Dagblaðið Vísir - DV - 27.11.2015, Qupperneq 68

Helgarblað 27.–30. nóvember 201552 Sport
annan. Að koma mér aftur á ról; aftur
í hjólastólinn, aftur á hækjurnar, úr
gifsinu og svo aftur á fætur. Andlega
hliðin skipti líka miklu máli. Ég var
svo ung, bara 23 ára og mér var kippt
út úr öllu sem ég þekkti. En ég átti
mjög góða að,“ segir hún.
Endurhæfingin eftir bílslys­
ið reyndist afar lærdómsrík. Sólveig
segist hafa séð sjálfa sig í nýju ljósi,
bæði styrkleika sína og veikleika.
„Þetta gerir mann sterkari og breiðari,“
segir hún. Aðgerðirnar voru fjölmargar
á stuttum tíma, en um ári síðar var Sól­
veig aftur komin á fullt í fimleikunum
þó að hún ætti enn talsvert eftir varð­
andi endurhæfingu og aðgerðir til að
koma fætinum í betra form. Ljóst var
frá upphafi að hlutirnir hefðu að lík­
indum breytt öllu. Sólveig ætlaði samt
ekki að leyfa slysinu að stöðva sig.
„Ég var mjög einbeitt. Það býr
mikið keppnisskap innra með mér,
en þetta var vissulega áfall. Ég sé það
núna, þegar ég horfi til baka, að ég var
auðvitað afar ung að ganga í gegn­
um mjög erfiða hluti. Þetta var mik­
il reynsla og batt í raun enda á feril
minn sem fimleikakona,“ segir hún.
Valdi sjálf að hætta
Hún lagði bolinn þó ekki á hilluna
fyrr en fjórum árum seinna, en á sín­
um forsendum, þrátt fyrir allt. „Ég
er mjög stolt af því. Þegar ég kom til
baka, fyrst eftir slysið, þá þurfti ég
að finna leið til þess að koma mér
aftur af stað. En ég var trú sjálfri mér
og ég ætlaði að gera þetta á mínum
forsendum að hætta. Ég lét slysið ekki
stöðva mig og hafa áhrif á ákvarðan­
ir mínar. Ég meðtók þau tíðindi að
ég myndi eiga í vandræðum með að
hlaupa aftur, að ég mætti jafnvel ekki
æfa fimleika aftur, og ákvað að þetta
væru ákvarðanir sem ég þyrfti að taka
sjálf. Þetta batt í rauninni enda á fim­
leikaferilinn, að vissu leyti, en ég
reyndi að hafa áhrif á atburðarásina
og tók á endanum þessa ákvörðun
sjálf, um að hætta.“
Það var svo árið 2007 þegar hún
var að keppa á Evrópumeistaramóti
að hún áttaði sig á því að eitthvað
var öðruvísi en venjulega og hún var
ekki alveg eins og hún átti að sér að
vera. „Ég keppti á Evrópumóti ólétt.
Ég bara vissi það ekki,“ segir hún. „Ég
var mjög skrítin á þessu móti, skildi
ekkert í því hvers vegna ég var svona
kraftlaus og sá einkennilega,“ seg­
ir hún og við hlæjum dátt. „Þetta var
allt mjög skrítið.“ Þessi tíðindi urðu til
þess að hún ákvað að draga sig í hlé,
að minnsta kosti frá keppni. Reyndin
var sú að hún átti eftir að finna sér
aðra farvegi innan íþróttarinnar.
Aðspurð hvernig hún hafi það í
fætinum í dag, rúmum tíu árum eft­
ir slysið, segir hún: „Ég er svona ágæt.
Þetta er allt spurning um viðhorf.“
Stærsta greinin
Hún segist samt sem áður hafa viljað
getað æft svolítið lengur, en hún var 27
ára þegar hún hætti. Margt spilaði inn
í, bæði slysið og barneignir en einnig
aldurinn. „Það var svolítið þannig að
ég var orðin „gömul“,“ segir hún, en
bendir á að talsverðar breytingar hafi
orðið á greininni frá þessum tíma.
Nú er algengara að fimleikakonur fái
tækifæri til eldast í greininni og staðal­
myndin af ungri, lágvaxinni og léttri
fimleikastúlku eigi ekki lengur við rök
að styðjast. Þær koma í öllum stærð­
um og gerðum og því mikilvægt að
sterkar og ólíkar fyrirmyndir á öllum
aldri séu innan greinarinnar. „Þetta
snýst allt um að styrkja líkama sinn og
vera snjall,“ segir Sólveig.
„Fimleikar eru stærsta íþróttagrein­
in á Íslandi sem konur iðka. Við urð­
um stærri en fótboltinn fyrir nokkrum
árum. 25 prósent stúlkna átján ára og
yngri stunda fimleika. Við verðum að
hafa fyrirmyndirnar fyrir þennan hóp,“
segir hún og bendir á nærtækt dæmi,
en einn keppenda á Evrópumeistara­
móti fyrir nokkrum árum var til að
mynda 44 ára taugaskurðlæknir sem
keppti með danska kvennalandsliðinu
sem var burðarás í liðinu.
