Morgunblaðið - 12.09.2016, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 12. SEPTEMBER 2016
✝ Þórir PálssonRoff fæddist í
Reykjavík 15. mars
1940. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 3. sept-
ember 2016.
Þórir var sonur
Steinunnar Sig-
hvatsdóttur, f.
11.12. 1916, d.
2001, og Páls Jak-
obs Daníelssonar, f.
16.11. 1915, d. 2000, bæði fædd í
Reykjavík . Hann var ættleiddur
af manni Steinunnar, Stanley
Roff, f. 19.12. 1921, d. 1969 í
Brooklyn, New York.
Þórir ólst upp til 9 ára aldurs
á heimili ömmu sinnar, Þóru
Sveinbjarnardóttur, á Berg-
staðastræti 43, Reykjavík, en þá
flutti hann til Brooklyn, NY,
Henry, f. 4.6. 1952, Allan Wayne,
f. 23.5. 1958, og Kristín Ester, f.
23.11. 1959. Samfeðra með
seinni konu Páls, Þorbjörgu
Jakobsdóttur, f. 15.2. 1931, d.
1995, Daníel Jakob, f. 3.5. 1953,
og tvíburarnir Ólöf Gerður og
Unnur Björg, f. 2.10. 1954.
Þórir giftist eftirlifandi konu
sinni, Ásthildi Brynjólfsdóttur,
f. 13.8. 1944, 17. júlí 1965. For-
eldrar hennar voru Ásta Beck
Þorvarðsson, f. 14.9. 1913, d.
2011, og Brynjólfur Þorvarð-
arson, f. 6.5. 1902, d. 1974. Þau
eignuðust tvær dætur. a) Stein-
unni Ástu, f. 17.11. 1965, maður
hennar er Daníel B. Nater og á
hún tvö börn, Ragnheiði Mekk-
ín, f. 1993, og Jacob Thor, f.
2002. b) Maríu Alva, f. 24.9.
1968, og á hún tvö börn, Valent-
ínu, f. 1997, og Óðin Flóka, f.
2006.
Útför Þóris fer fram frá
Digraneskirkju í dag , 12. sept-
ember 2016, kl. 11.
með móður sinni og
stjúpa og var þar til
13 ára aldurs. Eftir
gagnfræðaskóla
vann Þórir við ýmis
störf, en aðallega
sem trommari með
danshljómsveitum.
20 ára fór hann aft-
ur til Bandaríkj-
anna og gekk í sjó-
herinn og var í
honum í fjögur ár.
Eftir stutta dvöl á Íslandi flutti
hann til Kaliforníu þar sem hann
bjó í 40 ár og vann við tekníska
sölumennsku þar til hann fluttist
alfarið heim til Íslands 2006.
Síðustu árin vann Þórir í hluta-
starfi hjá IBH.
Systkini Þóris sammæðra eru
Arnold Jeffry, f. 10.5. 1949, Una
Steffany, f. 8.10. 1950, Brian
Ég get varla sagt að ég hafi
kynnst Þóri mági mínum að ráði
fyrr en þau Ásthildur komu alkom-
in heim eftir 40 ár í Kaliforníu.
Kynnin voru í stuttum heimsókn-
um og ekki síst þegar við hjónin
heimsóttum þau um jól og áramót í
Cupertino. Það er annað að ganga
inn á heimili fólks og þá fann mað-
ur hlýju Þóris og umhyggju fyrir
börnum og barnabörnum.
Svo fluttu þau heim fyrir 10 ár-
um og þá sá maður þúsundþjala-
smiðinn við smíðar og lagnir við
endurgerð Freyjugötu 45. Og svo
lá fyrir að flytjast í lokaheimilið
þegar reiðarslagið reið yfir;
heilablóðfall með lömun að hluta.
Við tók dvöl á Grensási, sem Þór-
ir gat ekki dásamað nóg. Nú
sneri þúsundþjalasmiðurinn sér
að eigin líkama af sömu atorku og
nákvæmni og smíðunum áður. Í
stað teikninga kom æfingaplan
enda náði hann miklum árangri
og varð að mestu sjálfbjarga. Það
var svo gaman þegar við hittumst
síðast, á afmæli Ásthildar, að
heyra hann segja frá siglingunni í
sumar frá Florida til Reykjavík-
ur. Bæði var hann athugull og
kunni að segja frá.
Með Þóri Roff er genginn góð-
ur eiginmaður og ástríkur faðir
og afi. Okkur tengdafólkinu var
hann hlýr og hjálplegur, ekki síst
Ástu tengdamóður sinni.
