Tíðindi um stjórnarmálefni Íslands - 01.01.1875, Page 320
312
UM PÓSTMÁL Á ÍSLANDI.
1872. lækkuð, með J>ví téður embættismaður yrði að semja yfirgrips-
26. febrúar. mikla reikninga, og ferðast um landið til að hafa eptirlit með
póstþjónum, enda væri það, sem ætlað væri til skrifstofukostnaðar,
heldur naumlega tiltekið. Að því leyti, er snerti 17. grein, réð
konungsfulltrúi til, að frumvarpið héldist óbreytt.
Jjareð dómsmálastjórninni fannst það áríðandi, að fá álit
hinnar æðstu póststjórnar í Danmörku um breytingar alþingis á
frumvarpinu, skrifaði hún fjárstjórninni um þetta efni. Fjár-
stjórnin leitaði þá álits aðalpóststjórnarinnar, og var efni þessa
álitsskjals, sem fjárstjórnin skýrskotaði til í svari sínu, eins og
hér skal sagt.
Aðalpóststjórnin var ámóti því, að breytingarnar við 1. og
6. grein yrði teknar til greina; að því leyti er snerti 6. grein
var tekið fram, að póststjórnin gæti ekki látið það við gangast,
að fá hverjum og einum skipstjóra í liendur fémæta muni; að
það mundi örðugt, að útvega rúm handa böggulsendingum í
skipum, sem eigi væri höfð t-il stöðugra millumflutninga, og að
hvernig sem á stæði væri það aðalætlunarverk póststjórnarinnar,
að flytja bréf manna á milli, en flutningur peningabréfa og
böggulsendinga yrði að lúta í lægra haldi. Aðalpóststjórnin gat
ekki neitt að því fundið, að tíma-ákvarðanirnar í 13. og 15. grein
yrði hafðar eins og alþingi hafði stuugið uppá. Jafnframt gat
fjárstjórnin þess, að það mundi eiga vel við, svo enginn vafi væri
á því, að taka það beinlínis fram í tilskipuninni, að stjórnin setti
þær ákvarðanir, sem með þyrfti um póstflutninga milli íslands og
annara póstumdæma.
Dómsmálastjórnin var samdóma aðalpóststjórninni um 6.,
13. og 15. grein frumvarpsins, og að því leyti, er snerti 12.
grein hafði hún ekki neitt ámóti því, að 1. kafla gi-einarinnar
yrði vikið við á líkan hátt, og alþing vildi. Að því, er snerti 1.
grein, varð dómsmálastjórnin, enda þótt konungsfulltrúi og aðal-
póststjórnin liefði verið á móti því, að fara nokkuð eptir ósk al-
þingis, og setja laun póstmeistarans uppá 700 rd. í upphafi, en
láta það koma undir konungsúrskurð, hvort honum yrði veitt
launaviðbót eptir aldri, en til skrifstofukostnaðar mætti í hvert
skipti ætla honum fé í hinni árlegu fjárhagsáætlun. þar sem al-