Svava - 01.03.1898, Blaðsíða 7

/
COLDE FELL’S LETNDAKMALID. 391
’SystÍL- Floi'a, fellur þér liann vel í geð?‘ spurði ég í
gremjuMandinni örvænting.
Já, mér fellur hann ágætlega vel í geð. Hann e.r svo
inyndarlegur og svo góður, hann hefir unnið hjarta ruitt,‘
sagði hún.
’Flora systir, voiztu þá ekki að óg hata hannF hróp-
aði ég. Hata framferði hans—-brosið hans —andlit hans.
Hata hanu sjálfann, — og vil þúsund sinnum heldur
dejga en giftast honum.
Ilún fölnaði ujip, og mér gleymist aldrei örvænting-
arsvipinn sem kom á andlit hennar. ’Þú vilt ekki eiga
hann, Hestir,1 sagði hún undrandi. ’O, mín elskaða,
sannarlega er þetta ekki alvara þín.—Iíann sagði þú
hefðir heitið sér oiginorði.1
’Hann laug,‘ hrópaði ég — ’Eg skal aldrei eiga hann,
aldrei.‘
Hún horfði á hana orðlaus af undi'un og sorg.
’Kæra Hestif, mér hefii' þá skjátlast. En það getur þó
eigi verið, því hann sagði mér þrð sjálfur. Hann kall-
aði á mig inn í horðstofuna og sagði: ’Systir .Flora, ég
or sá hamingjusamasti maður, sem til or. Eg or trúlof-
aður Ilestir/
’Það cr ósatt/ sagði ég. HV.nn hað mig að giftast
sér, en ég hljópburt án þtss aö svara.
Eg sá hros færast yfir föla andlitiöá. móðursystir minni'