Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.12.1965, Blaðsíða 9

ÞJALFUN SJUKRALIÐA
Hver er ábyrgur?
Hver er ábyrgur fyrir því, að sjúkling-
ar, gamalmenni og aðrir, er hjúkrunar
þurfa, hljóti þá umönnun? Er það yfir-
læknirinn, sem kallar sjúklinginn inn á
deildina sína, í von um að geta veitt hon-
um lækningu? Eða er það forstöðukonan,
sem á að ráða allt hjúkrunarlið að sjúkra-
húsinu — á jafnvel að velja úr hóp, sem
kannske enginn er?
Og hver er ábyrgur fyrir þeim hjúkr-
unarkvennaskorti, sem nú er í landinu?
Er það hjúkrunarskólinn, sem vegna pláss-
leysis í skólanum sjálfum getur ekki út-
skrifað fleiri hjúkrunarkonur árlega? Átti
hann að leita húsnæðis annars staðar og
leysa með því þann vanda? Er það stjórn
heilbrigðismálanna, sem átt hefði að búa
betur að skólanum og forða okkur frá því
öngþveiti, er nú ríkir? Eru það allir ungu
mennirnir, sem verða ástfangnir af ungu
hjúkrunarnemunum og hjúkrunarkonun-
um og fá þær til að annast sig og tilvon-
andi afkomendur og finnst þær engar aðr-
ar skyldur hafa við þjóðfélagið? Eða er
þetta ef til vill samábyrgð okkar allra?
Er það ekki skylda okkar hjúkrunar-
kvenna að stuðla að því, að sem bezt hj úkr-
un sé í því landi, sem veitt hefur okkur
nám til þeirra starfa? Er það bara skylda
okkar fárra, sem þurfum að sjá um að ráða
hjúkrunarkonur á sjúkrahús eða aðrar
hliðstæðar stofnanir? Eru allar hinar, sem
hlotið hafa menntun í þessum eina skóla
okkar fátæka og fámenna lands, eru þær
lausar við alla ábyrgð, þrátt fyrir það,
að þær hafa komizt að til náms, en aðrar,
sem ef til vill hefðu tollað lengur í starfi,
hafi orðið frá að hverfa vegna takmörk-
unar nemendafjöldans?
Ingibjörg Magnúsdóttir, forstöðukona
Fjórðungssjúkrahússins á Akureyri.
Svona má víst lengi spyrja og lengi
þvæla. En er hægt að gera meiri kröfur til
hjúkrunarkvenna, þótt þær hafi hlotið —
mér liggur við að segja hið tiltölulega
ódýra nám frá ríkisins hálfu — en ann-
arra kvenna, sem gifta sig og helga sig
heimilisstörfum, og hafa sáralítinn eða
engan tíma aflögu til starfa utan heimil-
isins. Því að nú er svo komið að giftar
hjúkrunarkonur eru eltar uppi — þær
hafa ekki frið til að sinna heimilisstörf-
um sínum eins og þær sjálfar og eigin-
menn þeirra kjósa, og efast ég um, að
nokkur stétt í landinu hafi jafn erfiða að-
stöðu. 1 þeim eltingarleik er ég, því miður,
ekki betri en aðrir.
Sífellt fjölgar þeim störfum, sem við
þurfum menntaðar hjúkrunarkonur til að
sinna. Sjúkrahúsum fjölgar, og við þau,
sem fyrir eru, er bætt nýjum deildum og
nýjum hjúkrunarkvennastöðum. Vinnu-