Tíðindi um stjórnarmálefni Íslands - 01.01.1875, Síða 391
AUGLÝSING GM PÓSTMÁL.
383
hvort með því móti, að móttökumaður riti nafn sitt með bleki í
bækur póststjórnarinnar á þeim stað, sem til þess er ætlaður, eða
þannig, að móttökumaður sjálfur gefi reglulega kvittun. Ef ekki
er skrifað undir í augsýn þess póstþjóns, er lét sendinguna af
hendi, má heimta, að tveir vitundarvottar staðfesti undirskriptina.
Ef móttökumaður krefst þess, er sá póstþjónn, sem afhendir
sendingu, skyldur til að vera til staðar þangað til að hið ytra
ásigkomulag sendingarinnar getur orðið rannsakað í augsýn hans,
og peningar taldir, að því leyti, er snertir peningasendingu og
peningarnir hafa verið taldir, er henni var skilað til flutnings.
Póstþjónar eru ekki skyldir að afhenda póstsendingar, sem
greiða á fyrir eptirá burðargjald eða borgun fyrir umbúðir og
fl., fyr en búið er að borga þessi gjöld, sem skulu vera rituð
með greinilegum tölustöfum framan á sendinguna, og burðareyrir
tiltekinn í dönskum skildingum. Póststjórnin er ekki skyld að gefa
sérstaklega kvittun fyrir borgun, sem greidd er af móttökumanni,
nema í þeim tilfellum, sem getið er í 16. grein hér að framan.
Umkvörtunum yfir því, að of mikið hafiverið heimtað, skal fylgja
umslagið eða sú hlið af bréfinu, er tilvísunin er rituð á.
Sá, sem skorast undan að taka við sendingu, sem til hans
á að fara, skal lýsa því yfir, þá er sendingin er afhend honum,
og skal hann jafnframt skila lienni aptur óopnaðri og óskemmdri.
A sama hátt má sá, sem fyrir hönd annars hefir tekið við send-
ingu, skila henni aptur, án þess það þurfi að gjöra um leið og
hún er afhend.
Póstsendingum, sem ranglega eru afhentar, má viðtakandi
skila aptur á hvert pósthús, sem vera skal.
Póststjórnin borgar aptur það gjald, sem viðtakandi hefir
greidt fyrir sendingar, sem hún tekur við aptur.
Pósthúsin eru skyld til, eptir beiðni þess, er sendir, eða þess,
sem við á að taka, að senda póstsending, sem vísað er þangað, á
annan stað rneð fyrsta pósti, sem fer eptir að beiðnin er komin
til þeirra. í öðrum tilfellum, er pósthúsin vita með vissu, að sá, sem
taka á við sendiugu, er farinn burtu, og hvar hann er, eru þau sömu-
leiðis skyld til, eptir því, sem þau álíta henta, að senda til hans
þær sendiugar, sem til luins eru komuar, ef þeim eigi verður
Tib. um stjórnarmál. III. 26
1872.
3. mai.