„Ég hef mikla ástríðu fyrir íþrótt­
unum og sérstaklega íþróttakonum.
Ég velti því þess vegna fyrir mér
hvaða skilaboð við erum að senda ís­
lenskum íþróttakonum. Kona hefur
fjórum sinnum orðið íþróttamaður
ársins frá því að við byrjuðum að velja
hann. Það var í fyrsta sinn árið 2014
sem kynjahlutföllin voru jöfn þegar
kom að tilnefningunum,“ segir hún.
„Konur eru ekki verri íþróttamenn
en karlar. Þær eru það ekki. En þegar
við skoðum þessar tölur, þá mætti
halda það. Þetta er umhverfið sem
við ölum stelpurnar okkar upp í. Karl­
menn eru líklegri til að fá verðlaun
sem þessi, þeir eru líklegri til að koma
fram í fjölmiðlum og líklegri til þess að
verða atvinnumenn. Þetta er ekki um­
hverfi sem er líklegt til að styðja við
íþróttakonur og styrkja þær. Við vilj­
um að krakkarnir okkar séu í íþrótt­
um og endist í þeim. Við vitum að
það er gott fyrir okkur, bæði andlega
og líkamlega. Það er svo heilbrigt. En
við virðumst hafa búið til þannig um­
hverfi að það er líklegra að strákarnir
geri það en stelpur,“ segir hún.
Mikil gróska
Það er þrátt fyrir þetta óhætt að segja
að íslenskir fimleikar séu í miklum
blóma. Alls eru 38 fimleikafélög á Ís­
landi og hjá flestum eru langir biðlist­
ar fyrir börn sem vilja æfa. „Það eru
biðlistar í öllum fimleikafélögum og
við erum stöðugt að byggja ný fim­
leikahús,“ segir hún og fórnar hönd­
um. „Húsin fyllast svo strax. Við
náum ekki að taka alla þessa krakka
inn og þjónusta þá,“ segir hún.
Það er mikilvægt að börn átti sig
á mikilvægi hreyfingar sem fyrst, en
það er einnig mikilvægt að ná til for­
eldra þeirra og að þeir geri sér grein
fyrir mikilvægi hreyfingar á öllum
æviskeiðum og hlutverki sínu við að
halda heilbrigðum lífsstíl að börnun­
um sínum.
„Ég á mér þann draum að fólk horfi
á fimleika sem íþrótt sem það getur
stundað alla tíð,“ segir Sólveig og vís­
ar til þess að fullorðinsfimleikar eru
orðnir að mjög vinsælli íþrótt. Íþrótta­
félög bjóða upp á æfingar fyrir eldra
fólk sem vill æfa fimleika, en aldurs­
hópurinn 30–50 ára hefur ekki skilað
sér í eins miklum mæli og hún hefði
viljað. „Við viljum brúa þetta bil,“ segir
hún og segir að á því geti verið margs
konar útfærsla. Ekki þurfi allir að æfa
fimleika eins og afreksfólk. „Það væri
til dæmis frábært að geta tengt heim­
ilin, að foreldrar og börn gætu farið
saman á æfingar,“ segir hún.
„Með því að stunda fimleika getur
þú verið í formi alla ævi,“ segir hún.
„Þetta eiga ekki bara að vera þessir
fáu sem geta keppt, heldur allir. Við
þurfum að efla eina fimleikagrein
hérna heima, sem er sýningafimleik­
ar, sem er ekki keppnisíþrótt eins og
hinar tvær greinarnar,“ segir hún.
Betri manneskjur
„Ég held að það skipti miklu máli að
við hlúum vel að þessu og tryggjum
að þau sem fara í gegnum þetta kerfi
okkar komi út sem betri manneskjur.
Að þau hafi fengið tækifærin og tólin
sem þau þurfa til að vera heilsteyptari
einstaklingar. Það var þannig í
mínu tilfelli,“ segir hún. En þegar
keppnisferlinum lýkur er einnig
mikilvægt að hafa áframhaldandi
hlutverk. „Við þurfum að halda fólki
inni í greininni, líka þegar veru þess
á gólfinu er lokið. Þetta er svo mikill
mannauður og saman getum við gert
svo ótrúlega margt.“
Hún þekkir þetta líka af eigin
reynslu, hvernig það er að vera hluti
af starfinu alla tíð. Sólveig starfar nú
sem framkvæmdastjóri Fimleika­
sambands Íslands og tók við starf­
inu í sumar. „Mér finnst ég hafa verið
svo lánsöm. Ég byrjaði í tækninefnd­
um og fékk tækifæri þar, ég var á tíma
dómari í bæði áhaldafimleikum og
hópfimleikum og er núna alþjóðleg­
ur dómari í hópfimleikum. Ég var líka
mjög ung þegar ég var komin í stjórn
Fimleikasambandsins,“ segir hún.
