Svava - 01.03.1898, Blaðsíða 3

KVÆDI.
387
Eitt biudiö, af þremui', var albúið—en
Hann ofhlóð sjálft vorkið með gagnslausa menn.
Svo hann þurfti’ að fækka á fóðrum—en þó
Samt fara varð ráðlegn að því—
Hann afróð, að hengja eitt amlóða hró,
Sein ekki var sérlegur slcaði’ í.
En sannleik og vísindum samkvæmt hann varð
I söguna miðja að höggva það skarð.
En synd var slíkt atvik að ímynda sér,
Þá yrði’ ekki rökstudd hans saga.
Og hengingar hafði haun vanrækt, því vor,
Það varð honum Hka til baga.
Hann las um það sagnir, það samt var oi nóg,
Iiann sjálfur varð standast það hengingar pfóf!
En ólina vantaði—Von or að só
Ei viðbúið slíkt beri’ að höndum ;
Og skáld eigu örsjaldan aflögu fé,
En allra síst mikið af böndum !
Þá mundi’ hann að seppi, því hann átti hund,
Dróg hálsbandið laus yfir palla og grund.
Já, þarna var færið—En hamingjan hér
Y*