Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.12.1965, Qupperneq 17

TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS
105
,,Þú ert í stjórninni og því aðalmanneskj-
an hér, g'jörðu svo vel“. En gamalt mál-
tæki segir, að sá vægir sem vitið hefur
meira og Sigríður lét undan og fór niður,
en ég sá eftir og dauðskammaðist mín
fyrir aumingjasþapinn. Sigríður stóð sig
sem hetja og ræddi um hjúkrunarkvenna-
skortinn og væntanlega uppfræðslu að-
stoðarfólks. Og seinna um daginn náði hún
sér niðri á mér, því þá var tilkynnt að ein
frá hverju landi ætti að stjórna fundar-
höldum, hver sinn dag, svo nú segir hún
sigri hrósandi: „Gjörðu svo vel, nú er röðin
komin að þér“, og ég hlýddi orðalaust.
Mig langar til að minnast lítillega á það
sem Margrete Kruse, ein af riturum danska
hjúkrunarfélagsins og sem margar hér
þekkja, sagði í umræddu blaðaviðtali: „Hin
blíðlynda hvítklædda hjúkrunarkona, sem
áður lifði á sultarlaunum og geislabaug
Florence Nightinggale er ekki lengur til.
Þótt hjúkrunarkonur í dag geti verið blíð-
ar við sjúkrabeðin, eru þær það ekki við
samningaborðið. Röddin, sem krefst hærri
launa og betri vinnuskilyrða verður æ
hærri. Þetta námskeið sem nú byrjar er
meðal annars haldið til þess að auka þekk-
inguna á því, hvernig á að byggja upp
sterkt fagfélag“.
Hún segir ennfremur. „Það þarf meira
en ljómann til þess að laða giftu hjúkr-
unarkonurnar aftur til starfa, svo sem
betri vinnuskilyrði og dagheimili. Hjúkr-
unarkonur í dag stefna að hærri þjóðfé-
lagslegri stöðu“.
Hún gerði góðlátlega gaman að því er
verið væri að yfirfæra launin á réttu gengi
á milli landanna. Laun á að miða við aðra
starfshópa í hverju landi, og kaupgetu.
Við hvað miðast lífskjör þjóðanna? Við
þörfina í hverju landi. Á Islandi kulda-
úlpu, í Brasilíu vínin, og t. d. hvaða kröf-
ur eru gerðar til fæðis í hverju landi.
Hún ræddi einnig um starfssvið hjúkr-
unarkvenna og lagði áherzlu á að gerðar
væru starfslýsingar. Hver eru okkar störf ?
Hvar eiga þau að vera? Nú, þegar nýir
starfshópar koma inn á sjúkrahúsin, er
það nauðsyn.
Annar dagurinn hófst á því að lesið var
yfirlit um hvað gerzt hafði í launamálum
á síðustu 4 árum. Fulltrúi frá hverju landi
las upp sína skýrslu, þær komu með lang-
ar skrifaðar skýrslur sem auðsjáanlega
hafði verið lögð talsverð vinna í. Við suð-
um eitthvað saman í fljótheitum, en það
vantaði „köd pá det“, (eins og Danirnir
segja). Um eftirmiðdaginn hófst hópvinn-
an. Þátttakendum var skipt í 4 hópa og
fékk hver sitt verkefni, í hverjum hóp
var stjórnandi og ritari. Fyrirliði hóps-
ins, sem ég var í, var dönsk stúlka, sem
unnið hefur í launadeildinni í mörg ár,
hún kunni sitt fag, kunni að láta alla koma
fram með sitt.
Það sem við höfðum til umræðu voru
möguleikar hjúkrunarkvenna til þess að
komast í betri stöður. Er launamismunur
hinna ýmsu starfshópa réttur, og í þriðja
lagi á að vera launamismunur í sama
starfi, þótt menntun sé misjöfn?
I umræðum kom strax fram það sjón-
armið, að æskilegt væri að sem fæstar
hjúkrunarkonur væru í lægsta launa-
flokknum, en sem flestar í þeim hærri.
Hvernig á að vinna að því ? Fleiri deildar-
hjúkrunarkonur, en ekki geta verið nema
ein á hverri deild. Þá að skipta þessum
stóru deildum. Annað var að fá aðstoðar-
deildarhjúkrunarkonur, helzt tvær á stór-
um deildum, sem væru bæði á daginn og
kvöldin.
En þetta er ekki eins einfalt og það
lítur út fyrir, tæknilegir örðugleikar eru
á að skipta deildum, og aðstæður misjafn-
a}' í hverju landi, t. d. í Svíþjóð eru yfir-
leitt ekki nema 2—3 hjúkrunarkonur á
deild, deildarhjúkrunarkona, aðstoðar-