Fréttatíminn - 15.12.2016, Page 10

10 | FRÉTTATÍMINN | Fimmtudagur 15. desember 2016
Túbusjónvarpið glamrar á hæsta styrk í stofunni. Það eru örlitlar truflan-ir í útsendingunni en engu að síður er augljóst
að eitthvað mikið gengur á.
Ég er nýkomin inn úr dyrunum
hjá tengdafjölskyldunni minni í
Antakya, austast í Tyrklandi, að-
eins hársbreidd frá sýrlensku
landamærunum. Tengdamóðir
mín, systir hennar og systurdótt-
ir reyna hver í kapp við aðra að
útskýra fyrir mér hvað gengur á.
Ég tala ekki nema hrafl í arabísku
og með öllu réttu ætti mér að vera
fyrirmunað að skilja þrjár óðamála
konur sem allar tala í einu. En ég
veit nákvæmlega hvað þær eru að
segja. „Halab, Halab“ endurtaka
þær í sífellu. Aleppo heitir Halab
á arabísku. Það þarf ekki mikla ar-
abískukunnáttu til að skilja að eitt-
hvað mikið er að í Aleppo. Smám
saman fer ég að skilja betur hvað
þær eru að reyna að segja mér.
Stjórnarherinn hefur hafið stór-
sókn á uppreisnarsvæðum Aleppo
og eirir engu. Almennir borgar-
ar eru stráfelldir – konur, börn
og menn eru hreinlega skotin af
færi. Við fylgjumst með í stofunni
í Antakya, aðeins 100 kílómetr-
um í burtu, og getum ekkert gert.
Þessi ósköp dynja yfir svo rétt hjá
okkur, en fjarlægðin virðist samt
óralöng. Vanmátturinn er algjör.
Að geta ekki bara rifið upp for-
réttindabláa passann, sest upp í
leigubíl og stöðvað þetta vitstola,
tilgangslausa stríð sem á sér stað
hinu megin við hæðina.
Faðir með sundurtætt börn
Frænka mannsins míns, sem er á
svipuðum aldri og við, réttir mér
símann með skelfingarsvip. Mér
mætir mynd af föður sem leiðir
tvö lítil börn með sitt hvorri hendi.
Börnin hanga í lausu lofti því á þau
vantar hálfan líkamann. Þau eru
bara hálf. Horfin fyrir neðan mitti.
Þórunn Ólafsdóttir skrifar um Aleppo
ritstjorn@frettatiminn.is
Tveir dagar í stríði
Þórunn Ólafsdóttir hefur undanfarna daga
dvalið 100 kílómetra frá Aleppo og fylgst
með viðbrögðum sýrlensku tengdafjölskyldu
sinnar við fjöldamorðunum sem þar hafa verið
framin. Hér eru hennar lýsingar.
Andlitið á honum er afmyndað af
sorg og hann starir út í tómið, en
það virðist aldrei hafa hvarflað að
honum að sleppa takinu. „Halab“,
hvíslar hún, með brostinni röddu.
Í miðju þjóðarmorði
Skilaboðin streyma inn á símann
hennar. Talskilaboð frá grátandi
fólki í mikilli geðshræringu, mynd-
bönd og textaskilaboð. Hún sýnir
mér myndband af ungri enskumæl-
andi konu sem hefst á orðunum
„Ég er stödd í miðju þjóðarmorði
í Aleppo. Þetta er að öllum líkind-
um síðasta myndbandið mitt.“ Ég
tek andköf og hringi í manninn
minn, sem ætti með öllu réttu að
vera þarna með mér, en er staddur
í Belgíu því vegabréfið hans er ekki
í sama bláa tón og mitt. Það er dökk-
blátt, ekki forréttindablátt. Ég segi
honum alvarleg í bragði frá þessu
myndbandi. „Já, ástin mín. Það
Stórsókn sýrlenska stjórn-
arhersins hefur engum hlíft í Al-
eppo undanfarna daga. Almennir
borgarar eru stráfelldir - konur,
börn og menn eru hreinlega
skotin af færi Myndir | Getty
Þessi ósköp dynja yfir svo
rétt hjá okkur, en fjarlægð-
in virðist samt óralöng.
Vanmátturinn er algjör.