Svava - 01.02.1903, Blaðsíða 25

SVAVA
373
V, 8.
Það var oi'ðið albjivrt þegav Alfred vakuaði. Hann
klœddi sig í snatri og gekk uppá þilfar.
Við dagsbirtuna sá luinn, að briggskip þetta var
slórt og að skipverjar þess voru 25 oð tölu auk skipstjóra.
Allir voru þoir þreklegir inonn að sjá, en það leyndi sér
ekki á svip þeirra, að þeir voru kærulausir, og reiðu-
búnir til að franifylgja skipun foringjans, hver sem hún
væri. En þó voru þeir ekki eins djúpt sokknir i spill-
ingu, Qg- ekki eins miskuuarlausir bógar, sem foringi
þeirra. Þuð var cinn maður á meðal þeirra, sem Alfred
fanst vora mest fráhrindaudi—þið var Bronkou. Haun
var dökkur að yfirliti og þiekvaxinn; lfamkoma hans
bar vott um ruddaskap; og svo virtist, sem hann aldrei
Væri eins ánægður, og þegar hanu sæi eymd og bág-
indi kringum sig. Hann gekk næstur Pettrell í öllu,
og sýndist vera af sama bergi brotinn—vara samvizku-
laus.
Pétt í þessu bar Pettrell þar að sem Alfred stóð.
. „Jæja, drengur minn“, mælti hann, ,,óg liefi. áform-
að láta þig gera eitthvað. Við höldum ekki letinga".
‘Þú getur gert eins og þér þóknast“, svaraði Al-
fred.
„líg læt þig vera á vöku. Ég tel mig annars hepp-
ina að hafa náð í þig, Alfred minn“.