur, unnusta Arndís Rós
Stefánsdóttir, læknanemi.
Ólafur fæddist á Eskifirði en
ungur flutti hann til Reykjavík-
ur þar sem hann ólst upp. Hann
lærði rafvirkjun hjá föður sín-
um, Jónasi Magnússyni, sem var
einn úr hópi frumkvöðla við raf-
orkuvæðingu landsins. Ólafur
starfaði við rafvirkjun og rak
um um árabil raftækjaverslun-
ina Ljós og hita við Laugaveg-
inn ásamt eiginkonu sinni. Ólaf-
ur gekk ungur í Oddfellow-
-regluna og hafði hann mikla
ánægju af þeim félagsskap alla
tíð.
Útför Ólafs fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 8.
júlí 2016, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Árið 1948 kvænt-
ist Ólafur Fríðu
Ingvarsdóttur, f.
5.12. 1929. Synir
þeirra eru: 1) Jón
Ingi Ólafsson, raf-
virkjameistari, f.
1954, kona hans er
Jóna Bjarnadóttir.
Sonur þeirra er
Bjarni Jónsson, raf-
virki, kona hans er
Sigrún Jónsdóttir,
bókari. Dóttir Jóns er Fríða
Bryndís Jónsdóttir, viðskipta-
fræðingur, unnusti David Lind-
ström, viðskiptafræðingur. 2)
Jónas Ólafsson, viðskiptafræð-
ingur, f. 1960, kona hans er Val-
Elsku hjartans Óli minn.
Nú er komið að kveðjustund
eftir samveru okkar í mjög góð 70
ár.
Mig langar að þakka þér fyrir
allt sem þú gerðir fyrir mig og
strákana okkar. Allur sá tími sem
við áttum saman var skemmtileg-
ur og viðburðaríkur. Ferðalögin
okkar, bæði innanlands og er-
lendis, verða mér alltaf ofarlega í
huga.
Hafðu þökk fyrir allt, Óli minn.
Þín
Fríða.
Tengdapabbi var stór maður
þó að ekki væri hann mikill að
vexti. Hann var lágvaxinn og
grannur en ávallt stór í hjálpsemi
sinni, greiðvikni, húmor og
manngæsku. Ég kynntist Óla fyr-
ir rúmum 30 árum og gleymi
aldrei okkar fyrstu kynnum. Mér
hafði verið boðið í mat til tengda-
pabba og tengdamömmu; varla
hafði ég stigið úr bílnum þegar
þessi knái maður kom með silf-
urbakka út til mín og bauð mér
drykk, borinn fram í silfurglös-
um. Þannig var það ávallt hjá
tengdaforeldrum mínum, flott og
fágað. Frá þeirri stundu var
tengdapabbi ávallt til staðar ef á
þurfti að halda. Það mátti alltaf
hringja í hann ef gera þurfti við
þvottavél eða aðra rafmagns-
tengda hluti. Þar var hann auð-
vitað sérfræðingur en Óli taldi
heldur ekki eftir sér að hengja
upp myndir, hjálpa við að mála
eða passa strákana mína, svo að
fátt eitt sé nefnt. Alltaf kom hann
brosandi út að eyrum með verk-
færakassann sinn, eins og læknir
í vitjun og leysti málin.
Synir mínir eiga góðar minn-
ingar um afa sinn og ömmu enda
voru tengdaforeldrar mínir sér-
staklega natin og góð við barna-
börnin. Við fórum margar utan-
landsferðir með Óla og Fríðu.
Þetta voru skemmtilegar ferðir,
stundum golf, stundum skíði og
stundum bara að njóta þess að
vera til. Það er ekki hægt að tala
um Óla án þess að nefna Fríðu
tengdamömmu. Hún hlúði vel að
Óla alla tíð og síðustu mánuði var
hún hjá honum á hverjum degi.
Tengdapabbi var ótrúlega seigur
maður og stundum var eins og
hann hefði níu líf líkt og köttur-
inn. Þegar maður hélt að hann
væri við dauðans dyr þá tókst
honum að yfirstíga veikindin og
var óðar kominn á fullt skrið aft-
ur. Nú eru öll lífin hans tengda-
pabba búin. Síðustu vikur hef ég
oft setið hjá honum og hvíslað að
honum hversu þakklát ég er fyrir
allt sem hann hefur gert fyrir
mig.
Vertu sæll að sinni, elsku Óli
minn.
Þín tengdadóttir,
Valdís Ella.
Elsku afi, með brosið sem lýsti
upp herbergið, þitt hlýja hjarta
og augun sem glitruðu af gleði og
kærleik.