Þegar Þórir er kvaddur koma
mér í hug orð sem notuð voru í
eins konar meðmælabréf ferða-
langs í framandi landi: Trúðu
engu illu um þennan mann.
Ríkharð Brynjólfsson.
Hann Þórir frændi minn er dá-
inn. Ég hef þekkt hann alla ævi,
litið upp til hans, verið ofboðslega
stolt af honum og oft hissa á hon-
um.
Lífsferillinn skiptist í kafla og
einn kaflinn kallast bernska. Í
minni bernsku var Þórir aðalper-
sóna; hann var uppáhaldið henn-
ar ömmu Þóru en það var í góðu
lagi því mér fannst hann eiga það
fyllilega skilið. Seinna flutti hann
til Ameríku. Það var ekki margt
sem gat toppað það. Við fengum
fréttir af fjölskyldunni í Brooklyn
með bróður mínum, Unnari, sem
sigldi þangað. Mamma hans var
systir mömmu minnar, hún
Steina frænka, sem var uppá-
haldsfrænka eins og Þórir var
uppáhaldsfrændi. Seinna kom
Þórir heim með fjölskyldu sinni
og talaði íslensku með hreim.
Mér fannst það hrikalega smart.
Hann gerðist hljómsveitargæi og
ekki var það verra. Alltaf flottur.
Seinna þurfti hann að gegna her-
þjónustu og það gerði hann líka
með stæl. Hann var í ameríska
flotanum en átti líka íslenskt
vegabréf og þegar hann var í
landi gat hann ferðast um sem Ís-
lendingur. Alltaf klár. Hann gift-
ist Ásthildi sinni árið 1965 og ári
seinna fluttu þau til Kaliforníu og
bjuggu í Cupertino, sem er út-
hverfi San Jose. Þangað var gott
að koma en það mátti ekki fyrir
nokkurn mun missa niður steina
úr ávöxtum því þar óx allt. Þóri
fannst það ekkert sérlega spenn-
andi og verst þótti honum að
þurfa að slá grasið um jólin. Ég
minnist eins samtals við hann í
marsmánuði fyrir mörgum árum
þar sem ég lýsti fyrir honum al-
veg viðbjóðslegu veðri í Reykja-
vík; það var skafrenningur, ískalt
og ekki hundi út sigandi. Hann
bað mig í guðanna bænum að
hætta – hann fékk svo mikla
heimþrá þegar hann heyrði
þetta.
En „römm er sú taug, er rekka
dregur föðurtúna til“ – eins og
segir í fornu kvæði – því eftir 40
ára búsetu í Kaliforníu sneru þau
Þórir og Ásthildur aftur heim.
Þau settust að í 101 Reykjavík,
nærri bernskuslóðum þeirra
beggja, og keyptu sér íbúð á
Freyjugötu 45. Flestir hefðu
haldið að nú ætti að setjast í helg-
an stein en sú varð aldeilis ekki
raunin. Stórhugurinn leyndi sér
ekki – fljótlega var búið að lyfta
þakinu á húsinu, setja á það svalir
og breyta á ýmsan hátt og allt til
að gera það sem glæsilegast. Það
var líka gott að koma til þeirra
Ásthildar og Þóris. Þau höfðu
alltaf opið hús á Þorláksmessu og
var dásamlegt að koma þangað
inn úr kuldanum, þiggja jóla-
glögg eða heitt súkkulaði og ann-
að góðgæti. Höfðingjar heim að
sækja, bæði tvö.
Þessi minningabrot sækja að
við fráfall kærs frænda en ekki
má gleyma að minnast á það sem
hjarta hans stóð næst, en það er
eiginkonan, dæturnar og barna-
börnin. Þeirra er missirinn sár-
astur og votta ég og fjölskylda
mín þeim okkar dýpstu samúð.
Systkinin í Bandaríkjunum sjá
eftir stóra bróður sem þau gátu
öll treyst á og sakna nú og trega.
Ég bið Guð að geyma þau, vernda
og styrkja.
Stefanía Magnúsdóttir
(Níní frænka).
Það var árið 2003 sem ég
ákvað að bregða mér á vit æv-
intýranna og dvelja sem au pair
hjá Addy og Dan. Þrátt fyrir að
talað sé um að verða hluti af fjöl-
skyldu í slíkri dvöl þá er það ekki
sjálfgefið. Ég bjó hjá Ásthildi og
Þóri og það varð ekki aftur snúið.
Addy og Dan ásamt Ásthildi og
Þóri lögðu ríka áherslu á að ég
væri hluti af fjölskyldunni og það
var góð tilfinning.
