Svava - 01.04.1898, Blaðsíða 25

COLDE FELL’s' LEVNDARHALID.
457
tveir ógurlegir storniar mætast- í lofti á iniðri leið, og
berjast um yfirráðiu. Surair liöfðu áliíið sjálfeagt, .sökum
hinna sterku líka móti lienni, að hún yrði fundin sek.
Aðrir, sera lirifnir voru enn meirafliinni snjöllu varnar-
ræðu, álitu liitt sjálfeagt, að það yrði saklaus. Enginn
hjóst við þessu, ’ósannað.* 0g tilfinningar fólksins
kyrðust ekki þegar hin veiklaða, iiljóraþýða rödd fang-
ans hrópaði:
’likki þetta! ó, ckki þetta! Ef ég er sek, látið raig
deyja! Ef saklaus, gefið mér frelsi! IIúu baðaði út
höndunum í örvænting'ar angist, en dómarinn kallaði sér
liljóð, og hélt svo áfrara:
’llestir Blair, eftir langa og þolinmóðlega rannsókn
í raáli þesstt, verður úrskurðurinn þessi: ’ósannað/ Mór
þykir sárt að geta ekki sagt þetta hughrej^standi orð; kær-
tn nar eru enn—sera í byrjun málsins, á móti vður, en
þær eru ekki sannaðar.1
’En ég er saklaus, lierra minn; sá tími kemur að guð
raun sanna það og sýna, fyrst hejmurinn neitar mér um
léttvfsi.1
’Yður hefir verið sýud réttvísi í öllum greinum. Ég
Eef ekkert raál vitað eins jafnt á háðar hliðar; ég get
ekki séð hvornig dómneíndin hefði átt að komast að
annari niðurstöðu en þetta; líkurnar móti yður voru j&fn
sterlcar líkunum með yður.‘