Ráðunautafundur - 13.02.1978, Qupperneq 6

200
c. Fuglakjötsneyzlan í landinu er óveruleg miðaö við afkasta-
getu vel skipulagðrar framleiðslu erlendis með stórum
sérhæfðum sláturhúsum, sérhæfðum útungunarstöðvum, kyn-
bótabúum og mikilvirkum fóðurblöndunarstöðvum, þar sem
hver framleiðandi send'ir frá sér árlega kvart upp í
hálfa miljón sláturunga (kjúklinga). Hér mundi hvert
bú bæði þurfa að annast um ungaeldi og slátrun í litlu
sláturhúsi.
Ég tel, að slík framleiðslueining væri hæfileg þannig,
að notaðar væru um 3000 holdahænur til útungunar. Þær
myndu gefa um 330.000 kjúklinga og þá um 230 tonn af
kjöti. Ég tel, að 4 starfsmenn myndu nægja á hverju
búi.
Landið þarfnast þá ca. 3 slíkra holdafuglabúa með um
12 starfsmenn.
Alls gerir þetta þá 13 búseiningar með um 56 starfsmenn.
Hagkvæmast væri að byggja upp svona búskap á einum stað,
þar sem auðvelt er að fá jarðhita og rafmagn, þá mætti sameinast
um fóðurblöndun og sláturhús og spara með því byggingarkostnað
og mannahald.
II. Möguleikar þessarar framleiðslu til að keppa við kjötfram-
leiðslu af sauðfé og nautgripum?
Samkeppnisaðstaða búfjártegunda byggist á þremur grundvallar-
þáttum fyrst og fremst, þ.e. stofnkostnaður við byggingar og
tækni, fóðurnotkun fyrir hvert kg afurða, ef afurðir eru sambæri-
legar að notagildi eða veræmðti og að síðustu vinnuþarfir á
framleiðslueiningu.
Úg vil hér í upphafi vísa til ummæla í 14. kafla nýlegrar
amerískrar fræðibókar, Meat Science, þar sem fjallað er um
næringarþarfir til framleiðslu mismunandi kjöttegunda: „Nú á
dögum er unnt, þar sem búnaðarþekking er í góðu lagi, að fram-
leiða kjöt af mismunandi búfjártegundum í hlutfalli á móti
kjarnfóðri sem hér segir: