Svava - 01.03.1898, Blaðsíða 24

COLDE FELIj’S LTíTNDARhXlID.
;408
’Niii, 'ásfkœra Hestir. Trúðu múr fvrir Jjérog því.
að það er ómögulegt að fá mig til að breyta stefnu
minni/ sagði hann.
Við vorum gefin sarnan, og máðurinn ininn ferðaðist
til Italíu með mig. Það væri lieimska fyrir mig, að reyna
að.útmáia sálarkvalirnar. Hvað mig langaði heim, hvað
,mig lahgaði til að strjuka. .Eii þó uudarlegt megi virð-
ast, þá elskaði hann því meii'fl, því nieiri viðbjóð sem
ég hafði á honum, og stundum fanst mér sem hann
hefði gaman af því. En hann var framúrskarandi góður
við mig og þolinmóður við mig. '
Nokkrir mánuðir v.oru liðnir. Eg var orðin föl og
fyrirgengileg. Hætt að hlægja. Ekkort af hinni g-löðu
iiamingjusömu Hestir var eftir. Eg sat og horfði ,á
mannþröngina á iiinum gömlu götum Verona borgar.
’Hestir/ sagði maðurinn minn, ’þú hefir enn ekki
'fyrirgefið mór þá mótgerð, að ég átti þig.‘
’Nei,‘ sagði ég þurlega. lig sagði þér það eini.t-
sinni, að ég fvrirgæfi þér það aldreid
’En of það var nú inisskilui'ngnr, Ilestir, þá verður
þú.samt að viðurkenna, að það var drengilegur missluln-
, ingur.‘
Eg sagði, með dýpstu fyrirlitnipgú, að það væri
.svo langt frát því þáð væri sá ódrengilegasti misskiln-
ingur sem liæg-t væfi að hugsa séf.