Hjúkrun: tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.03.1978, Side 17

Kaffibolli - og lokaðar dyr
Er það bak við lokaðar dyr, sem hjúkrunarliðið heldur sig með
kaffibollana? Það fannst a. m. k. dönskum hjúkrunarfræðingi er
hann dvaldist á geðdeild.
í tímariti danska hjúkrunarfélagsins „Sygeplejersken“ nr. 14/75
lýsir geðhjúkrunarfræðingur á áhrifamikinn hátt, hvernig honum
leið sem innlagður geðsjúklingur. Hann skrifar m. a.: ,,Ég hafði þörf
fyrir að vera háður einhverjum, en fékk ekki leyfi til þess.“
Marie Lysnes, rektor Statens sþesialskole í geðhjúkrun í Noregi,
sem nú er stödd hér á landi á vegum Nýja hjúkrunarskólans,
bað um að greinin yrði birt í ,,Sygeþlejen“. Var það gert í nr. 19/75.
Hún fylgdi þar greininni úr hlaði með hugleiðingum um hvort við
ættum að leiða þetta hjá okkur á þeim forsendum að greinarhöf-
undur væri veikur. Eða hvort ekki fælust í þessu sannleikskorn,
sem verð væru íhugunar.
íslenska þýðingu önnuðust hjúkrunarfræðingarnir Anna Ásmunds-
dóttir og Hólmfríður Geirdal.
„Góðan daginn og velkominn. Ég
heiti frú Jensen og er hjúkrunar-
deildarstjóri. Við erum dálítið kvíð-
in við að fá þig hingað — það er ekki
víst að við getum hjálpað þér - ég
hef aldrei hjúkrað geðhjúkrunar-
fræðingi fyrr.“
Ég svara þvi til rólega að ég sé
friðsamur og hafi ekki í hyggju að
taka stjórnina á deildinni í mínar
hendur. Deildarstjórinn dregur sig í
hlé með eftirfarandi athugasemd:
!,Já, og svo geturðu farið út eins oft
og þú vilt. Þú ert ekki í neinum
sjálfsmorðshugleiðingum eða því um
líkt - læknirinn kemur í fyrsta lagi
á mánudag — kannske ferðu í grúpu*
~ ég veit ekkert um það.“
* Orðið gruppe er hér þýtt grúpa.
Nú er fimmtudagur. Ég byrja að
taka upp úr töskunum meðan dapr-
ar hugsanir íþyngja huga mínum.
Nú, svo þau geta ekki hjálpað mér
- þá er það kannske best að fyrirfara
sér. Það er best að athuga möguleik-
ana, þegar ég fer út að ganga.
Rætt um töflur
Hvers vegna þurfti endilega að
flytja mig frá móttökudeildinni. Þar
var svo gott að vera. Starfsliðið var
alltaf hjá okkur - maður var aldrei
einn með kvíða sinn og þunglyndi.
Hvernig verður það hér?
Ég fer fram í setustofuna. Þar
sitja nokkrar konur og prjóna. Loft-
ið er mettað af tóbaksreyk. Ég kynni
mig og sest. Konurnar eru að ræða
um töflur. „Já, ég verð víst að bíða
með að fá slesolid þar til ég næ í
heimilislækninn, hér eru þeir alger-
lega á móti töflum.“
„Ja, ég hef bæði stesolid og codi-
magnyl í borðskúffunni minni - ég
mátti heldur ekki fá neitt við verkj-
um.“
„Nei, þetta er hræðilegt og ég fæ
heldur ekki magarannsókn - þeir
segja að þetta séu taugarnar, en nú
hef ég verið hér í þrjá mánuði og
ekkert lagast enda jiótt þau segi það
í grúpunni.“
„Nei, það er ekkert gert hérna, ef
maður spyr hjúkrunarfræðing ein-
hvers segir hann bara - spurðu grúp-
una - starfsliðið talar aldrei við
mann.“
„Ja, það hlýtur að eiga náðuga
daga - það situr bara inni á vakt-
inni og drekkur kaffi öllum stund-
um, kemur aðeins fram á grúpu-
fundi.“
„Já, þeim finnst grúpufundir svo
góðir - en þau skemmta sér áreiðan-
lega vel saman.“
Hlutverkaskipti
Ég stend á fætur, vil burt - eitt-
hvað út. A leið minni út leita ég að
einhverjum af starfsliðinu til að láta
vita, en enginn sést.
Vaktdyrnar eru lokaðar og ég
heyri þau hlæja og pískra fyrir inn-
an.
Já, svona voru fyrstu áhrifin á
15
hjúkrun