Morgunblaðið - 16.07.2016, Blaðsíða 24

24 UMRÆÐAN Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. JÚLÍ 2016
✝ Jóhannes Hilm-ar fæddist í
Keflavík 7. apríl
1982. Hann lést af
slysförum 7. júlí
2016.
Foreldrar hans
eru Jóhannes K.
Jóhannesson, f. 26.
ágúst 1961, og Þór-
ey Ása Hilmars-
dóttir, f. 2. janúar
1964. Systkini Jó-
hannesar eru: 1) Guðrún
Inga, f. 27. ágúst 1987, sam-
býlismaður hennar er Arn-
oddur Þór Jónsson, f. 10. júní
1983. Börn þeirra eru Elísa-
bet, f. 12. febrúar 2009, og
Emilía Þórey, f. 5. júní 2014.
2) Katrín Ósk, f. 4. janúar
1992. Foreldrar Þóreyjar eru
Hilmar Harðarson, f. 15. apríl
1938, og Guðrún Gunnars-
dóttir, f. 15. janúar 1935. For-
eldrar Jóhannesar K. eru Jó-
hannes K. Stefánsson, f. 9.
október 1935, d. 11. febrúar
júlí 2007. 3) Ólafur Gísli, f.
24. maí 2011. Jóhannes Hilm-
ar, eða Jói eins og hann var
venjulega kallaður eða Jói Jó
af sínum nánustu, ólst upp í
Keflavík og gekk þar í grunn-
skóla. Að grunnskóla loknum
hóf hann störf hjá Malbik-
unarstöð Suðurnesja og starf-
aði þar til ársins 2009. Á ár-
unum 2009-2014 starfaði hann
sem bílstjóri hjá Ferðaþjón-
ustu Reykjaness. Frá árinu
2014 til dánardags starfaði
hann hjá Steypustöðinni sem
stöðvarstjóri í Hafnarfirði.
Átján ára tók hann vinnuvéla-
réttindin og árið 2003 tók
hann meirapróf. Frá barns-
aldri fór hann árlega í sveit-
ina að Bassastöðum í Stein-
grímsfirði þar sem hann
dvaldist með fjölskyldunni
þar og hjálpaði til með bú-
skap. Þá tók hann einnig þátt
í réttum. Jói og Jóna Rut
eignuðust sína fyrstu íbúð í
Njarðvík árið 2003. Síðar
byggði Jói stórt og myndar-
legt hús að Sóltúni 2 í Garð-
inum með hjálp föður síns og
tengdaföður.
Jóhannes verður jarðsung-
inn frá Ytri-Njarðvíkurkirkju í
dag, 16. júlí 2016, klukkan 13.
2002, og Guðrún
J. Jóhannsdóttir,
f. 6. nóvember
1940. Jóhannes
Hilmar kynntist
ástinni sinni
Jónu Rut Gísla-
dóttir árið 2001.
Foreldrar henn-
ar eru Gísli
Kjartansson, f.
21, nóvember
1960, og Guð-
björg K. Jónatansdóttir, f. 21.
desember 1962. Foreldrar
Gísla eru Marta G. Halldórs-
dóttir, f. 12. febrúar 1923, d.
31. mars 2001, og Kjartan Ás-
geirsson, f. 8. júní 1922, d. 15.
október 1998. Foreldrar Guð-
bjargar eru Sólveig Þórðar-
dóttir, f. 1. október 1940, og
Jónatan B. Einarsson, f. 30.
júlí 1940, d. 18. nóvember
1991. Jóhannes og Jóna Rut
eignuðust þrjú börn: 1) Sól-
veig Amelía, f. 3. janúar 2005.
2) Jóhannes Kristinn, f. 26.
Afadrengur – frumburður
kornungra foreldra, fyrsta afa-
barnið – sólskinsbarn.
