Svava - 01.03.1898, Blaðsíða 30

414
COI.DE FEí.l’s J.EÍXDARMÁUB.
sc mí c:kl\i aíl íncö lioxini só neitt liœgt að gora. I lionixi
n- livovki ást, afbrýði, liatur nó liefnd.1
’Ef þ-'ir dæma niig' seka—seka segi óg, þó óg só
saldaixs eins og lamb—heng'ja þeir mig þák'
Löginaðurinn lirökk við, spurning'in kom svo ilati
upp á liann.
’líg' veit ekki/ svaraði iinnn.
’Segið mór of til þess eru nokkrar lílcur—ef það er
mögulegt.—Eg vil viia sannleikanu.1
’Það er mögulegt/ sagði lmnn dauflega.
’lívað á óg að gerak liljóðaði luin. llver vill frelsa
mig frá þessum óttiega dauðdagáþ
’Ég, ef óg mögulega get,‘ svaraði lianu.
’En ef þór getið það ekkiL spurði lnin.
’Þ.i, kajra frú, veröið þór að treysta drottni/ svarnði
liann. ’Daníel bað hann í ljónagryfjunni og var heyrð-
ni'j Isi'aelgítar beiddu, og voru bænhoyfðir. Drottinn
getur frelsað yður á síðustu stnndiid
’Eg bað lítið þegar allt lók í lyndi/ sagði liún.
’iiiðjið þá því meira tiú,‘ vort exnasta traust er lijá
guði.'
A næsta augnabliki var lögmaðurinn farinn, núnxer
31 var aiejtt eftir.