Við Þórir mynduðum einstaka
vináttu. Það er erfitt að útskýra
það því að jú, hann var eins og
aukapabbi minn, en umfram allt
var hann vinur minn.
Ég á margar minningar frá
árinu mínu í Kaliforníu en það
var eitt sem var þó í dálitlu uppá-
haldi hjá okkur. Það var nefni-
lega þannig að ef Ásthildur var
ekki heima þá vorum við lítið að
hafa fyrir því að elda okkur mat
og þá stakk Þórir yfirleitt upp á
að bjóða mér út að borða. Oftar
en ekki fórum við á uppáhalds-
staðinn okkar sem var Pho Hoa
og tókum matinn yfirleitt með
okkur heim þar sem Þórir kenndi
mér hvernig ætti að borða þessa
dásamlega núðlusúpu.
Hann var svo hreinn og beinn
þessi maður, einlægur með frá-
bæran húmor og svo var hann
glæsilegur á velli. Allt til enda.
Hann kenndi mér líka að þrífa
bílinn sem ég hafði til umráða
enda snyrtipinni fram í fingur-
góma. Hann sagði mér margar
sögur og alltaf var ég jafn upp-
numin yfir því hversu góða ís-
lensku þau hjónin töluðu. Hann
hristi líka hausinn þegar ég, eftir
nokkra mánuði, fann ekki ís-
lenskt orð þegar ég ræddi við
hann og byrjaði að tala við hann á
ensku. Þá tók hann mig á teppið,
á sinn ofur fallega hátt.
Eftir dvölina heimsótti ég
Kaliforníu einu sinni áður en þau
hjónin fluttu aftur heim og mikið
var ég glöð að geta kíkt til þeirra
á Freyjugötuna. Í gegnum árin
hafa þau verið mér svo kær og
mætt í skírnir og afmælisveislur
hjá börnunum mínum sem eru
svo heppin að eiga auka-ömmu og
-afa í þeim.
Ég mun sakna vinar míns, en
veit að hann er kominn í sumar-
landið fagra.
Elsku Ásthildur, Addy, Dan,
Mekkin, Jacob, María, Valentína
og Óðinn, megið þið öðlast styrk
til að takast á við sorgina og
söknuðinn.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Aldís.
Þórir Pálsson Roff
✝ Edda Þor-steinsdóttir
fæddist í Rán-
argötu 1 á Ak-
ureyri 8. júní
1944. Hún lést 31.
ágúst 2016.
Edda var einka-
barn Heiðrúnar
Steingrímsdóttur,
f. 1924 á Akur-
eyri, d. 2008, og
Edvin Potter
Sterling. Uppeldisfaðir Eddu
er Þorsteinn Jónatansson, f.
1925, og gekk hann henni í
föðurstað.
Edda giftist Steini Þór
Karlssyni, f. 1939, eru þau
skilin. Börn Eddu og Steins
eru tvíburarnir Heiðdís, f.
1963, gift Almari Eiríkssyni, f.
1963, og eiga þau fjögur börn,
og Fanndís, f. 1963, gift Guð-
mundi Inga Ingasyni, f. 1956,
Edda starfaði lengst af á Sím-
anum á Akureyri áður en hún
fluttist búferlum til Reykjavík-
ur með fjölskyldu sinni árið
1968. Bjó fjölskyldan lengst af
í Reykjavík en seinni árin bjó
Edda í Kópavogi fyrir utan
síðustu tvö árin þegar hún
dvaldi langdvölum á Akureyri
hjá sambýlismanni sínum.
Edda starfaði lengst af sem
verslunarstjóri í snyrti-
vöruversluninni Glæsibæ,
kvenfataversluninni Lótus og
Iðunni. Jafnframt var hún
sölumaður hjá Rolf Johannsen
og co. og prentsmiðjunni
Odda. Tók hún virkan þátt í
félagsstörfum og var einn af
stofnendum deilda Málfreyja á
Akureyri þar sem hún vann til
verðlauna fyrir ræðumennsku.
Einnig starfaði hún með Kiw-
anis þar sem hún var mjög
virt og var einn af stofnendum
Hörpu, fyrstu kvennadeildar
félagsins á sínum tíma.
Útför Eddu fer fram frá Bú-
staðakirkju í Reykjavík í dag,
12. september 2016, kl. 13.
Jarðsett verður í Kópavogs-
kirkjugarði.
og eiga þau fjögur
börn. Þórdís, f.
1969, maki Brynj-
ar Guðmundsson,
f. 1968, d. 2013,
og eiga þau tvö
börn. Sambýlis-
maður Eddu til
dánardags var Jón
Dan Jóhannsson, f.