Faðmur heillar fjölskyldu tók
brosandi á móti honum og hann
skynjaði fljótt að það er sólskin í
brosi og óþarfi að dvelja í
dimmu þegar hægt er að sjá
bjartari hliðar – að jákvæð orka
er sterkari.
Þegar stór og samheldin fjöl-
skylda með skýra lífsskoðun læt-
ur sér annt um lítinn dreng,
rammar það líf hans og mótar.
Afi fylgdist með hvernig barns-
hugurinn vann úr umhverfinu,
hvernig glaðlyndið, jákvæðnin
og umburðarlyndið varð ávallt
ofar öðrum viðbrögðum – og
þótti drengurinn afabetrungur –
en einnig hvernig ríkur hvati til
að standa sig í skyldum og til-
veru óx í glaðsinna kollinum –
ekki láta sitt eftir liggja, hafa
sitt á hreinu. Undanbrögð og
hroki víðs fjarri. Ganga hreint
og vel að verki.
Viljirðu gleðjast, eignast,
njóta – skal fyrst vinna fyrir því.
Afi þóttist greina ættarmótið í
ástríðufullri ákefðinni við að ná
markmiði – og síðan í ánægjunni
þegar því var náð og afraksturs
notið.
Amma Inga hefði oft brosað
breitt.
Strax eftir skóla var Jóhannes
Hilmar farinn að vinna að mark-
miðum, ekki eftir neinu að bíða.
Það kom engum á óvart að korn-
ungur fyndi hann ástina sína –
Jónu Rut – og hún hann. Eftir
það var ekki tvínónað við neitt.
Ekkert virtist of þungt fyrir
þessar ungu herðar. Eftirtekt-
arverð samstaða, atorka, reglu-
semi og lífsgleði fleytti litlu fjöl-
skyldunni áfram. Á örfáum
árum voru börnin orðin þrjú,
Jóna Rut langt komin með
hjúkrunarnám og myndarlegt
einbýlishús reist í Garðinum –
hamingjuhöll við sjávarsíðuna
með víðáttu náttúrunnar allt um
kring. Kappsemin við uppbygg-
ingu heimilis markaði lífið –
samt alltaf hægt að aðstoða
aðra, alltaf hægt að bæta á sig
verki – stundum kannski um of.
Marga nóttina var gengið ör-
þreyttur til hvílu en vaknað með
bros á vör að morgni – lífið var
framundan.
Morgunninn var undurfagur í
Garði sjöunda júlí síðastliðinn og
tekinn snemma. Það var ábyrgð-
arfullur en bjartsýnn ungur fjöl-
skyldufaðir sem lagði af stað að
heiman til síðasta vinnudags fyr-
ir langþráð sumarfrí með fjöl-
skyldunni. Sólin brosti glatt og
engan grunaði að hamingjunni
yrði svipt í burtu á einu and-
artaki.
Jóhannes Hilmar var vökull
og varkár í vinnu jafnt sem leik.
Honum var treyst og verkefnin
urðu mörg. Unga fjölskyldan
hans var samt langstærsta og
hjartfólgnasta verkefnið. Það er
helsárt að hugsa til þess hve
skamman tíma þau fengu að
njóta saman, hve missir fjöl-
skyldunnar er mikill.
Helsárt fyrir okkur öll.
Afadrengur býr innra með
mér allt til enda – kemur til mín
í huganum – við eigum þær
stundir einir. Ég mun ævinlega
sjá brosið hans, finna glettna
hlýjuna og væntumþykjuna. Við
þurfum engin orð. Ég reyni bara
að brosa á móti.
Afi Hilmar.