Hún tók að sér verkefni fyrir sam­
bandið, meðal annars landsliðsver­
kefni og tók svo árið 2013 við öllum
landsliðsmálunum hjá sambandinu
en sama ár var hún einnig kosin í
tækninefnd á vegum Evrópska fim­
leikasambandsins. „Ég upplifi þetta
sem gjöf, að fá að vinna við áhuga­
málið mitt, það eru mikil forréttindi,“
segir hún.
Stórt verkefni
Á undanförnum árum hefur Fim­
leikasambandið haldið fjögur stór­
mót hér á landi. Evrópumeistara­
mót í október í fyrra, Smáþjóðaleika,
Norðurlandameistaramót unglinga
og nú síðast Norðurlandameistara­
mót í nóvember. Sambandið hefur
sóst eftir að halda stórmót og keppti
til að mynda við Tékkland um að fá að
halda Evrópumeistaramótið 2014.
„Það var viðamikið verkefni en
líka svo skemmtilegt. Mig dreymdi
um þetta þegar ég var sjálf á gólfinu,
að fá að upplifa að halda svona mót
hér heima. Það myndast svo mikil
stemning í kringum allt og ég held
að tilfinningin sé alveg ótrúleg,“ segir
hún. „Svo rættist þessi draumur og ég
sat með gæsahúð og tárin í augunum
á meðan að íslensku stelpurnar voru
að keppa,“ segir hún.
„Andrúmsloftið þarna inni var al­
veg stórkostlegt. Ég var svo glöð að
þær fengju að upplifa þessa tilfinn­
ingu. Hugsa sér, það voru þúsund
ungar stúlkur að fylgjast með og stað­
setja sig í þessu, setja sér markmið
um að þær fengju einn daginn að vera
með á svona stundu. Algjör draumur.“
Ísland eftirsóknarvert
Ísland þykir eftirsóknarverður stað­
ur til að halda viðburði. Næsta stóra
verk efnið er Evrópufundur tækni­
nefnda sem haldinn verður hér
snemma á næsta ári. „Við finnum það
í alþjóðasamstarfinu að það er mikill
áhugi á Íslandi,“ segir hún. Það er mik­
il breyting frá því sem áður var þegar
mun stærri þjóðir fengu verk efni sem
þessi. Ísland er að verða stærra og
sýnilegra í fimleikaheiminum. Þetta
hefur einnig þau áhrif að fimleikar
verða sýnilegri hér á landi, árangur ís­
lensks fimleikafólks á undanförnum
árum hefur vakið mikla athygli og fyr­
ir vikið eykst iðkendafjöldinn. „Þetta
helst allt í hendur,“ segir Sólveig.
Fimleikasambandið er smátt í
sniðum, það er að segja, aðeins þrír
starfa fyrir það. Í hreyfingunni eru þó
þrettán þúsund manns. En þessi þrjú
eru líka samstillt. „Þó að Fimleika­
sambandið sé með litla skrifstofu, þá
gegnir það veigamiklu hlutverki í upp­
eldi ungs íþróttafólks. Fimleikar eru
frábær grunnur fyrir allar íþróttir og
á meðan við höldum áfram að styrkja
stoðir okkar leggjum við mikið til
íþróttasamfélagsins á Íslandi. Þegar
einhver bolti dettur, þá grípur ein­
hver annan hann. Við höfum líka frá­
bært fagfólk í nefndunum okkar og
mjög flotta sjálfboðaliða, sem hafa
unnið ötullega að framgangi fim­
leika í landinu,“ segir hún. Hún seg­
ir sambandið finna vel fyrir því að
fá minna fjármagn en til að mynda
boltasérsambönd. „Við þyrftum að
vera sýnilegri, við erum með það frá­
bært íþróttafólk að við eigum það al­
veg skilið,“ segir hún. Aðeins eru tæpar
tvær vikur síðan Stjarnan varð Norður­
landameistari í hópfimleikum. Að
auki eru miklar vonir bundnar við að
íslensk fimleika kona, Irena Sazonova,
komist á Ólympíuleikana í Ríó. Það
væri í fyrsta sinn sem íslensk fimleika­
kona kemst á leikana, en Rúnar Alex­
andersson hefur þrisvar sinnum keppt
fyrir Íslands hönd. Það kemur í ljós
hvort Irena kemst á leikana í apríl og
segist Sólveg leggja mikla áherslu á að
styðja hana með ráðum og dáð. „Hún
á það skilið.“ n
Stórkostlegt andrúmsloft Það var stór stund þegar Evrópumeistarmótið í fimleikum
var haldið á Íslandi. Sólveig hafði beðið eftir því um langa hríð.
Ólétt á
Evrópumóti
Sólveig lagði bolinn
á hilluna 2007, en
síðasta mótið hennar
var Evrópumeist-
aramót þar sem
hún keppti ólétt –
óafvitandi.
„Ég var mjög
einbeitt. Það
býr mikið keppnis­
skap innra með
mér, en þetta var
vissulega áfall