Frá minni fyrstu stundu í þess-
um heimi gafst þú mér ómældan
stuðning, umhyggju og ást. Þú
varst til staðar fyrir mig í gegn-
um allt mitt líf, þegar þú komst
og keyrðir mig í leikskólann á
hverjum morgni, þegar þú studd-
ir mig í gegnum námið, þegar þú
hvattir mig áfram í vinnunni og
þegar þú gafst aldrei upp á mér í
golfinu. En umfram allt þá varst
þú til staðar fyrir mig, sama hvað.
Þú minntir mig reglulega á að
konurnar í okkar fjölskyldu eru
sterkar og sjálfstæðar. Orð sem
ég minnist á hverjum degi og
hugsa til þín, hvernig þú trúðir
ávallt á mig og sást til þess að ég
trúði á sjálfa mig. Gjöf sem að ég
mun bera með mér út lífið.
Elsku afi minn, allt frá því að
ég man eftir mér þá þýddi orðið
„afi“ eitthvað alveg einstakt. Því
það orð náði utan um þig, þig og
þann kærleika, gleði og hlýju sem
þú færðir mér og öllum í kringum
þig.
Eins og orðið afi hefur mikla
og einstaka merkingu fyrir mig,
þá er ótrúlega erfitt að lýsa í orð-
um hversu mikið ég elska þig, afi
minn, og hversu mikla þýðingu
þú hefur haft fyrir mig.
Ég fékk með þér 26 ár og fyrir
það verð ég ævinlega þakklát.
Það er margt eftir í þessu lífi sem
ég vil deila með þér, afi, og það
verður engin breyting á því. Ég
hlakka til að upplifa allt sem að
þetta líf hefur upp á að bjóða með
þér vakandi yfir mér, og okkur
öllum.
Elsku afi, ég sakna þín svo
ótrúlega mikið að það er sárt. Ég
veit hinsvegar að nú líður þér vel
og þú horfir á okkur hamingju-
samur og vakir yfir okkur.
Afi, takk fyrir að vera afi minn.
Ég elska þig, afi.
Fríða Bryndís Jónsdóttir.
Óli afi átti stóran þátt í lífi okk-
ar bræðra og var hann alltaf
tilbúinn að passa okkur hvenær
sem var. Það var alltaf spennandi
að fara til afa og ömmu í pössun,
enda var mikið dekrað við okkur í
Árlandinu.
Saman voru þau einstakir
kokkar þar sem amma stjórnaði
ferðinni og afi sá um matargerð-
ina sjálfa, enda var það táknrænt
fyrir afa að honum féll aldrei verk
úr hendi.
Þegar við vorum yngri fannst
okkur skrítið að maturinn bragð-
aðist alltaf betur hjá ömmu og afa
og jafnvel gosið var betra á
bragðið.
Þegar við urðum eldri upp-
götvuðum við að það var út af því
að amma og afi notuðu mikið
smjör og ekta gos á meðan for-
eldrar okkar hugsuðu meira um
hollustuna með sykurlausum
drykkjum.
Margar ánægjustundir áttum
við með afa og ömmu í sumarbú-
staðnum á Laugarvatni sem afi
hélt mikið upp á. Hann sá alltaf
um að hafa þétta dagskrá og þeg-
ar litið er til baka má segja að
hann hafi verið dálítið ofvirkur
sem hentaði vel fyrir tvo unga
stráka með endalausa orku. Við
munum sérstaklega eftir heita
pottinum þar sem afi fór alltaf
fyrst í pottinn og kældi vatnið
niður í hitastig sem meðalmaður
gat þolað. Þá loksins gátum við
bræðurnir stokkið út í.
Afi var mjög handlaginn og
duglegur maður og var góð fyr-
irmynd fyrir okkur bræðurna á
yngri árum. Við settum sama
módel, skiptum um innstungur,
slógum grasið og byggðum kofa í
Árlandinu.
Hann átti stóran þátt í að
kenna okkur þolinmæði og vönd-
uð vinnubrögð. Við lærðum mik-
ilvægi þess að geta gert hlutina
sjálfir, en við lærðum líka að
stundum er best að ráða fag-
menn, því kofinn brann þegar afi
reyndi að kveikja í geitungabúi
því afi vildi gera alla hluti sjálfur.
Samskipti okkar við afa og
ömmu voru óvenjumikil og náin
því við urðum þeirra gæfu aðnjót-
andi að búa svo til í næsta húsi
stærsta hluta ævinnar. Það má
eiginlega segja að við komum við
í Árlandinu daglega og oft með
vini okkar sem kunnu vel að meta
sælgætið sem þau áttu alltaf til.
Nú kveðjum við þig, elsku afi,
og þökkum þér fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir okkur.
Þín barnabörn,
Ólafur Jónasson
og Finnur Jónasson.
Ólafur Bragi
Jónasson