Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.11.1996, Side 31

hjúkrunarfræðingar eru hins tilbúnir til að velta fyrir sér
ýmsum flötum á þessu máli og benda má á að félagið hefur m.a.
hvatt hjúkrunarfræðinga til að gera samninga um yfirborganir
umfram kjarasamninga og hjálpað þeim að verja þau kjör.
Stærstu viðsemjendur Félags íslenskra hjúkrunarfræðinga
eru ríkið og Reykjavíkurborg. Félagið gerir einnig nokkra aðra
kjarasamninga við einkaaðila og sjálfseignastofnanir sem
reknar eru að mestu fyrir fjármagn úr ríkissjóði. Félagið hefur
stundum náð fram heldur betri samningum við aðra aðila en
rfki og Reykjavíkurborg en sá róður hefur verið heldur þungur.
Jafnvel þó sjálfseignastofnanir séu sjálfstæðir lögaðilar og eigi
að vera með sjálfstæðan rekstur þá þrýstir ríkið á um að þessar
stofnanir geri ekki kjarasamninga við stéttarfélög sem eru betri
en sá samningur sem viðkomandi stéttarfélag hefur gert áður
við ríkið. Síðan hefur það jafnvel bæst við að félagsmenn hafa
verið mjög óánægðir með það að kjarasamningar skuli ekki
vera eins á öllum vinnustöðum hjúkrunarfræðinga.
Eitt ákvæði í kjarasamningi félagsins má þó segja að sé
skref í þá átt að færa launaákvarðanir nær vinnustöðum
hjúkrunarfræðinga. Það kveður á um að 30% almennra
hjúkrunarfræðinga hafa möguleika á að sækja um sérstakar
stöður sem gefa 3-6% hærri laun á grundvelli sérstakrar hæfni
eða hæfileika. Hjúkrunarstjórnendur ákveða hvaða hjúkrunar-
fræðingar fá þessar stöður en félagið hefur, í samráði við
vinnuveitendur, ákveðið og sett niður reglur um forsendur fyrir
veitingu á þessum stöðum. Félagið fylgist síðan með því að á
hverjum tíma séu allar þessar stöðu setnar. Þetta ákvæði kom
inn í kjarasamninga árið 1994 og var hugsað sem möguleiki
fyrir hjúkrunarstjómendur til að umbuna góðu starfsfólki innan
ramma kjarasamningsins. Þetta hefur reynst mjög vel og
félagið hefur áhuga á að halda áfram á þessari braut.
Lokaorð
I þessu erindi hef ég sett fram ýmsar hugmyndir sem lúta
að kjarasamningum og launaákvörðunum hjúkrunarfræðinga
ásamt því að lýsa að nokkru aðstæðum hér á landi hvað þetta
varðar. í þessum málum er ekki til neinn einn sannleikur.
Aðstæður á hverjum stað og á hverri stund hljóta að ráða því
hvaða leiðir er skynsamlegast að fara. Það er hins vegar alltaf
gagnlegt að vega og meta með opnum huga mismunandi
hugmyndir sem settar hafa verið fram um þessi efni.
Á þessari ráðstefnu gefst okkur kostur á að hlusta á og
ræða um mismunandi sjónarmið og reynslu í kjara- og
samningamálum hjúkrunarfræðinga á Norðurlöndum. Það mun
án efa hjálpa okkur við að meta reynslu fortíðar og nútíðar til
þess að við getum tekið heillarík skref inn í framtíðina og farið
þær leiðir sem árangursríkastar eru til að bæta kjör og
vinnuaðstæður hjúkrunarfræðinga á Norðurlöndum.
TÍMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA 5. tbl. 72. árg. 1996