Svava - 01.03.1898, Blaðsíða 11

COLDE FELL’S LETNDABMA.LID.
395
Hann varð svo glaðuv að ég sáv kendi í bvjósti um
hann.
’Þú þavft að tala við mig, . mín elskaða,' byvjaði
bann. En úg flýtti mév að gvípa fvain í fyviv honum.
’Sussu, sussu, þér megið ekki segja þetta við mig. Eg
þavf að láta yður vita, að þetta ev alt misskilninguv.
Mér sávaav að ég skyldi hlaupa svona fljótt í buvtu, en
mév mislíkaði við yður; ég lofaðist yður ekki, Mv. Blaiv,‘
sagði ég.
’Hann varð sótsvavtuv af bvæði, og' ógnaði mér með
augnaráði sínu.
’Þér gleymið,-' sagði ég í vandvæðuin mínum, ’að ég
ev aðeins bavn að aldvi. Og þév megið reiða yðuv á að
ég giftist yður aldrei.‘
Þá bvosti hann. ’Já, það ev satt að þú 'ert bavn,
en þú ert líka yndislegt og gott barn. Svo, þú vilt ekki
eiga mig,‘ sagði hann spyvjandi.
’Nei, nei, og ef yður ev annt um hamingju mína,
þá megið þér aldrei minnast á þotta framar, aldrei.‘
’En ég má koma og finna þig eftir sem áðurÞ spuvði
hann.
’Já, það geriv ekkert tih En á ekkert svo óttalegt
megið þér minnast framarj sagði ég.
Hann lofaði því. En á svip hans sá ég að honum
vav ekki treystandi.