Svava - 01.02.1900, Blaðsíða 13

SVA VA
345
IV; 8.]
leikui' sér sem drotnavi og svelgir yndisleik lífsins í
Lotn. Augíið, sem drekkur í sig alt, sem það getur
stikað, og veitti, án þ'.ss að vita af því, en þá meira.
Augið, sem var hotjm í loiknum, en vissi ekki af,
að hann var barátta, og sigraði, án þess að því væri
kunnugt um, að þrð vævi sigur. Alt var þ?ss eign,
innán hins stöðugr, breytiloga sjóndeildarhrings þess,
alt frá engjum og tindum tii flögrandi skugga skýanna
og fjallanua. Það lét í té grátfegurð og yndisbros,
og lagði verðmætis-blað yfir tárin. I hinum rólega
yndisleik þess, hvíldi, í sólargeislum vonarinnar, fram-
t1ð mannsins, og svölun í erviðri og örvænlandj bar-
áttu var ausin úr djúpi þess. Þess vegna stráði sólin
geislnm sinum yfir vöggu þess, og valtau undir
vöggunni ómaði skáldlegar hugsjónir.— Lítill heim-
nr, með hugboð möguleikans sveipað í líni þess.
Astar-aurjað! Döggvað í tárum, milli gleði og
andyarþs, í þúsuuda hugsjónum, undir hinui skínandi
alheimshyelfingu. Ekkevt getur jafnast á við geisla-
d/>-ð þ?as. Það liofir séð npptök ástríðu sálarinnar,
°g í bljúgleik endufspaglað hanx á himni sínutn. þtð
a eug-i fr.,intíð eði fortíð, einuugis þetti ein-v, mikla,
töfrandi orð mí, sem þtð gerir að eilífð siuni. 0g í
■ óendanlegri samniningn leikttr það á hina smágjörv-