Þess var ekki að vænta að ég
skyldi sitja hér og senda hinstu
kveðju á litla frænda minn, góð-
an vin og á smá mömmupart í
honum. Jóhannes Hilmar, Jóijói
eins og hann var kallaður frá
ungum aldri, gladdi alla þegar
hann kom í heiminn rétt eftir
fermingu mína. Fékk ég það
góða hlutverk að vera hans
besta frænka, fannst hann ekk-
ert spes fyrst, en var unglingur,
við tók svo það hlutverk að geta
ekki verið án hans. Við eyddum
miklum tíma saman, fór yfirleitt
beint heim til systur úr skóla,
þar sem ég var heimalningur hjá
Jóa og Þóreyju systur, þá var ég
ein af þeim. Foreldrar Jóajóa
voru ung og áttu góða vini og
þeim leið vel hjá þeim þar sem
voru spilakvöld. Ég man að þá
bjó ég nánast hjá þeim og svo
keyrði Jói pabbi mig heim.
Árin liðu og Jóijói byrjaði
fljótt að taka ábyrgð á lífinu og
vinna fyrir sér og sínum áhuga-
málum, hann kynnist ástinni í
lífi sínu 2001, sama ár og ég gifti
mig. Jói setti allt í botn, bílinn
skreyttur og auðvitað keyrði
hann með mig í hjónaband.
Hann og Jóna Rut eignast
fyrsta og annað barn á undan
mér, úff, það var erfitt og mikil
örvænting, en Jóijói með sína
rólegu, fallegu rödd segir „þetta
kemur, elsku þú“ og bauð faðm-
inn sem var eins og að leggjast í
dún. Með brosi er ljúft að segja
að þriðja barnið þeirra og mitt
barn eru fædd með þriggja mán-
aða millibili.
Jóijói var vinur, hann talaði
fallega um alla, hef aldrei heyrt
hann tala nema gott, engin öf-
und eða iðrun, um aðra alltaf
sagt „við vinnum úr þessu“.
Hörkuduglegur drengur, fjöl-
skyldan efst í huga og gerði allt
fyrir hana. Og það sem hann
elskaði Jónu sína, allt var gert
til að byggja betri heim og gera
eitthvað með fjölskyldunni sinni.
Hann vann hörðum höndum til
að halda öllu, þegar illa gekk
vann hann bara meira og hark-
aði sem bílstjóri um helgar, sein-
ast var allt lagt í að senda eldri
börnin í sumarbúðir. Sumarfríið
langþráða var í höfn þennan
dag, 7. júlí, hann lagði af stað í
vinnuna, eflaust með bros á vör,
en sumarfríið verður langt að
þessu sinni.
Elsku Jóna Rut og börn, Þór-
ey, Jói, Kata, Guðrún og Gummi,
orð fá ekki lýst hvað ég sakna
hans mikið og er þakklát fyrir
að hafa kynnst þessum eðal-
manni. Með kveðju og þökk fyrir
allt.
Þegar raunir þjaka mig
þróttur andans dvínar
þegar ég á aðeins þig
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni
láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Gísli á Uppsölum)
Með kveðju,
Gunnhildur, Ahmed
og Jasmín Ósk.
Elsku Jói, hér sitjum við
þrjár og hugsum til baka og trú-
um því ekki að við séum að
skrifa minningargrein um Jóa
litla.
Sú mynd sem kemur fyrst
upp í hugann er lítill dökkhærð-
ur strákur með sólskinsbros og
smitandi hlátur .
Sumarið byrjaði ekki af fullri
alvöru fyrr en þú mættir á svæð-
ið og best fannst okkur ef við
vissum að þú værir að koma með
afa þínum, honum Jóa, því þá
varstu mættur um 10 að morgni
og enginn þurfti að bíða.
Þú varst alltaf einn af okkur
systkinunum og brölluðum við
margt saman, bæði hluti sem
mátti gera og svo var skemmti-
legt að gera það sem ekki mátti.
Fyrstu sumurin þín hjá okkur
í sveitinni varst þú svo lítill og
við nýttum okkur það til fulln-
ustu og varðst þú oft undir í at-
ganginum. En svo varð breyting
á því fermingarsumarið þitt þá
komst þú höfðinu hærri en við
systur og ákváðum við þá að
gáfulegra væri nú að hætta að
pína þig.
