Svava - 01.02.1903, Blaðsíða 18

SVAVA
$«s
V, 8.
ekki einn dvopi, af blóði Pettrells í æðum Jpessa dveDg’s»
Þið vitið þíið’.
,Hva5a bölvaðui' kveHvargur er J)ettar; mœlti Bron-
kou.
,Þótt ég sér kveuvargnr í þínuin augum, J)á er ég
J)ó heiðvirð kona, én guð veit, að ]pið eruð Jporparar,
sem skríðið fram úr fylgsnum ykkar’.
,Alfred —dreugurinn minn—sonur minn’, hvíslaði
Xuke öarron, meðau athygli smygílius drógst að Nep-
sey, ,ég get ekki hjálpað nú; þii verður að fara með
Pettrell. Eu gleymdu mér ekki. Strjúktu þegar þú get-
ur og komdu til mín. Œ, hvað það er sárt að skilja við
þig ! Eg hefi elskað þig—ó, þið forlög ! Talaðu ekki
til mín—láttu mig ekki heyra rödd þína—ég get ekki
þolað það’.
Hinn aldni vitavösður hneig máttlaus á bak aftur f
stólnum. Höfuð hans hneig niður á hrjóst honum, og
társáust renna niður kinnar hans. Alfred vafði sig upp
að honum, on hann átti eingin orð til, er lýst gætu. sálar-
angist hans.
jKomdu’, mælti Pettrell,
jKomdu, drengur rninn’,
Tveir meua tóku drenginn og háru hann út. Luke