1943.
Edda var fædd
og uppalin í Rán-
argötu 1 á Akureyri. Dvaldi
hún í sveit á sumrin að Daða-
stöðum í Reykjadal. Gekk hún
í Barna- og gagnfræðaskóla
Akureyrar og útskrifaðist það-
an með gagnfræðapróf. Á
yngri árum æfði hún með
Skautafélagi Akureyrar og
Íþróttafélaginu Þór. Lærði
hún einnig að spila á píanó og
gítar og var tónlist alla tíð
mjög stór þáttur í hennar lífi.
Elsku Edda mín, nokkur fá-
tækleg orð til að þakka þér fyr-
ir tímann okkar saman, sem var
alltof stuttur, við áttum eftir að
gera svo margt. Þú komst eins
og engill inn í líf mitt þegar
þörfin var mest. Aldrei hefði
mér dottið í hug þegar við vor-
um að alast upp á eyrinni og
þekktumst alla skólagönguna,
að fallega ljóshærða stelpan úr
Ránargötunni yrði förunautur
minn seinna á lífsleiðinni. Það
er gott að minnast síðkvöldanna
okkar á Akureyri og í Ólafs-
firði, ferðanna okkar í sólina,
sem þú elskaðir, og margs
fleira. Þessi tími var mér dýr-
mætur, þú ert og verður í
hjarta mér.
Margt er það og margt er það
sem minningarnar vekur,
og þær eru það eina
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stefánsson.)
Þinn,
Jón Dan.
Elsku hjartans mamma.
Við hittumst fyrst á ljúfu
sumarkveldi er sólin og fuglarnir
sungu. Í faðm þinn tókstu okkur
og vissir alveg frá byrjun hvor
var hvor þó svo að margir gerðu
það ekki. Við vorum eins og tveir
vatnsdropar og fyrsta minningin
okkar var er við sátum í glugga-
kistunni á Bjarmastígnum,
horfðum út í rigninguna og
hlustuðum á þig syngja og svo
endurtókum við síðasta orðið
„Hún hét Abbalá“ og „Sestu
hérna hjá mér systir mín góð“.
Söngur var þér svo mikilvæg-
ur, já tónlist yfirhöfuð enda
söngstu mikið fyrir okkur og
spilaðir á gítarinn eða píanóið.
Þú kenndir okkur að spila „Allt í
grænum sjó“ og „Gamla Nóa“.
Höldum að hún Ágústa á hæð-
inni fyrir neðan hafi verið orðin
dálítið þreytt á að heyra glamrið
í okkur. En það gerði ekkert til,
við héldum bara áfram að syngja
og spila. Svo tókstu einn heilan
sunnudag í að kenna okkur að
tjútta og var Fats Domino settur
á og sama lagið spilað endalaust
þangað til við vorum búnar að ná
réttu sveiflunni. Við biðum eftir
þér með eftirvæntingu hjá afa og
ömmu fyrir norðan. Þú komst
blússandi með nýjustu tónlistina
og var svo farið á rúntinn inn
eftir Drottningarbrautinni með
allar rúður niðri í góða veðrinu.
Oftar en ekki hringdum við í
þig eða komum til þín þegar eitt-
hvað var um að vera í lífi okkar
enda varst þú límið sem hélt öllu
saman og driffjöðrin er eitthvað
lá við. Hvort sem það var að
sauma á okkur jólafötin eða
hjálpa nágrannakonunni með
árshátíðardressið. Varst þú allt-
af til í að aðstoða og ganga í mál-
in. Þegar við vorum lasnar þá
komstu heim og hjálpaðir til með
þinni mildi og hlýju.
Ég boða þér frelsi sem fær þína sál til
að svífa
og samviska þín verður hvít einsog
fegursta lín,
þú þarft ekki lengur upp veraldar
kletta að klífa
því kærleikurinn verður merkasta
ástundun þín.
Ég boða þér fögnuð sem von yfir
vandamál breiðir
og vísar að eilífu draumlausum svefni
á bug
og þú færð að rata með ástúð þær
indælu leiðir
sem aldrei þú þorðir að láta þér koma
í hug.
Ég boða þér fegurð sem opna mun
gáttirnar allar
er yndisleg birta svo mögnuð frá sál
þinni skín,
í draumi þú vakir, því þegar þú höfð-
inu hallar
þá heilsa þér englar – já þannig er
veröldin þín.