Þú komst alltaf Jói, þó að
stoppið væri ekki alltaf langt þá
reyndir þú að koma í heyskap þó
að frjókornaofnæmið væri að
plaga þig. Leitum slepptir þú
helst ekki og þá komu Jóna og
öll börnin yfirleitt með.
Þú varst ótrúlegur á haustin.
Þú fórst á „dalinn“ eins og
margir aðrir, dróst okkar kindur
í Bassastaðadilkinn, keyrðir svo
féð heim fyrir mömmu og pabba
og varst svo galvaskur að vigta
með okkur, þetta fannst þér
gaman. Þetta sýnir okkur hvað
þér þótti vænt um mömmu,
pabba og sveitina.
Okkur þykir vænt um hvað þú
passaðir upp á það að börnin þín
fengju að kynnast sveitinni og
fólkinu þínu þar, nú tökum við
við því verkefni .
Þórdís Hlín Ingimundardótt-
ir, sem var mikið á Bassastöðum
á sama tíma og Jói, biður fyrir
innilegar samúðarkveðjur til
þeirra sem eiga um sárt að
binda á þessum erfiðu tímum.
Elsku Jói, við munum sakna
þín en á móti gleðjumst við yfir
öllum góðu minningunum sem
við eigum með þér.
Elsku Jóna, Sólveg Amelía,
Jóhannes Kristinn, Ólafur Gísli,
Jói, Þórey, Guðrún Inga og
Katrín, Við sendum ykkur og
öðrum aðstandendum, okkar
dýpstu samúðarkveðjur á þess-
um erfiðu tímum, megi góðir
vættir vaka yfir ykkur öllum.
Ragnheiður, Jóhanna og
Aðalbjörg, Bassastöðum.
Sérhver draumur lifir aðeins eina nótt
sérhver alda rís en hnígur jafnan
skjótt
hverju orði fylgir þögn
og þögnin hverfur alltof fljótt.
En þó að augnablikið aldrei fylli stund
skaltu eiga við það mikilvægan fund
því að tár sem þerrað burt
aldrei nær að græða grund.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
(Bragi Valdimar Skúlason)
Fréttin af andláti Jóa minnir
okkur á að enginn gengur að
morgundeginum vísum. Minnir
okkur á hvað lífið er hverfult.
Eftir undangengna bjartsýnis-
og gleðidaga hjá íslensku þjóð-
inni er sumarið komið, fallegur
sólríkur júlídagur framundan, en
skyndilega dregur ský fyrir sólu.
Hann Jói kemur ekki aftur heim
til Jónu Rutar og barnanna.
Verður ekki væntanlegur til
okkar að sækja, á leiðinni til að
hjálpa, eða mættur með bros á
vör tilbúinn að gefa af sér.
Jói var hvers manns hugljúfi.
Jákvæðni, einlægni, brosmildi
og hjálpsemi, eru orð sem koma
í hugann. Hann var umhyggju-
samur faðir sem aldrei sat auð-
um höndum og vann langan
vinnudag til að skapa með Jónu
Rut sinni fallegt heimili þeirra
og barnanna.
Þær jákvæðu og góðu minn-
ingar sem Jói skilur eftir í hug-
um okkar eru huggun harmi
gegn. Minningin um góðan
dreng lifir og verður börnum
hans góður vegvísir í lífinu. Við
erum þakklát fyrir alltof stuttan
en dýrmætan vinskap.
Elsku Jóna Rut, Sólveig
Amelía, Jóhannes Kristinn og
Ólafur Gísli, sorg ykkar og sökn-
uður er mikill. Megi góður Guð
styrkja ykkur og vernda um
ókomna tíð.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Þórlaug, Sigurgestur og
Sigrún Birta.
