Svava - 01.02.1903, Blaðsíða 19

367
V, 8. SVAVA
sá ekki þenna verknað. Það fór líká betur; liann bafði
nóg að bera.
Þeir voru farnir, og fótatök þeirra var að deyja út í
fjarslta. Hinn sorgbitni vitavörður var vaknaður úr
dvala þeim er hann hafði fellið í. Iíann og Hepsey voru
tvö ein.
,Er hann farinu?” hvíslaði hann í veikum rðm.
,Já’, svaraði gamla konan.
,Luke andvarpaði og hált höndum fyrir andlit sðr.
Eftir skamma stund fór hann út í vitahúsið, og þar hélt
hann til um nóttina. Arla næsta morgun fór gam’.a Neps-
ey að svipast eftir honum. Ilún fann hann sofandi á
tröppunum í vitahúsinu. Það var ekki enn runninn
dagur, en þó voru hæði vitaljósin dauð og kveikirnir ís-
kaidir.
Gamla konan vakti hann og kom honum loks á fœt-
ur. Tók síðan í hönd hans og leiddi hann heim, en skjálf
andi og hryggur fylgdi hann henni.
Ella kom að í þessu og var að leita að leikbróður
sínuro; en nú fann hún hann hvergi. Hepsey sagði henni
að Alfved væri farinn á burt.
,Hann kemur j)ó aftur. Hann kemur aftur til að sjá
Ellu sína’, mælt mærin grátandi. Síðan hljóp hún grát-
23*