(Kristján Hreinsson)
Það er alveg óendanlega sárt
að geta ekki séð andlitið þitt og
heyrt röddina þína aftur. Geta
ekki komið í heimsókn og kallað
„halló mamma“, tekið utan um
þig og gefið þér knús. Það var
svo gott að hringja og segja
„mamma, nú ætlum við að koma
og kaupa eitthvað gott í matinn“.
Þú varst alltaf til í að prófa eitt-
hvað nýtt og gómsætt, fengum
við okkur rjómasúkkulaði á eftir.
Tíminn er svo dýrmætur er
hugsað er til baka um allt það
sem við áttum eftir að gera sam-
an. En ómetanlegt er að hafa þig
í hjartanu og geta alltaf hugsað
til þín og talað við þig í draum-
um okkar. Vita að þú heldur
ávallt í höndina á okkur alla ævi.
Takk, elsku mamma mín, fyr-
ir alla þína ást, hlýju og stuðn-
ing. Njóttu þín í Sumarlandinu,
elsku mamma, og dansaðu um í
bandaskóm við „Forever For-
ever“.
Heiðdís og Fanndís.
Lífshlaup tengdamóður minn-
ar, Eddu Þorsteinsdóttur, var
farsælt og gott. Enginn af okkur
bjóst við að líf hennar væri á
enda komið. Það þykir ekki hár
aldur í dag að vera 72 ára. Hún
hafði hálfum mánuði fyrr kennt
sér meins, var lögð inn á sjúkra-
hús en fékk að fara heim. Átti að
jafna sig og ekki búist við öðru
en að svo yrði. Annað kom þó í
ljós og öllum að óvörum.
Edda Þorsteinsdóttir var leið-
togi ættarinnar af Guðs náð og
ákveðin kona. Hún ólst upp á
Akureyri hjá foreldrum sínum
en móðir hennar, Heiðrún Stein-
grímsdóttir, var mikill dugnað-
arforkur og þrátt fyrir fötlun lík-
amlega vann hún mikið starf
fyrir Sjálfsbjörg og hlaut m.a.
riddarakrossinn fyrir þau störf.
Heiðrún lést fyrir nokkrum ár-
um, komin þá á níræðisaldur.
Þorsteinn gekk Eddu í föðurstað
er Edda var ung, hann lifir dótt-
ur sína. Þorsteinn er rólfær og
hress miðað við aldur en hann er
kominn yfir nírætt og býr á Ak-
ureyri.
Edda bjó síðustu árin í Voga-
tungu í Kópavogi þar sem hún
naut sín mjög vel. Gott var að
koma við hjá henni í kaffi og
spjalla. Edda kom með okkur í
Spánarferð 2013 þar sem hún
naut sín með okkur á ströndinni
og í gönguferðum.
Edda leit alltaf á sig sem Ak-
ureyring og hélt ávallt góðu
sambandi við vini sína þar og
einnig þá sem fluttir voru á höf-
uðborgarsvæðið. Edda var einn-
ig mikið á Akureyri vegna Þor-
steins föður síns. Hún kynntist
æskuvini sínum, Jóni Dan, sem
býr á Akureyri, og tókst með
þeim vinátta og væntumþykja.
Edda blómstraði og var mjög
hamingjusöm. Hún og Jón Dan
ferðuðust mikið saman, fóru til
útlanda og skemmtu sér saman.
Kominn var sá tími að Edda
hafði fundið lífsförunaut og ham-
ingja hennar brosti við henni og
allir sáu að hún hafði fundið ást-
ina.
Eiginkona mín, Fanndís Halla
Steinsdóttir, og tvíburasystir
hennar, Heiðdís Rúna, eru mjög
samrýndar og var náið samband
þeirra við móður sína. Edda
hafði mikinn metnað gagnvart
þeim og var þeim í gegnum tíð-
ina stoð og stytta. Um jól bauð
Edda til sín í mat en hún naut
þess að hafa hjá sér ættingja
sína, barnabörn og barnabarna-
börn sín.
Mjög erfitt er að sætta sig við
að líf hennar sé slokknað en
minningar um góðar stundir og
hana brosandi í gleði og ham-
ingju lifa áfram með okkur.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þinn tengdasonur,
Guðmundur Ingi Ingason.
Edda
Þorsteinsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Þórir Pálsson Roff bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
 Fleiri minningargreinar
um Eddu Þorsteins-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Faðir okkar, afi, langafi og langalangafi,
REYNIR ZOËGA
rennismiður,
Norðfirði,
lést 7. september.
Jarðarförin fer fram frá Norðfjarðarkirkju
föstudaginn 16. september klukkan 14.
.
Jóhann, Tómas, Ólöf, Steinunn Zoëga,
afabörn, langafabarn og langalangafabarn.