FLE blaðið - 01.01.2010, Side 12

og starfsmenn voru þá 11 talsins" segir hún og hugsar til
baka.
Vélritun skipti sköpum
„Lífið er ekkert nema tilviljun" segir hún. „Það var tilviljun
að ég fór í Versló og tilviljun að ég gerðist endurskoðandi"
bætir hún við. „Kennarinn minn í Miðbæjarskólanum hvatti
mig til að fara í Versló. Já hvers vegna ekki hugsaði ég. Ég
ákvað að skella mér í inntökuprófin og náði inn". Það er með
Guðríði eins og svo marga endurskoðendur að viðskiptafögin
lágu vel fyrir henni sem leiddi til þess að skólinn benti á hana
þegar endurskoðendastofa var að leita hófanna með nema.
„Ég fór í viðtal til Sigurðar Jónssonar sem var eigandi N.
Manscher & Co. á þessum tíma og varð að sýna fram á að
ég kynni bæði vélritun og á reiknivél. Það var staðið yfir mér
og fylgst með á meðan ég vann verkefnin sem sett voru
fyrir mig. Þeir hafa væntanlega ætlað sér að grípa til mín
í vélritun á ársreikningum ef á þyrfti að halda en sem betur
fer varð aldrei neitt úr því" segir hún svolítið sposk á svipinn.
Erfitt nám
„Viðtalið gekk vel og ég komst á nemasamning hjá N.
Manscher & Co. Auk vinnunnar á skrifstofunni byggðist
endurskoðunarnámið upp á kvöldnámskeiðum á haustin. Segja
má að námskeiðin hafi verið fyrri hlutinn að löggildingunni á
meðan sjálf löggildingarprófin voru seinni hlutinn. Eftir hvert
fag sem stóð eina haustönn var farið í próf. Ef nemandi féll á
prófinu var hann dottinn úr lestinni og þurfti að byrja námskeiðin
alveg frá grunni og líka að taka upp þau fög sem viðkomandi
hafði þegar staðist. Viðskiptafræðingarnir og lögfræðingarnir
gátu sleppt fyrstu námskeiðunum við hin urðum að taka allan
pakkann. Af þeim 60 sem byrjuðu á námskeiðunum um leið
og ég, auk viðskiptafræðinganna og lögfræðinganna, voru við
einungis 15 sem náðum að fara í gegnum bæði fyrri og seinni
hluta námsins og standast öll prófin í fyrstu tilraun. Það var þá
alveg eins og í dag erfitt að komast í gegnum námið. Við fórum
í löggildingarprófin 1974 en eftir erfiða fæðingu lá niðurstaðan
loks fyrir um páskaleytið 1975" segir hún svo snögg upp á
lagið.
Frelsi til að ala upp börnin
„Ég á tvö börn og þrjú barnabörn" segir hún stolt í bragði. „Ég
hætti í lok ársins 1976 þegar ég gekk með seinna barnið því það
þótti ekki við hæfi að standa í barneignum „yfir hávertíðina"
svo ég réði mig bara á meðan til að sjá um bókhald hjá tveimur
fyrirtækjum. Ég kom mér upp ágætis vinnuaðstöðu heima við
og hafði frelsi til að ráða tíma mínum sjálf - gerði þetta til að
geta alið upp börnin mín. Við hugleiddum það samt hjónin,
hvort ég ætti að fara út á vinnumarkaðinn aftur en hann tæki
að sér að sjá um heimilið og barnauppeldið en ákváðum svo að
betra væri ef ég yrði heima" og hún sér ekki eftir því þegar hún
lítur til baka.
Kvenmanns- eða karlastarf?
„Ég hugsaði aldrei um starfið sem kvenmanns- eða karlastarf,
hugleiddi aldrei kynjahlutverkið í þessu sambandi. Ég man
heldur ekki eftir að nokkur hafi gert athugasemdir um það að
ég sem kona færi í þetta starf. Það lá einhvern veginn beint við
að ég færi f þetta því ég hef haft gaman af tölum, alveg frá
barnsaldri" bætir hún við, svona eins og til staðfestingar. „Ég
sé heldur ekki kynjamun í stéttinni, en það á við um konur í
þessari stétt eins og konur almennt að þær eru mun nákvæmari
að eðlisfari en karlar sem reyndar getur verið hvort heldur
sem er kostur eða löstur. Ef hægt er að tala um kynjamun í
stéttinni þá fá konur líklega ívið hægari framgang sem eigendur
(partner) en karlar, ég held samt að það hafi breyst því kynið
skiptir í raun engu máli heldur fyrst og fremst persónan sem
slík" segir hún með áherslu.
Fjölbreytiieiki
„Fyrsta verkefnið mitt í endurskoðun var hjá Vita- og
hafnarmálaskrifstofnun og mér var í raun bara hent út í djúpu
laugina. Annars hef ég verið mjög heppin með hvað ég hef
fengið að takast á við í starfi og fengið fjölbreytt verkefni.
Fyrstu árin var tekið tillit til þess að maður var með lítið barn en
álagið kom svo eftir það. Ég vann mikið fyrir stór fyrirtæki bæði
við endurskoðun og uppgjör. En okkur gekk vel að samlaga
vinnu og fjölskyldu enda átti ég skilningsríkan eiginmann"
segir hún brosandi og bætir svo við „það sést best á því að
við erum búin að vera gift í 38 ár. Mér finnst reyndar vinnan í
reikningshaldi og uppgjöri mun skemmtilegri en endurskoðun"
segir hún svo „en fjölbreytileikinn skiptir þó mestu máli" klykkir
hún út með.
Grænn penni og stimplar
„Ég virðist vera lotumanneskja" segir Guðríður og bætir við að
nú sé hafin þriðja lotan hennar hjá PricewaterhouseCoopers.
„Það hefur orðið mikil breyting á milli þessara tímabila sem
ég hef verið hjá félaginu því þróunin í endurskoðun hefur verið
hröð" segir hún og útskýrir betur hvað hún á við. „Sjáðu til,
þegar ég byrjaði í endurskoðun þá gekk hún út á það að yfirfara
fylgiskjöl og bera saman við handskrifaðar dagbækur, fylgiskjölin
stimpluð sem yfirfarin og í dagbókina var merkt við færslur
með grænum penna" segir hún og stimplar með hendinni á
borðið fyrir framan sig og hlær við. „Þannig gat maður séð hvað
maður var búinn að fara yfir í dagbókinni. Svo breyttist þetta
og maður þurfti ekki lengur að stimpla fylgiskjölin" segir hún
og brosir. „Reiknivélarnar voru einfaldari í þá daga. Margföldun
var í raun framkvæmd með samlagningu en þó þannig að fyrir
hvern tug sem átti að margfalda þurfti að færa til takka. Mér
er minnisstætt þegar ég sá fyrstu elektrónisku reikningsvélina.
Ég var að endurskoða í fyrirtæki úti í bæ þegar fyrsta vélin var
keypt af því fyrirtæki. Þetta þótti slíkt undratæki að seljandinn
kom sjálfur með vélina til þess að kenna á hana og starfsfólkið
safnaðist saman í kringum hann til þess að læra á vélina." segir
hún og hlær við tilhugsunina. „Þegar ég byrjaði aftur að vinna
hjá PwC árið 1988, lota númer tvö, voru tölvurnar að koma til
sögunnar. Fyrst vorum við tvö saman með tölvu og skiptumst á
með að nota hana. Líklega var þetta IBM tölva ef ég man rétt"
segir hún og hnyklar brúnirnar. Guðríður skipti um starf árið
12 • FLE blaðið janúar2010