Það var erfið stund að vakna
7. júlí við þá tilkynningu að hann
Jói hennar Jónu Rutar hefði lát-
ist í bílslysi þann morgun. Jói,
eins og hann var alltaf kallaður,
er búinn að vera hluti af fjöl-
skyldunni í svo mörg ár og eru
mikil samskipti þar sem bæði
við og þau vorum dugleg að
halda upp á afmælin í fjölskyld-
unni og því var oft verið að hitt-
ast. Einnig var ég svo heppin að
fá að vera með Jónu og Jóa á
tveimur af stærstu stundum lífs
þeirra, þegar drengirnir þeirra
Jóhannes Hilmar
Jóhannesson
Í vikunni
sagði Morg-
unblaðið fréttir
af því að rekstur
veitingastaðar
væri kominn á
heljarþröm
vegna fram-
kvæmda á
Hverfisgötu.
Uppbygging og
endurbætur eru nauðsynlegar í
borg sem er stöðugt í þróun.
Því er þó ekki að neita að fréttir
af því að íbúar og fyrirtæki séu
ósátt vegna framkvæmda á
vegum borgarinnar hafa verið
helst til algengar undanfarin
ár. Það er spurning hverju það
sætir.
Svo allrar sanngirni sé gætt,
má eflaust skrifa eitthvað af
slíkum fréttum á þann mann-
lega eiginleika að finnast frekar
pirrandi þegar nærumhverfi
manns tekur breytingum með
tilheyrandi ónæði og umstangi.
Engu að síður virðist orðið ljóst
að borgaryfirvöld hafi ekki sett
í forgang að gæta þess að nauð-
synlegar framkvæmdir valdi
lágmarksónæði og -tjóni. Það
er áhyggjuefni.
Virðing fari efst á blaðið
Til að borgarumhverfi þróist
farsællega verður að vinna
breytingar í góðri sátt við þá
sem þar búa og starfa. Dæmið
af Hverfisgötu sýnir hins vegar
að það gleymdist að setja virð-
ingu gagnvart hagsmuna-
aðilum efst á minnisblaðið. Litl-
ir hlutir fóru forgörðum;
tryggja frá upphafi gott að-
gengi með göngubrúm, gefa
tímabundið leyfi til að leggja
þar sem hentar í nágrenninu
fyrst bílastæði staðarins voru á
framkvæmdasvæðinu, og að
ekki væri verið að þurrsaga
steypu við innganginn á mat-
sölustað.
Kannski stendur hnífurinn
þar í kúnni að þetta eru einföld
atriði, en virðast ekki nógu sjálf-
sögð til að þeim sé sinnt. Það er
allsendis óviðunandi, en því mið-
ur í takt við ýmislegt annað sem
hefur átt sér stað í miðborginni.
Það væri of djúpt í árinni tekið
að segja að borgaryfirvöld séu
með öllu skeytingarlaus gagn-
vart hagsmunum fyrirtækja í
miðbænum en þau hafa misst af
mikilvægum tækifærum til að
hafa bæði rekstraraðila og íbúa
með sér í liði í því sem á sér stað
í borginni, sem er lykilatriði ef
borgarumhverfið á að blómstra.
Þótt þétting byggðar sé til
dæmis skynsamleg og eðlileg
verður að framkvæma hana af
varkárni og tillitssemi. Sjálf-
stæðismenn hafa allt frá sam-
þykkt nýs aðalskipulags haldið
því á lofti að þéttingin mætti
ekki ganga of nærri fólki og
innviðir hverfanna yrðu að þola
hana. Í því ljósi höfum við lagt
fram fjölda tillagna og fyrir-
spurna.
Undirrituð og Júlíus Vífill
Ingvarsson, fyrrverandi borg-
arfulltrúi, lögðu til að mynda
fram tillögu í um-
hverfis- og skipu-
lagsráði í febrúar
um að gerð yrði
greinargerð um
þær reglur sem
gilda um fram-
kvæmdir í mið-
borgum Evrópu.
