Svava - 01.03.1898, Blaðsíða 34

COI.DE FF.LL S LEYNDARMAI.ID.
418
’Jág voit-'i'kki, ég gct okki ímyndað mdr þaö. [Ýn
citt voit ey, að þér geiðuð }jaS ekki.‘
’iN’oi, sagði Iníii. -- ’Kg geiÖi það ekki. En, hver
ekyidi liafa gei't ]jað!‘
’Þí.ð er loyndívrdóuuu’, sem enginD getrn- rúðið.
Hvei- hefði liugsað að Jietta licfði ovðið endir jjess dégs?
hvað óttalega snögglegt ]vað var allt saman. Eg man
livernig það allt var, stþfan og bcrðið með hin stóru,ynd-
islegu blóm; mér fannst óg licyra Sir Allan spiia, svo
kom ]jossí óttalegu liljóð, voðalegar kvalir, og snöggur
dauði. Eg get varla hugsað til ]jess jafu vel mí, en-samt
kom ég ekki til að tala um það, því hefði níaðurinn yðar
lifað, hefðu þau orð aldrei verið íöluð; Jiéðan af cr það
ekki synd að tala um }jau; það er ef til viJl ekki réttur
staður eða tími til þess, en ég má til að.'gera það, því
þau hrenna á hjarta mínu.‘
Hún horfði á liánn þegjandi af undrun, hún gleymdi
fangelsiuu, gleýmdi málinu, gleymdi hinum óttalegu
forlögum, sem ef til vill hiðu hennar. Hún glcymdi öllu
nenui uridrun yflr ákafá mannsins, sem stóð frammi fyrir
henai.
’Eyrirgcfið mér,‘ sagði liann. ’Eg veit að það hvorki
cr á réttnm stað eða tíma, on ég hlýt að taia: iná ske
þór reiðist mérokkih