Læknablaðið - 01.09.2016, Qupperneq 35

LÆKNAblaðið 2016/102 403
U M F J Ö L L U N O G G R E I N A R
Jón Steinar: Þetta tengist önduninni
með einhverjum hætti. Þið þekkið að bæði
jóga og önnur íhugun byggist á öndun.
Þarna er það sama að verki. Samtímis er
þetta ákveðin „hreyfing“ og áreynsla,
mest í þindinni. Það er því eflaust hægt að
skýra þetta lífeðlisfræðilega. Og eins og í
öðrum hobbíum erum við alltaf að takast
á við áskoranir, læra ný lög.
Eiríkur: Þetta er líka mikil tilbreyting
og afkúplun frá því sem maður fæst við
í önn dagsins. Þetta er tímafrekt en samt
mjög skemmtilegt og menn láta sig hafa
það að eyða öllum þessum tíma í þetta. Að
því leyti er það eins og önnur hobbí, það
tekur alltaf tíma. Þú heyrir á þessu að við
erum ekki þarna sem vísindamenn, í kórn-
um erum við „performing artists“!
Jón Steinar: Já, ég held að það sé
hluti af aðdráttaraflinu, að fá að vera í
sviðsljósinu. Það er bæði skemmtilegt og
ákveðin þjálfun sem er gagnleg. Læknar
eru líka eflaust eins og annað fólk og
finnst gott að fá klapp á bakið fyrir góða
frammistöðu.
Tímafrekt hobbí, en …
Hér þarf að skjóta því inn að blaðamaður
syngur líka í kór og hefur sungið með
mörgum læknum. Í ljósi þeirrar reynslu
vaknaði sú spurning hvort ekki gæti verið
erfitt að samræma æfingasókn vaktaplani
lækna, hvað þá ef þeir væru að vinna á
fleiri en einum stað.
Sverrir: Ætli það gildi nú ekki með
fleiri kórsöngvara en lækna. Margir vinna
mikið og jafnvel í fleiri en einni vinnu en
eru samt tilbúnir að fórna ýmsu til þess að
geta mætt á æfingar.
Jón Steinar: Vaktaplön lækna setja
eflaust strik í reikninginn hjá mörgum og
eflaust hafa margir gefist upp á kórsöng út
af tímaleysi frekar en öðru. Vaktirnar eru
eflaust þrándur í götu fyrir marga. Ég hef
getað raðað vöktunum hjá mér þannig að
þær stangist ekki of mikið á við æfingarn-
ar og náð tiltölulega góðri mætingu. En
talandi um tíma þá er þetta í aðra röndina
tímafrekt hobbí. Það eru fastar æfingar
tvisvar í viku og svo eru aukaæfingar
þegar nær dregur tónleikum. Stundum
finnst manni þetta vera dálítið mikið ofan
á allt annað, en samt hvarflar aldrei að
mér að hætta. Svo erum við svo heppnir
að til er kór sem heitir Gamlir fóstbræður,
svona af því við erum komnir af léttasta
skeiði, og þangað er náttúrulegur gangur
þegar þar að kemur og þar er sungið fram
í rauðan dauðann. Þar er sami húmorinn
og kúltúrinn. Þetta er því líka hobbí sem
hægt er að eldast í og það er ekki lítils
virði. Maður sér það vel sem læknir að
margt fólk sem fer á eftirlaun hefur engin
hobbí. Það held ég að sé ekki gott og að
fólki sem hefur hobbí farnist betur.
Fóstbræðurnir og læknarnir Eiríkur, Sverrir og Jón, allir Jónssynir en þó ekki bræður. Ljósmynd –ÞH