Einkanlega
skyldi athyglinni
beint að þeim
borgum þar sem
uppbygging í
gömlum sögu-
legum miðborgum hefur verið
mikil á undanförnum árum og
jafnframt yrði gerð samantekt
á þeirri tæknilegu þróun sem
orðið hefur á tækjum sem not-
uð eru við jarðvinnu við þær
aðstæður. Þessar upplýsingar
yrðu svo notaðar til að fara yfir
og endurskoða reglur sem
gilda um framkvæmdir í eldri
íbúðahverfum og svæðið innan
Hringbrautar og Snorrabraut-
ar þar sem ýmislegt benti til
þess að þær væru nú of rúmar.
Neikvætt svar eftir
fjóra mánuði
Umsögn umhverfis- og
skipulagssviðs borgarinnar um
tillöguna skilaði sér í lok júní.
Þar sagði einfaldlega að til-
lagan fæli í sér of umfangs-
mikla rannsóknarvinnu og var
hafnað. Við borgarfulltrúar
Sjálfstæðisflokksins vorum svo
nánast snupruð fyrir að hafa
ekki tiltekið nákvæmlega frá
hvaða borgum væri óskað upp-
lýsinga. Í svarinu segir að það
verði að „gera þá kröfu að til-
lögur sem lagðar eru fram
samkvæmt sveitarstjórn-
arlögum séu nægilega afmark-
aðar og skýrar svo hægt sé
með góðu móti að bregðast við
þeim“.
Svarið og skammartónninn í
svarinu kom á óvart þar sem
undirrituð hafði talið að hugs-
unin á bak við tillögu okkar
sjálfstæðismanna væri nokkuð
skýr; að fá upplýsingar um
verklag við uppbyggingu í
grónu umhverfi í miðborgum
sem við getum borið okkur
saman við og breytt til batn-
aðar ef ástæða er til að læra af
reynslu þeirra. Það væri svo
fagaðilanna að meta og útfæra
hvaða borgir og hvaða að-
stæður yrðu skoðaðar í því
ljósi. En svarið sem barst eftir
fjóra mánuði með einfaldri
neitun, því verkefnið væri
óskiljanlegt, minnir því miður á
vinsælan frasa úr sjónvarps-
þáttunum Little Britain þar
sem einkar afundin afgreiðslu-
stúlka vildi aldrei verða við
neinum beiðnum með hinni ein-
földu afsökun „Computer says
no“. Háðið gekk augljóslega út
á það hvernig kerfið skýlir sér
iðulega á bak við það að út frá
einhverjum óskilgreindum
óviðráðanlegum ástæðum bjóði
kerfið ekki upp á að leyst sé úr
málum.
En kerfið getur gert fullt. Ef
það vill. Og það er skylda þess
– og þeirra sem hafa verið
kosnir til að stýra því – að vilja
það. Því að eins og litla dæmið
á Hverfisgötu sýnir eru það
ekki endilega stóru, illviðráð-
anlegu atriðin sem valda því að
framkvæmdir í nærumhverfi
okkar fara yfir þolmörkin. Það
eru þvert á móti oft litlu atrið-
in, sem felast einfaldlega í að
búa til og fara eftir reglum sem
tryggja aðkomu og virðingu
fyrir hagsmunum allra en ekki
bara þeirra sem halda um bor-
inn, sem valda því að þróun
borgar gengur fyrir sig í nauð-
synlegri sanngirni og sátt.
Segir kerfið
nei eða já?
Eftir Hildi
Sverrisdóttur
Hildur Sverrisdóttir
» Svarið sem
barst eftir fjóra
mánuði með ein-
faldri neitun, því
verkefnið væri
óskiljanlegt, minnir
því miður á vinsæl-
an frasa úr sjón-
varpsþáttunum
Little Britain.
Höfundur er borgarfulltrúi
Sjálfstæðisflokksins.