Berklavörn - 01.06.1945, Blaðsíða 42

minna, þá mun þér verða séð fyrir ókeyp-
is húsnæði, það sem eftir er“.
„Þegiðu“, sagði hún esp, reif sig lausa
og arkaði burt.
„Sárt svíður undan þyrnum þínum,
fagra rós“, kallaði Albert til hennar, svo
haltraði hann hóstandi heim að hælinu.
Það glamraði ömurlega í mölinni, þegar
stafprikið hans slóst við hana.
Það var holhljómurinn í glaðværð hans,
sem espaði Bergljótu. Hvers vegna var
hann með þessi bjánalegu spaugsyrði, úr
því að hann var ekki í skapi til að gera að
gamni sínu? Eða var hann að tefla þján-
ingu sinni móti þjáningu hennar? Hún
vissi það vel, að þó að hann léti svona gal-
gopalega var honum það þrotlaus kvöl að
vera smitberi. Hann þráði að komast
heim til sín, heim til ungu konunnar sinn-
ar og litla barnsins, sem hann hafði aidrei
þorað að leggja undir vanga sinn. Hann
var fær um að ganga aftur að sínu gamla
starfi, en þetta eina lokaði öllum leiðum
— „hið eitraða hunang vara hans“.
Hún festi ekki hugann við Albert, þó að
hún iðraðist snöggvast eftir gremjnorð
sitt. Aftur glímdi hugur hennar við hina
erfiðu ráðgátu, hvað átti um hana að
verða og hvernig átti hún að umbera
skilnaðinn við Böðvar?
— Strax eftir síðustu læknisskoðun
hafði hún skrifað heim til sín og sagt, að
læknirinn teldi ekki ástæðu til að hælis-
vist hennar yrði lengri. Móðir hennar og
systir skrifuðu henni um hæl, aldrei þessu
vant. I bréfi móður hennar stóð þetta:
,,. . . reyndu að fá að vera lengur, svo
að þú hressist betur, væna mín. Pabbi þinn
er orðinn svo lélegur til vinnu og þá er
stundum þröngt í búi hjá okkur og yrði
erfitt að sjá þér fyrir öllu, sem þú þarft
með . . .“
Jú, það var auðvitað, að pabbi hennar
væri farinn að slitna og þyldi illa eyrar-
vinnu og aðra erfiðisvinnu, sem hann
hafði stundað í þorpinu síðan hann brá búi
í sveit og fluttist til þorpsins fyrir þrá-
beiðni konu sinnar. En þótt svo væri, vissi
hún að foreldrar hennar voru ekki á flæði-
skeri stödd. Þau höfðu komizt í talverð
efni í sveitinni og búsældin fylgdi þeim,
þó að þau flyttu búferlum. Húsið þeirra í
þorpsjaðrinum stóð á stóru, velræktuðu
túni. Þau áttu mörg hundruð fermetra
matjurtagarð, mikið af hænsnum og
nokkrar kýr. Þau tóku áreiðanlega ekki
nærri sér að gefa henni að borða um
stundarsakir. Ef þess þurfti þá með, ekki
var það óhugsandi að hún gæti að öllu
leyti séð sér farborða sjálf. Að minnsta
kosti mátti mamma hennar minnast þess,
að hún hafði með handavinnu sinni unnið
sér fyrir fötum og vasapeningum hin síð-
ari ár.
Hún vissi að það mundi kveða við svip-
aðan tón í bréfi systur sinnar, eða öllu
heldur að hún mundi eiga upptökin að
þeim undirtektum, sem hún fékk. Jú, það
leyndi sér svo sem ekki.
....Ertu nú alveg viss um að þú sért
orðin nógu frísk til að fara frá hælinu.
Það hljóta að verða feikileg viðbrigði.
Segðu lækninum alveg eins og er, að þú
eigir eiginlega ekkert heimili, því að varla
getirðu látið lúna og slitna foreldra taka
við að sjá fyrir þér. Það er nú eins og þú
veizt með mig, að ég hef alltaf verið svo
hrædd við þessa veiki, barnanna vegna,
og þau sækja svo fjarska mikið til
mömmu. Ef þú færð ekki að vera lengur
á liælinu finnst mér að þú ættir að revna
að koma þér fyrir hjá barnlausu fólki. Við
Ingólfur og mamma höfum talað um að
styrkja þig eitthvað, en kannske getur þú
líka fengið örorkubætur . . .“
Hún hafði kreist bréfið í hendi sinni í
bræði og örvinglun. Hún hafði aldrei átt
neina samleið með móður sinni og systur,
þær voru svo sérgóðar og tilfinningasljó-
ar. Pabbi hennar var ekki nefndur til neins
26
BERKLAVÖRN